We verhuizen nog een keer naar een ander hotel, vandaag gaan we naar Seminyak. Seminyak was vroeger een dorpje ten westen van Denpasar, de hoofdstad van Bali. Tegenwoordig is het een gebied met veel dure luxe hotels. Ik had het idee dat onze chauffeur (al dan niet toevallig dezelfde als die we twee dagen geleden hadden) het maar niks vond dat het dorpje zo verwesterd is.

De eerste indruk voor mij was dat het nog steeds erg Indonesisch is, het verkeer is een chaos in de kleine straatjes, maar als je wat beter naar de bebouwing kijkt en wat voor zaken er in zitten, dan is het toch wel anders ja. Veel luxer dan waar ook. Er zijn veel restaurants met keukens van over de hele wereld, en het barst van de spa’s.

We lopen naar het strand, toch nog een aardige tippel, en onderweg duik ik een spa in en laat me heerlijk masseren. 21 euro voor anderhalf uur, dat vind je niet in Nederland. Vincent loopt door richting strand en verkent de buurt.

’s avonds gaan we richting een gay bar en onderweg eten we wat. Het is nog stil in de bar, we zijn veel te vroeg.
Indonesië is de LHBTIQ+ rechten flink aan het inperken, we waren wel benieuwd wat we daar van zouden merken. Eigenlijk nog weinig, de bar zit gewoon aan de openbare weg met de voorgevel wagenwijd open. Valt erg mee.
Er wordt ook nergens moeilijk gedaan over de reservering met een king size bed voor ons. Gelukkig, en hopelijk blijft dat zo.

O wat ben ik blij dat we ons niet aan de suggestie van het hotel gehouden hebben. Die zouden ons op vaste momenten naar een vaste plek in Ubud gebracht en gehaald hebben. Wij hebben lekker eigenwijs een eigen plan gemaakt en zijn wandelend naar Ubud gegaan. Google Maps vond voor ons een andere route terug door natuur en kleine dorpjes. Het was prachtig.

Ubud is een stadje vol kunstzaken. Het opvallendst is de enorme verscheidenheid, Ubud is ongeveer 12 km lang (!) waar we er misschien vandaag 4 km van gezien hebben, en bijna elke zaak is uniek, je gelooft je ogen niet. Ik heb een grote foto collage gemaakt van de unieke winkels die we in die paar kilometer gezien hebben. Tik op een foto voor een grotere versie.

Gisteren zijn we door heel Ubud gereden, het verkeer was gewoon verschrikkelijk – ongelooflijk druk. We hebben toen met de auto 3 kwartier over 12 kilometer gedaan. Vandaag was het wat rustiger gelukkig.

We hebben weer diner dancant, dat wil zeggen wij eten, twee mannen spelen angklung en bamboe blokfluit, en twee dames dansen voor de dinergasten. Wij hebben onze Batik overhemden weer aangetrokken wat leuke reacties bij het personeel oplevert.

Dan nog wat foto’s van de omgeving.

Helaas moeten we vandaag onze jacuzzi verlaten. Vóór het ontbijt nog lekker even badderen onder begeleiding van een enorme horde mieren, die van alles aan het verslepen zijn rond het bad.

Gisteren hebben we het hotel gevraagd om aan de maatschappij, die de transfer verzorgt, door te geven dat we graag om half elf opgehaald willen worden. Dit is tot nu toe het enige dingetje waar we zelf achteraan moesten, de rest is tot in de puntjes geregeld door Van Verre. De chauffeur staat de hele dag tot onze beschikking, als hij er is geven we aan wat we willen, de chauffeur voegt er nog een paar stops aan toe.

Eerst gaan we naar een uitzichtpunt waar je twee meren tegelijk kunt zien. Leuk.

Tweede stop is bij een stel Makaken, Balinese apen. Die hadden we op de dag van aankomst op Bali ook al gezien, nu stoppen we voor een foto shoot. Een vrouwtje verkoopt banaantjes (tegen woekerprijzen) die je aan de apen kunt voeren. Dat was grappig.

Derde stop is bij de hindoeïstische Pura Ulun Danu Bratan tempel, prachtig gelegen aan een meer. De chauffeur gaat mee naar binnen om ons alles over deze tempel te vertellen. Leuk.

Vierde stop is bij een koffie en thee plantage. We worden via een tuin naar het terras geleid waar we vele soorten koffie en thee kunnen proeven. Cocos-koffie, gember-koffie, dat soort gekkigheid. We mogen ook nog zwarte rijst proeven. Was ook leuk om te doen.
Maar het meest opvallende aan deze stop was dat er geen kosten aan zaten. We waren benieuwd waar we nou weer ingetrapt waren – nergens dus. Ze hoopten dat je wat zou kopen in het koffie- en theewinkeltje.

Vijfde stop is bij de rijstvelden. We wandelen over een smal paadje en zien overal rijstvelden in verschillende stadia van groei over de hellingen verspreid liggen. Prachtig.

Zesde stop is bij een lunch restaurant. We eten en drinken wat.

Zevende en laatste stop is bij het hotel waar we weer afscheid nemen van onze eendagschauffeur.

