Het werd een woelige nacht op het kamp, ruim de helft deed aan overgeven en diarree, zo ook onze tentgenoten, en dat terwijl het de hele nacht weer flink regende. Dat het regende was maar goed ook want menigeen kon het overgeven niet inhouden tot bij de wc’s…
Vincent en ik hadden geen problemen, maar van slapen is niet veel gekomen. En dat terwijl er weer excursies gepland waren, om half negen vertrek. Uiteindelijk gaan er maar 25 mensen mee van de 38 excursisten, onze reisleidster Hischi vraagt of wij een ‘light’ programma willen, en het antwoord is volmondig JA, inclusief lichte lunch. Eerst naar een boeddha tempel, daarna naar een ger-tentenmakerij.
Tijdens de lunch kwam de eigenaar van de restaurants waar we de dagen daarvoor gegeten hadden verontschuldigingen aanbieden, dat was in ieder geval aardig.
Het regende ’s ochtends nog licht, maar in de middag hield het op en kwam een dun zonnetje tevoorschijn. We zijn nog naar de zwarte markt geweest, een enorm groot terrein met heel veel winkeltjes waar je zo ongeveer alles kan kopen, van zonnepanelen tot varkenspoten, van satellietschotels tot alle soorten en maten kleding. Wel leuk en door de grootte wel bijzonder.

Het verkeer in Mongolie is een ongelofelijke chaos. Er schijnen verkeersregels te zijn, maar dat is niet te merken, je rijdt gewoon waar je rijden wilt, en een ander vooral geen millimeter ruimte gunnen. Een kruispunt oversteken is vooral een kwestie van stukje voor stukje vooruit tot anderen wel voor je moeten remmen, en natuurlijk veel, heel veel toeteren. Er zijn bijna geen onbeschadigde auto’s, zelfs met een volledig inelkaar gereden achterbak ga je gewoon de weg op.

’s avonds blijkt dat het verhaal van het ziek worden van het eten niet op gaat, ook mensen die niet mee waren gister zijn ziek geworden al voordat wij terug waren. Het is waarschijnlijk een virus geweest, ook Vincent en ik moeten er uiteindelijk aan geloven en we krijgen diarree…

Lees verder →

Weer vroeg op, 5 uur ontbijt (waar maar weinig mensen geweest zijn), 6 uur voor de laatste keer de hobbelrit in de bus naar Ulaan Baatar, en even na achten in een Chinese trein onderweg naar China. Overdag in de trein (onze coupe-genoten waren toevallig dezelfde als onze tentgenoten) heb ik veel geslapen, gelukkig is de diarree grotendeels weer voorbij. De tocht richting de grens gaat een heel eind door de Gobi-woestijn, veel zand, maar ook groene stukken en water. Niet echt het standaard beeld van een woestijn.
Aangekomen bij de grens staan we eerst ongeveer een uur aan de mongoolse zijde. Paspoorten worden weer ingenomen en meegenomen ter bestempeling, en om voor ons de tijd te doden begint de trein te rangeren: vooruit, wisselen, achteruit en nog een paar keer. Een leuk pauzeprogramma.
Aan de chinese kant werden we warm onthaald: uit de luidsprekers op het perron klinkt vrolijke fanfaremuziek en staan een hoop officiele mannen en vrouwen keurig in het gelid voor de witte lijn, een groots onthaal! De paspoorten werden weer ingenomen en we rijden weer weg, dit keer om het onderstel te wisselen omdat de spoorbreedte in China smaller is dan in Rusland. In een loods worden alle wagons losgekoppeld en een stukje uitelkaar gezet, vervolgens tillen vier liften de wagons op waardoor de twee onderstellen, die zo goed als los van de wagon zijn, los staan en worden weggereden. De nieuwe worden eronder gereden (in de loods liggen beide spoorbreedtes) en de wagon zakt op zijn nieuwe onderstellen. De hele operatie neemt nog geen 2 uur in beslag; alle wagons worden weer aanelkaar gehaakt en we gaan terug naar het perron. Nadat we de paspoorten terug hebben mogen we nog even de trein uit. Bij vertrek om 0:57 staan de officials weer keurig op een rijtje en klinkt er weer fanfaremuziek.
In totaal heeft de grensovergang vijf en een half uur geduurd; eten is er niet van gekomen, maar echt honger heb ik nog steeds niet (Vincent wel).

Lees verder →

Eindelijk een keer op eigen gelegenheid wakker worden, we hoeven niet vroeg op. Buiten is het landschap totaal veranderd, we hebben de Gobi-woestijn achter ons gelaten en nu zien we veel landbouw. Er is hier dubbel spoor met elektriciteit, al hebben wij nog steeds een diesellocomotief. Het gekke is dat de treinen links van elkaar rijden, terwijl auto’s rechts rijden; later zien we ook dat roltrappen verkeerdom zijn: links naar boven en rechts naar beneden.

Kwart over twee komen we aan op het station in Peking, en worden we naar ons hotel gebracht waar we nog vier nachten zullen blijven. Eindelijk weer een eigen wc en eigen douche – zalig!

Na een heerlijke douche zijn we nog even gaan wandelen, ons hotel ligt op 20 minuten lopen van Tianamen Square, daar zijn we heen gewandeld. Wat opvalt in Peking is dat de stad groot en modern opgezet is, zeer brede straten, zeer grote gebouwen, veel moderne gebouwen, de stad voldoet totaal niet aan het beeld wat ik had, kleine straatjes met veel kleine winkeltjes a la Chinatown in een westerse stad.
Op en rond Tianamen Square is het allemaal zeer strak en clean, geen winkels, geen restaurants, alleen maar plein en gebouwen en een paar standjes waar je wat drinken kan krijgen. Er zijn zelfs vrijwel geen afvalbakken. Het plein is enorm groot: ongeveer 400 meter breed en 1 kilometer lang.

