We moeten vroeg uit de veren want Henk en Marchel vertrekken vanochtend per bus naar Stockholm; daarvoor moeten ze ons eerst nog afzetten op het vliegveld van Laxå. Vincent en ik zijn van plan vliegend naar Stockholm te gaan, en wel naar een klein veldje pal ten westen van de grote stad. Het veldje heet Skå Edeby, maar voor we daar naar toe gaan wil ik eerst nog een tankstop maken op een veldje onderweg, namelijk Eskilstuna.

Het vliegveld van Laxå blijkt inderdaad in gebruik door een autorijschool, er wordt sliptraining gegeven met een Volvo die naast de gewone 4 wielen nog 4 kleinere wieltjes erbij gekregen heeft. Vanuit de auto kan de instructeur die kleine wieltjes bedienen waardoor de hoofdwielen iets minder op de weg drukken en daarbij het gevoel van glijden geven. We zien op een gegeven moment de auto van de baan raken waarna hij door een andere auto eruit getrokken moet worden – met die zijwieltjes zit de boel helemaal klem in de berm.

We vragen de rijschoolhouder of we tussendoor mogen vertrekken. Hij vertelt dat in principe om twaalf uur de lessen afgelopen zijn, maar wij willen wel wat eerder weg. Dat mag rond kwart voor tien, dan is er een leerlingwissel.

We trekken de kist uit het gras en bereiden ons voor op de vlucht; om kwart voor tien is het vol gas en de lucht in.
Binnen een uur staan we weer aan de grond van het veld Eskilstuna, ook hier is het doodstil op het grote veld; ik had van tevoren de eigenaar gebeld en hij zou naar het veld komen om te helpen bij het tanken. Hij was er inderdaad en bij het afrekenen ziet hij dat het vrijdag de dertiende is. Dat wij durven te vliegen.
Vlak voor vertrek willen we nog even naar het weer kijken maar we krijgen beide geen 3G connectie. Nou ja, we gaan, het weer zag er goed uit, en hier schijnt de zon.

Maar als we in de buurt van Stockholm komen zien we een enorme donkere lucht vlak voor de stad hangen, en wel boven het veld waar wij naar toe willen. Er zit ook onweer in, we zien regelmatig bliksemflitsen. De bui is redelijk geïsoleerd, ik besluit om wat te gaan cirkelen in de verwachting dat hij wel weg zou gaan trekken.
Dat gebeurt dus niet, de bui blijft hangen waar hij hangt en de bliksemflitsen blijven komen. Na een kwartier cirkelen dan toch maar omgekeerd en terug naar Eskilstuna; ik zit redelijk te balen, maar het is niet anders. Light het dan toch aan vrijdag de dertiende?
We hebben een spoorbaan gezien richting het stadje Eskilstuna, we besluiten om dan maar met de trein naar Stockholm te gaan.

Eenmaal terug op het veld zien we dat er een ander vliegtuig staat en de deur van de vliegclub open is. Er zit een instructeur die een leerling solo in de lucht heeft. We vertellen ons verhaal en hij zegt dat hij in Stockholm woont en dat wij wel met hem mee mogen rijden. Geweldig!
Ik bel de eigenaar van het veld nog een keer om te melden dat we terug zijn en dat we het vliegtuig een aantal dagen laten staan. Dat is prima en gratis als we het vliegtuig voor de vliegclub in het gras zetten.

We wachten een paar uur tot de leerling terug is en om kwart over twee stappen we bij de instructeur in de auto richting Stockholm, een rit van iets meer dan honderd kilometer. Daar blijkt de bui nog steeds te hangen, de weg staat er ongeveer blank en iedereen rijdt er zeer voorzichtig. In Stockholm zelf is het droog en de instructeur zet ons netjes voor het hotel af. We mogen hem zondagavond bellen – mocht hij maandag een leerling hebben dan mogen we mee terug rijden.
Ik vond het erg leuk om tijdens de autorit met de instructeur te praten, ik had nog genoeg vragen over het vliegen in Zweden en hij vond het leuk om mij er vanalles over te vertellen. Hier in Zweden is het vliegen toch duidelijk veel vrijer dan in Nederland; hier heb je voor binnenlandse vluchten nooit een vliegplan nodig, ook niet op grote velden; als een veld gesloten is dan mag je er toch gewoon landen, onbegrijpelijk voor ons Nederlanders.

