Herman was nog een beetje verbrand, daarom zat het strand er vandaag niet echt in. Daarom hebben we de trolley bus gepakt naar St. Petersburg.
Na een rit van 1 uur en drie kwartier kwamen we aan bij de pier. Dat viel een beetje tegen, de pier is niet erg groot en er is weinig te zien.
Toen zijn we de stad een stukje ingelopen, maar dat was hetzelfde laken en pak. Op zich een net stadje, maar er is weinig te doen. Sint Petersburg in Rusland was een stuk leuker…
Wel hebben we nog een heerlijke hamburger gegeten bij Johnny Rocket’s, een hamburgertent volledig in de stijl van de jaren ’50.

Voor de terugweg had Herman een andere buslijn uitgekozen in de veronderstelling dat dat wel sneller zou gaan. Niet dus – ook 1 uur en 45 minuten tot aan Clearwater, daarna nog een stukje met de bus om naar Clearwater Beach te gaan.
Duur is de bus trouwens niet: een dagkaart kost 3 dollar per persoon.

Iets noordelijker op het eiland is wel een mooi breed strand, alleen bij ons hotel is het erg smal.

Het eten en de lokatie van Frenchy’s was gister zo goed bevallen dat we er deze avond, na zonsondergang gezien te hebben op de pier van Clearwater Beach, weer gegeten en gedronken hebben.

Sinds ik het anti-vlooienspul gebruik zijn er geen nieuwe bulten bij gekomen, en de bestaande zijn gelukkig uitgejeukd. Spierpijn is nog steeds erg aanwezig in mijn bovenbeenspieren, voor de rest is het weg. Traplopen is nog steeds een pijnlijke bezigheid.

Het was weer tijd om te verkassen, vandaag over een niet al te lange rit van ongeveer 3 uur. Na ontbijt bij het hotel waren we tegen 11 uur onderweg naar Clearwater Beach. Onderweg zijn we nog gestopt bij Sarasota, een stad bekend van het oud-circus Ringling. Er is een kunst-tentoonstelling, een circusmuseum en een grote tuin bij het huis waar de Ringlings gewoond hebben.
Hun huis staat prachtig gesitueerd aan het water met een mooie grote tuin erbij; in die tuin staan veel banyan- en eucalyptus-bomen omdat mevrouw Ringling die zo mooi vond. Ook is er een rozentuin aanwezig, maar die is wel aan wat onderhoud toe.

Onderweg hebben we nog heel veel schade gezien van de stormen: geknakte bomen en lantaarnpalen, missende wegbewijzering (tijdelijk vervangen door
electronische borden) en zeer veel daken die weggewaaid en nog steeds niet gerepareerd zijn. Het moet er hier erg hard aan toe gegaan zijn.

Daarna verder naar het Best Western hotel (bij die naam moet ik altijd denken aan de tv-serie Twin Peaks), een prima hotel aan het strand, al is het strand wel vrij klein. Het lijkt erop dat een stuk van het strand is weggeslagen door de stormen die hier gewoed hebben.
Op het eiland hier is veeeeel meer te doen dan op Fort Meyers Beach – hier gaan we ons de komende 2 dagen wel vermaken.

Onderweg was mij aangeraden om een keer te gaan eten bij Frenchy’s en dat hebben we dan ook gedaan. Op het eerste gezicht lijkt het meer een bar, maar het eten was werkelijk uitstekend (vooral seafood) en dat voor een zeer redelijke prijs.

We hebben nog een aantal dagen te gaan, maar het einde komt dichterbij. En dat blijkt ook uit de SMSjes die nu over en weer gaan; ze gaan over wie door wie van Schiphol opgehaald wordt komende vrijdag.

Vandaag is een reisdag: van Key West naar Fort Meyers Beach, een tocht van zo’n 500 kilometer.
Dat betekent op tijd op, ontbijt bij Waffle House (en dat doen we dus nooit meer) omdat die toevallig onderdeel van het hotel is, en vervolgens onderweg.

Het enige echte interessante van de reis was dat we in de Everglades met een ‘airboat’ het moeras op geweest zijn. Een airboat is een boot met een vlakke bodem en een enorme luchtpropeller achterop. Daarmee scheur je dan over het moeras en rietvelden heen.
Meestal kun je blijkbaar wel wat dieren in het wild zien op het moeras, het enige wat wij gezien hebben zijn krokodillen.

Aan het eind van de middag arriveerden we bij ons hotel Outrigger dat gelegen is aan het strand. Er is een tiki-bar en restaurant aan het strand dus daar
hebben we ons de rest van de avond vermaakt (op een ritje naar een gesloten internetcafe na).
Echt prachtig is het hier niet, er ligt veel rommel op het strand, en er is veel schade nog zichtbaar van de stormen Frances en Charley (we zouden in een
ander hotel zitten maar die was nog dicht vanwege de schade). Verder is hier weinig te doen.

Op Miami Beach was ik al een aantal keren gestoken in mijn benen met als gevolg jeukende bulten. Hier is het nog erger geworden, ik heb nu 28 van die bulten.
Daarnaast ben ik zo stijf als een deur van het jetskieen…
Herman heeft nergens last van – ook niet van jeukende bulten.

Ik ga jet-skieen op een apparaat zoals dit! Dat is iets waar ik al heel lang zin in had, en hier kan het. Er wordt hier een rondje eiland aangeboden dat anderhalf uur duurt.
Herman gaat niet mee, hij heeft het niet zo op watersport.
Om 10 uur ’s ochtends was het vertrek, na een korte instructie. Moeilijk is het niet: op de startknop drukken, gas geven en met zijn drieen onderweg!
Eerst een stuk over de golf van Mexico; daar zijn niet veel golven dus vol gas eroverheen. Zo nu en dan stoppen we en vertelt de begeleider een en ander over het gebied waar we zijn.
Vervolgens de oceaan op. Daar zijn wel golven, dus veel staan op de jetskie om de klappen op te vangen. Het is wel ontzettend leuk om zo over de golven te scheuren.
Onze jetskies kunnen zo’n 70 km/u en dat is best hard. Het totale rondje was 28 mijl rond 3 keys.

Eenmaal weer op het land kon ik bijna niet lopen, door het staan op de jetskie en het opvangen van de klappen heb ik zeer slappe knieen gekregen. Ben
benieuwd hoe erg de spierpijn morgen is…

Herman was naar Duval Street gewandeld; ik ben er met de bus naar toe gegaan waarna we een heerlijke salade bij het Hardrock Cafe genuttigd hebben. Verder weinig bijzonders gedaan op een bezoek aan het meest zuidelijke punt van Amerika na. Op dat punt ben je 90 mijl van Cuba verwijderd – en dat is minder dan Key West van het vaste land van Florida ligt!

Na nogmaals de zonsondergang hebben we pizza gegeten in het italiaanse restaurant Papa.
Vervolgens hebben we op de hotelkamer gekeken naar het debat tussen Bush en Kerry.