Het is extreem vochtig in Peking, de lucht is constant grijs alsof het continu mistig is. Het heeft onder andere te maken met het feit dat Peking vanuit drie richtingen omgeven is met bergen, de lucht blijft boven de stad hangen.

We zijn erg benieuwd naar het chinese eten, na een biertje op een terrasje op zoek naar een restaurant. In de straat waar wij liepen waren vooral hotels, allemaal enorm grote gebouwen met hun eigen restaurant. Uiteindelijk vinden we een restaurant onafhankelijk van een hotel – en het eten was heerlijk! Ik had een of ander rundvlees gerecht, Vincent had een zoetzuur vleesgerecht. De porties zijn als in Nederland, veel teveel dus.

Lees verder →

Aaaah, eindelijk een dag zonder Nederlanders, we zijn vrij! De meesten hebben nog drie volle dagen met excursies, wij alleen morgen nog. Dus vandaag lekker rustig aandoen, en in de loop van de ochtend naar het internetcafe. Paspoort mee want je moet misschien aantonen dat je buitenlander bent, chinezen zelf mogen niet zomaar naar een internetcafe. De snelheid is uitstekend en de mail snel gelezen; sommige sites doen het niet, dat heeft misschien met de censuur te maken.
Vervolgens naar de Verboden Stad, een stad binnen Peking waar de keizers woonden. Het is een groot gebied met veel grote en kleinere pleinen en verblijven, je kunt hier dagen rondwaren en nieuwe dingen blijven ontdekken. Dit is wel typisch chinees, iets wat ik ook iets meer had verwacht van Peking zelf.
Wij moesten per persoon 40 Yuan entree betalen (4 euro), kinderen onder een meter twintig mogen gratis naar binnen.

Het leven in Peking is voor een westerling niet duur, een flesje water kost 15 cent, een fles bier van 660 ml kost 2 euro. Eten, inclusief drinken doe je voor 12 euro per persoon, soms zelfs minder.

Na het bezoek aan de Verboden Stad was het weer tijd voor een biertje; toen ik mijn derde (halve) flesje bestelde kwam me dat op een advies te staan van de eigenaresse: ‘Don’t drink too much, it is not good for your health’. Dat zul je bij ons niet vaak van een kroegbaas horen!
Een chinese familie kwam bij ons in de buurt zitten; plotseling komen de drie kinderen een voor een naast mij zitten en moet ik met ze op de foto. We worden als westerlingen regelmatig aangestaard, kennelijk zijn westerlingen hier nog steeds een bijzonderheid.
Het terrasje ligt in een duur erg westers aandoende winkelstraat waar nog flink aan verbouwd wordt. Grote delen van de stad, ook de verboden stad, worden opgeknapt omdat volgend jaar rond deze tijd de olympische spelen hier beginnen. We lopen een winkelcentrum binnen waar ook nog flink aan gebouwd wordt, hier blijken alle dure merken een winkel te hebben. Sport, kleding, sieraden, alles wat duur en westers is is er te koop; Vincent koopt nog een nette broek voor maar liefst 14 euro! Maar verder redelijk westerse prijzen.
Helemaal bovenin zitten restaurants, we kiezen er een uit die er wel grappig uit ziet, iedereen heeft een soort kookstel (hotpot) op tafel waarin ze hun eigen eten koken. Dat hebben wij dus ook gedaan, gelukkig kwamen ze ons een beetje op weg helpen, anders hadden we er nog uren gezeten.

Lees verder →

We gaan op excursie naar de Chinese Muur (de chinezen zelf noemen hem The Great Wall). Om 9:00 moeten we in de lobby zijn en zodra we onze hotelkamer uit lopen zien we onze reisgenoten uit Mongolie weer, het gesprek gaat nog steeds over diarree, veel mensen hebben nog steeds last. Ook mijn buik werkt nog niet echt mee helaas.
De rit duurt ongeveer anderhalf uur inclusief een verplichte stop bij een staatsbedrijf waar ze mooi beschilderde koperen potten en dergelijke maken.
Ook bij de muur, 95 km uit het centrum van Peking, is het grijs en mistig en dat is erg jammer voor de foto’s. We kunnen kiezen: met de kabelbaan naar boven naar de muur of lopend. Wij besluiten met de kabelbaan omhoog en lopend naar beneden.

De muur is in de 16e eeuw voltooid en is 6300 kilometer lang. 90% van de muur is in verval en enkele stukken worden goed bijgehouden voor onder andere toeristen. Ook sponsoring doet zijn intrede, het stuk muur waar wij waren was ‘mede mogelijk gemaakt door Henkel’. Hetzelfde zag je ook al in de verboden stad.
De muur is gebouwd om vijanden buiten China te houden, het stuk waar wij waren was in heuvelachtig gebied en bestaat uit een aaneenschakeling van zeer ongelijkmatige trappen, erg lastig lopen. Om de zoveel meter is er een torentje. En dat 6300 kilometer lang, ongelofelijk.

Na het bezoek aan de muur werden we meegenomen naar een lunch, die hapjes die ik gehad heb smaakten prima, maar mijn ingewanden stribbelden nogal tegen.
Na een bezoek aan een winkelcentrum (waar naar mijn gevoel niemand zin in had, maar ja het hoorde bij het programma) was het tijd om echte Peking Duck te gaan eten. Vincent heeft ervan genoten, ik kon helaas weer nauwelijks een hap naar binnen krijgen.

’s Nachts ging het bij mij helemaal mis, vele vele malen naar de wc…

Lees verder →