Vincent heeft weer een prima hotel gevonden, hier kunnen we ons de komende drie nachten wel vermaken. Als welkom krijgen we een glas champagne; daarna nog wat wandelen door de stad en wat eten. We krijgen een paar rustige dagen waarin we Stockholm kunnen gaan verkennen.

De gevlogen route van Laxå naar Eskilstuna:

Slipcursus op de baan

Auto met zijwieltjes

Tanken op Eskilstuna

De gevlogen route van Eskilstuna naar Eskilstuna:

Parkeren op Eskilstuna

Eerste foto’s uit Stockholm

Genieten van het avondzonnetje

Stationshal van Stockholm

Zaterdag en zondag even geen vliegen maar genieten van de stad Stockholm. Beide dagen lekker uitslapen en door de stad wandelen; droog houden we het niet, op beide dagen komt er zo nu en dan nattigheid uit de hemel.

Zaterdagavond nemen we Henk en Marchel mee uit eten als dank voor hun gastvrijheid in Olshammar, zij vertrekken zondag per lijnvlucht naar Nederland.

Zondag begint toch stiekem de voorbereiding weer voor morgen – de begin van de tocht terug naar huis. Ik heb een leuk veldje op een eilandje op het oog, en we zijn welkom. De dag daarna een veldje verder om te tanken.
De vlieginstructeur heeft geen les op maandag, dus we moeten zelf morgen transport regelen naar Eskilstuna; we wandelen naar het centraal station van Stockholm en kopen twee kaartjes enkele reis Eskilstuna. Dat werkt anders dan in Nederland, je koopt een kaartje voor een bepaalde vertrektijd, wil je flexibel zijn in je vertrektijd, dan moet je een duurder kaartje kopen.
Blijft nog één onzekerheid over (naast het weer): hoe komen we het veld op – het is officieel gesloten. Zorg voor morgen.

’s Avonds eten we op een aangemeerde boot, buiten op het dek. Gelukkig is het overdekt want tijdens het eten komt er een flinke stortbui over. Als we het eten op hebben is de bui ook weer voorbij.
Maar voordat we zijn gaan eten moesten we eerst nog langs het hotel waar Marchel en Henk geslapen hebben – Marchel had een broek laten liggen, die mogen wij mee terug nemen naar Nederland.

Nu nog wat foto’s van Stockholm.

In het echt stond hij rechtop.

Een of ander beeld

Straattheater

Rustig pleintje

Mijn volgende boot

Veel water in Stockholm

Veel water in Stockholm

Overal kun je lekkere taartjes krijgen

Daar op het terras hebben we een taartje gehad

De wacht

Mooi uitzicht

Uitzicht vanaf de Katarinahissen

De boot Patricia waarop we zondagavond gegeten hebben

De bui tijdens het eten

Vincent en zijn evenbeeld

Vincent en zijn evenbeeld

Ik had het al eerder op de kaart zien liggen: een klein vliegveldje op het eiland Visingsö in het op één na grootste meer van Zweden, Vättern, hetzelfde meer waar Marchel en Henk aan wonen. Ik had er met de instructeur ook al over gesproken, en hij zei dat we daar gewoon naar toe kunnen vliegen; wel eerst even over het veld heen vliegen om de golfers van het veld te jagen, daarna pas echt gaan landen.

Gister heb ik met de eigenaar van het veld gebeld en ook hij zei dat we van harte welkom waren. Ik vroeg of we ergens konden slapen op het eiland en wat blijkt: op het veld staat een huisje dat we mogen gebruiken voor ongeveer 70 euro per nacht. Alles is er: bed, douche, enzovoorts; klinkt goed, dat gaan we doen. Ook kunnen we er fietsen huren.

