Gelukkig hield het ’s ochtends op en na wat thee en wat yoghurt zij we een stukje gaan wandelen richting het treinstation waar we aangekomen waren.
Vervolgens hebben we de metro genomen naar een buitenwijk om te kijken hoe het daar is. De metro is behoorlijk modern en kost maar liefst 3 Yuan (30) cent. We zagen hier een vorm van reclame die we in het westen nog niet tegen gekomen waren: in de tunnelbuizen zelf zijn enorme rijen beeldschermen aangebracht waarop reclame te zien valt. Door de reclameteksten met dezelfde snelheid over het scherm te laten bewegen als de metro rijdt lijkt het alsof de tekst stil staat. Erg grappig.
We moesten overstappen naar een metro die enkele meters boven de stad rijdt (en nieuwe kaartjes kopen), dat is leuk want dan zie je ook nog wat.
We stapten twee haltes voor het einde uit en we kwamen in een gezellig chinees straatje uit met kleine restaurantjes en handelaartjes. Dit is wat ik me meer voorgesteld had! We zijn per metro naar nog een andere buurt gereden waar we hetzelfde straatbeeld tegenkwamen.

Toch wel jammer dat mijn ingewanden niet zo meewerken, ik had graag wat meer willen genieten van de chinese keuken. Vanavond heb ik het bij een maissoep gehouden terwijl Vincent zich uitgeleefd heeft op een soort van rundvleesschotel…

Lees verder →

Alles voelt weer goed, ik heb zelfs honger. Kan ik op deze laatste dag ook nog wat genieten van de chinese keuken!
Alleen ging de laatste dag niet helemaal volgens planning. We zijn begonnen met fietsen huren, dat ging goed. We kwamen bij een soort tempel terecht op een heuvel met uitzicht over de verboden stad. Helaas was het weer nu wel extreem grijs en konden we helemaal niet ver kijken. En toe begon het te regenen, ook na een tijd wachten werd het niet droog, dus maar een paar regencapes gekocht en terug naar het hotel gefietst, en de fietsen ingeleverd ondanks de plannen van Vincent om nog wat dingen per fiets te bezoeken. Het zag er niet naar uit dat het nog droog zou worden.
Dat werd het dus wel, twee uur na het inleveren van de fietsen scheen zelfs de zon – balen! Toen maar met de metro naar de plek die we nog uitgezocht hadden. Het bleek erg toeristisch, dus ik stelde voor niet hier maar ergens anders even te gaan zitten; dat ging helaas ook niet goed, we belandden in een woonwijk (hutong) die vooral door toeristen bezocht werd en niet echt leek op wat wij elders gezien hadden. Geen terrasjes te vinden en we bleken ook nog de verkeerde kant op te lopen.
Na lang lopen belandden we uiteindelijk in de winkelstraat waar we eerder op het terras gezeten hebben. Prima.

Nu nog ergens eten, ik wilde wel weer naar een restaurant zoals gisteravond, dus met de metro naar een plek waar veel restaurants zouden moeten zitten. Dat was ook zo, maar dan vooral fastfood. Na veel omzwervingen kwamen we weer in de buurt van het hotel, en de tijd begon ook te dringen omdat rond half tien veel restaurants dicht gaan. Uiteindelijk hebben we nog wel lekker gegeten (ik heb een halve eend weggewerkt), maar het type restaurant is niet geworden wat ik wilde.

Nog iets over het verkeer in Peking. Net als in Mongolie wordt hier veelvuldig getoeterd, maar de chaos is iets minder groot. Fietsers hebben ruim baan, over het algemeen zijn de fietspaden erg breed.
Voetgangers is een ander verhaal, auto’s en voetgangers is net als water en vuur. Voetgangers steken over waar en wanneer ze willen, rood of groen, maakt niet uit. Maar ook al hebben voetgangers groen licht, dan komen auto’s die ook groen hebben luid toeterend aanzetten en geven totaal geen voorrang aan voetgangers, uitkijken geblazen.
Om dit weer wat te reguleren staan bij heel veel stoplichten mannetjes met vlaggen die je flink uitschelden als je het waagt over te steken zonder zijn toestemming.
Overigens zie overal veel officiele mensen op plateau’s in de houding staan, kennelijk moeten ze iets bewaken. Ik krijg vaak een Melkert-baan gevoel.

Lees verder →

Om tien uur worden we in de bus geladen voor de reis naar het vliegveld, we gaan weer naar huis. Ondanks wat files in het centrum van Peking zijn we ruim op tijd op het vliegveld, en het kost niet al teveel tijd en moeite om door de formaliteiten heen te komen zodat we nog zo’n twee uur over hadden na de paspoortcontrole.
De vlucht richting Wenen vertrok een half uur te laat, maar komt desondanks op tijd aan.

Op naar de aansluitende vlucht, maar bij de security check gaat het fout: in Peking hadden we nog snel op het vliegveld twee flessen chinese wijn gehaald, en zie zaten dus in onze handbaggage. En dat komt niet door de check heen, het is meer dan 100 milliliter. Shit. Maar de beste man bij de controle was erg aardig en stelde voor dat we de flessen in 1 van onze rugtassen zouden stoppen, en de rest in de andere rugzak, en degene met de flessen alsnog als gewone bagage inchecken. Ik had daar niet zo’n zin in, maar Vincent heeft het toch gedaan. Nou maar hopen dat de flessen niet kapot gaan onderweg.

Mooi op tijd om half elf stonden we op Schiphol, en jawel, de flessen hadden de reis in het bagageruim overleefd; helaas mistten we op een paar minuten na de trein naar Utrecht, dus een half uurtje wachten. Om kwart over twaalf ’s nachts waren we uiteindelijk thuis.