Vroeg opstaan, het eerste a la carte ontbijt bij Jerry’s Deli, en vervolgens onderweg! Eerst zijn we naar downtown Miami gereden om nog iets mee te
krijgen van Miami zelf; eigenlijk een standaard amerikaanse stad, veel hoge gebouwen op een beperkt gebied.
Vervolgens zijn we naar Key Biscayne gereden, een eiland ten zuiden van Miami Beach dat deels als natuurreservaat te boek staat. Het is inderdaad een mooi gebied, helemaal aan de zuidpunt bij de vuurtoren kun je het strand op, en waan je je heel ver van de bewoonde wereld.

Toen op naar Key West – dat betekent highway one zien te vinden en die helemaal richting zuiden afrijden. Je rijdt dan langs ruim honderd keys (eilanden), komt over 42 bruggen en belandt na zo’n 125 mijl vanaf het vaste land op Key West. Ons hotel was Days Inn, aan het begin van het eiland.
Verderop ligt de straat Duval Street, dat is DE winkel- en uitgaansstraat op Key West. De straat loopt van de Golf van Mexico naar de Atlantische
oceaan.
Aan de Golf van Mexico kant hebben we de zon onder zien gaan, in de buurt van de atlantische oceaan hebben we uitstekend gegeten bij La-Te-Da – al hebben ze ons wel een duur flesje wijn aangesmeerd toen onze keus uitverkocht bleek.

Key West heeft de naam homovriendelijk te zijn; dat klopt: veel bars / restaurants / hotels en andere zaken hebben de regenboogvlag buiten
hangen. Ook zie je veel mannen- en vrouwenstellen rondlopen.

’s avonds heb ik 6 blaren aan mijn voeten te verzorgen die ik de afgelopen dagen heb opgedaan.

Terwijl ik uitslaap tot een uur of elf heeft Herman een wandeling gemaakt over het strand, de andere kant op dan we gister samen gedaan hebben. Het blijkt dat wij in het mooiste deel van Miami Beach zitten, verder naar het noorden wordt het net als verder naar het zuiden wat minder goed onderhouden.

Ontbijt hebben we overgeslagen, en in plaats daarvan een heerlijke grote salade gegeten bij Jerry’s Deli.
Tijdens het eten trok een bui over, maar daarna kwam de zon weer tevoorschijn. Dus het strand op en liggem zonnen. Helaas ging het na enige tijd weer regenen en zijn we van het strand gevlucht… Koud wordt het dan trouwens niet, ook tijdens een bui blijft het warm.

Amerikanen hebben zo hun eigen gewoontes:
– als je de auto gestart hebt, en vervolgens in DRIVE zet, springen de deuren op slot; als je de auto met de contactsleutel uit zet gaan de deuren weer van het slot af. Herman kan er maar niet aan wennen – hij probeert elke keer de deur open te doen voordat ik het contact uitgezet heb.
– Benzine moet je vantevoren betalen bij de kassa.
– Als stoplichten niet werken wordt iedereen geacht te stoppen bij het kruispunt alsof er een STOP-bord staat.
– Waar je ook komt – overal waarschuwingen voor roltrappen, automatische deuren en dergelijke.
– Als room service is geweest voor het schoonmaken van de kamer staat de airco weer op het vriespunt.
– Je wordt overal weer welcome geheten – bijvoorbeeld bij elke attractie binnen een park.
– Fooien bij een restaurant worden als ‘suggestie’ alvast bij de rekening opgeteld.
– ‘Unlimited drinks’: als je koffie of fris bestelt wordt zo vaak als je wilt bijgeschonken.
– Politieauto’s tijden af en aan over het strand.
– Tankstations en restaurants zitten in de middenberm van de autosnelweg, dan hoef je niet aan beide kanten 1 aan te leggen.

Het avondeten was vanavond op Lincoln Road bij Balans. Het eten was er uitstekend en de porties deden europees aan (de url wijst naar co.uk – engeland!), dus niet veel te veel op je
bordje. De bediening en het publiek bestond grotendeels uit mannen – het staat dus terecht in de Spartacus.