Het inchecken in het hotel viel niet mee. Eerst kreeg Vincent een enorm verhaal van een mannetje achter de balie. Ondertussen komt een vrouwtje naar me toe om me te zegenen voordat we verder kunnen. Met een bloem word ik met water besprenkeld, en krijg ik rijst op mijn voorhoofd geplakt. Zodra het verhaal aan Vincent afgelopen is moet hij ook gezegend worden.
De volgende beproeving is dat Vincent electronisch moet inchecken via een QR code, ondanks dat ze al een voucher en kopieën van de paspoorten hebben. Een oneindige lijst vragen waarbij je ook nog een foto van je paspoort moet uploaden (ze hebben dus al kopieën van de paspoorten). Met wat hulp van de baliemedewerkers komt het eindelijk goed, het duurde mij allemaal veel te lang.
Nou kunnen we nog niet naar onze kamer, we moeten beide eerst nog drie maal met een knots op een bamboe pijp slaan.

Na al deze ontberingen mogen we eindelijk naar onze kamer.

Onze verblijfplaats Menir Villas ligt niet vlakbij de bewoonde wereld, de meeste mensen kiezen voor vervoer om hier vandaan ergens te komen. Je kunt hier bijvoorbeeld een brommer huren. Dat zien we niet zitten, bovendien zijn we wandelaars. De dichtstbijzijnde waterval, waar er hier ik de buurt best veel van zijn, is 5km lopen. Makkie. Behalve dan dat het heel erg op en neer gaat.

Op de heenreis lopen we lekker door, het eerste stuk is omhoog en we praten elkaar moed in: dat betekent op de terugweg dat het laatste stuk naar beneden is. Onderweg zien we veel kleine offerplekjes en tempels, we hebben het islamitische Java achtergelaten en zijn nu op hindoeïstisch Bali. Is toch heel anders.

Het tweede deel van de heenreis gaat naar beneden. Als we bij de ingang van waterval aankomen moeten we een kaartje kopen (waar natuurijk een officiële stempel op staat, zijn ze hier gek op) en dan een trap af. Dat valt nog tegen: 165 heel onregelmatige treden. Maar dan zie je wel een hele mooie waterval.

Vanaf deze waterval kunnen we een trail volgen naar de volgende waterval. We beginnen eraan maar die is lastig en gaat volgens Google Maps de verkeerde kant op, dan maar terug en de 165 treden weer op.

Wat nu? Door naar het dorpje Munduk, of terug? Munduk blijkt nog 8 kilometer te zijn, dat is wat teveel van het goede, dus terug. We hadden op de heenreis al gezien dat halverwege een leuk restaurantje met uitzicht zat, daar gaan we naar toe.

Ondertussen zijn we doorweekt, het is weer bergop naar dat restaurant en dat merken we. Na wat eten en drinken is de laatste etappe bergafwaarts een fluitje van een cent. Op de hele route heen en terug kijken mensen ons verbaasd aan. Wat? Lopen jullie dat hele stuk? Wij wel.

Na de wandeling is het natuurlijk tijd voor de jacuzzi!

Het avondeten is niet in het restaurant maar op een andere locatie met toneel. We krijgen weer een dansvoorstelling, eerst drie dansen uitgevoerd door kinderen, als laatste een vrouw die ook mensen uit het publiek plukt om mee te doen. Gelukkig zitten we aan het toetje en worden we niet gevraagd.

Oost-Java is streng islamitisch, dat merk je onder andere aan het kabaal van door elkaar tetterende moskeeën, maar ook op de weg. Her en der staan posten langs de weg, en staan pionnen midden op de weg waardoor je gedwongen wordt langzaam te rijden. Tussen die pionnen lopen mannen met visnetten. De posten langs de weg schreeuwen via luidsprekers allerlei teksten en de bedoeling is dat je geld in de visnetten gooit. Dit alles voor de moskeeën die geld nodig hebben.

In de twee uur die we nodig hebben om bij de boot te komen voor de oversteek naar Bali passeren we meerdere van dat soort posten.

We kunnen gelijk de boot op rijden, hij is blijkbaar net binnen want we zijn de eerste auto op de boot. Prima timing. Een kwartier later varen we. De overtocht duurt officeel drie kwartier maar we varen langzaam en bij Bali nog ruim voor de haven blijft de boot een tijdje dobberen. En vervolgens heel langzaam naar de haven. Onze aanlegplaats was bezet, daarom moesten we wachten. De overtocht duurt daardoor ruim een uur. Maakt niet uit, het is een leuke vaart.

De rit naar ons hotel in Munduk duurt iets meer dan 2 uur. Het ligt op 750 meter hoogte, dus flink slingerend omhoog. De laatste kilometers zijn wel spannend, het is een zeer smal weggetje, een tegenligger zou een groot probleem worden. Het gaat gelukkig goed.

Bij het hotel aangekomen nemen we afscheid van onze chauffeur Nanang, hij heeft ons de afgelopen 13 dagen overal naar toe gebracht. We waren anders dan andere klanten, we hadden zo onze eigen vertrektijden en dingen die we wilden zien. Nanang vond het leuk dit maatwerk te leveren, hij zei dat lang niet elke chauffeur zo flexibel is.

Dan een grote verrassing – wat een prachtige verblijfplaats. Een luxe eigen villa inclusief jacuzzi! En een prachtig zicht over een vallei. Vanuit het restaurant kun je zelfs de zee zien. Hier mogen we 2 nachten verblijven.