Tijd om de wind achter ons te laten en te vertrekken naar hopelijk rustiger en zonniger oorden – ofwel onderweg naar Miami Beach!
Na het beste ontbijt tot nu toe bij The Golden Corral gaan we onderweg. Er was toch nog wel redelijk wat schade te zien van Jeanne, veel kapotte
reclameborden, half of heel weggewaaide daken, kapotte verkeerslichten, ontwortelde bomen en dergelijke.
De wegen waren desondanks uitstekend begaanbaar en rond 2 uur ’s middags waren we in het Clay Hotel op Miami Beach – een eiland voor de kust van Miami dat met bruggen met het vaste land verbonden is. Het hotel is prima, enige opmerking
is dat er ’s nachts nogal veel lawaai is van airco’s die buiten staan te gillen.

Twe blokken van het hotel af ligt het strand, een mooi wit en breed zandstrand met allerlei leuke lifeguard huisjes. En de zonscheen!
Op de terugweg zijn we door het Art Deco deel van het eiland gelopen; daar staan allemaal achitectonisch leuke, aparte gebouwen. Zelfs hoge hotelbebouwen in de buurt zijn in dezelfde stijl gebouwd.
Ook zijn we DE winkelstraat van Miami Beach doorgelopen: Lincoln Road, een straat vol met winkels met merkkleding en -artikelen, en met leuke eettentjes.

Het avondeten was bij het News Cafe aan de Ocean Drive, de straat die voor het strand langs loopt.

Rond 7 uur was er flink wat windkabaal rond het hotel. Tijd om de televisie aan te zetten en kijken hoe erg het is met hurricane Jeanne.
Langs de kust ging het er ruig aan toe; meer het land in, waar wij zitten, waait en regent het ook erg hard, maar niet zoals aan de kust.
Rond 2 uur ’s middags was het ergste voorbij, en was het zelfs even droog. De wind is nog lang niet weg.

Voor Florida is dit de 4e tropische storm dit seizoen, en dat was niet meer voorgekomen sinds rond 1886. Dat betekent dat weer alles kapot is, met name aan de kust. Stranden zijn weer verder weggespoeld.
Men heeft het hier behoorlijk gehad met de stormen.

Waar wij zijn zien we wel afgebroken takken en veel rotzooi overal, maar er lijkt niet echt veel kapot te zijn. Ook hebben we geen spanningsuitval gehad. En al zou dat wel gebeuren – het hotel heeft een noodaggregaat.

Tot 6 uur morgenochtend is het verboden de weg op te gaan, de wegen zijn alleen toegankelijk voor geautoriseerde personen zoals politie en hulpdiensten. Men houdt zich daar goed aan, slechts een enkele auto op de weg te zien.

’s avonds eten in het restaurant van het hotel die voor de gelegenheid open is – normaliter is het restaurant ’s avonds niet in gebruik.

Vandaag ontbijt bij Pondarosa – all you care to eat for only $3,99.
Daar komt nog wel wat bij – belasting en tip zitten nooit bij het bedrag in.

Omdat de storm over ons heen leek te gaan hebben we bedacht dat het wel eens slim zou kunnen zijn om vanmorgen nog te vertrekken naar Miami dat een stuk zuidelijker ligt en minder last zou krijgen van Jeanne. Bovendien hoefden we hier dan niet nog een nacht te blijven (autorijden is morgen verboden).
Herman heeft het hotel in Miami gebeld, maar die mochten ons niet inschrijven omdat ook daar een evacuatie zou kunnen plaats vinden. Dat wilden we niet afwachten, en besloten we vandaag naar Sea World te gaan, en hier nog een nacht te blijven.

Sea World is hardstikke leuk, veel vissoorten en dergelijke gezien; daarnaast waren er prachtige show’s met zeeleeuwen, dolfijnen en ‘killer whales’, een soort walvis.

Wat opvalt bij alle parken, waar we geweest zijn, is de rust – nergens rijen van betekenis. De vakantietijd is duidelijk voorbij, behalve voor Engeland lijkt het wel. Dat verbaasde me nogal, kinderen moeten toch naar school?
Navraag leert dat je in Engeland, mits tijdig aangegeven, kinderen zomaar 14 dagen van school mag halen. Veel Engelsen grijpen dat aan om in de rustige en goedkope tijd op vakantie gaan.

Onderweg terug naar het hotel zien we een electronisch billboard met de tekst ‘Mean Jeanne please go away’.
’s avonds hebben we gegeten bij de buren: een chinees buffet restaurant Ace.

En toen maar wachten op de storm…