Maar eerst naar Eskilstuna, gister hadden we al treinkaartjes gekocht, en om 10:48 precies vertrok de trein met onder andere ons erin. Een uurtje later stonden we op het station van Eskilstuna, daarna nog een ritje met de taxi naar het vliegveld. ’s Ochtends had ik al gebeld met de eigenaar van het vliegveld, het is groot en er staan flinke hekken omheen; hoe komen we binnen? Hij geeft ons de pincode van het hek en inderdaad, nadat de taxi ons afgeleverd heeft kunnen we zo door het hek heen het veld opwandelen.

We maken de kist los, zetten hem op het asfalt, en leggen al onze tassen weer op de achterbank. Dan blijkt iemand op de vliegclub aan te komen, we mogen naar binnen en krijgen een kopje koffie met een koekje aangeboden.
Rond kwart over een starten we dan de motor en gaan we onderweg. Het is voor de verandering een keer prachtig weer, maar dat heeft als nadeel dat het erg turbulent is in de lucht; we worden continu door elkaar geschud. En zoals het hoort tijdens deze vakantie houden we het niet droog, buien onderweg en een bui later op het eiland.

Na anderhalf uur schudden vliegen we boven het noordelijkste puntje van het eiland, daar liggen de twee grasbanen. Er is zoals gebruikelijk niemand, dus kies ik zelf een baan uit om op te landen; het wordt baan 33 – nog wel steeds met een flinke zijwind. Het zal niet mijn mooiste landing zijn, maar we staan uiteindelijk op de baan en liggen in ieder geval niet in het water.

Het huisje staat dus echt gewoon op het vliegveld, het vliegtuig zetten we pal voor de deur. Nog bij het uitpakken begint het weer te regenen – geen grote bui gelukkig, maar het is toch een trend tijdens deze vakantie.
Als de bui over getrokken is zoeken we een fiets uit. Dat valt niet mee, er staan er genoeg, maar ze zijn bijna allemaal kapot. We vinden er twee en fietsen vervolgens flink tegen de wind in naar het middengedeelte van het eiland. Het eiland is 14 kilometer lang en 3 kilometer breed, we moeten 8 kilometer fietsen tot we bij het middengedeelte en de haven zijn; vanaf de haven is er elk half uur een pontje naar het vasteland.
Een biertje drinken gaat nog net, maar uit eten – dat wordt niks. Bars en restaurants gaan om 5 uur of om 6 uur dicht; dan is het voor ons nog lang geen tijd om te eten. Onderweg zagen we een soort buurtsuper staan, dus daar maar even langs en wat eten meenemen voor in de magnetron die in ons huisje staat. Ook maar een paar blikjes bier meegenomen, het wordt stil vanavond want er is verder niemand op de kop van het eiland bij het vliegveld.

We vinden het een geweldige belevenis – eten, drinken en slapen op het vliegveld met je vliegtuig voor de deur.

De route van vandaag:

Ons huisje

De onvermijdelijke vakantiebui

De veerboot

Ruine op het eiland

Rollen hooi naast de landingbaan

Leuke plek voor een cache?

Hier aan het eind van de baan kun je je kist parkeren en betalen; hoef je niet helemaal naar de andere kant van het veld te rijden.

De landingsbaan ligt tegen de golfbaan, je ziet de vlaggetjes

En toen werd het stil en donker

Koffie zetten, de gister gekochte ingrediënten voor het ontbijt op tafel, langzaam wakker worden en het lichaam weer een beetje op orde krijgen – het stapelbed van het huisje was knoerhard, al helemaal als je thuis een waterbed gewend bent. Maar de omgeving maakt veel goed, het is hier doodstil en het zonnetje komt er een beetje door.

Tijd om te gaan bellen met Jönköping, het veldje in de buurt waar we willen tanken. Ik had ze zondag ook al gebeld, en toen werd mij verteld dat wij vandaag, dinsdag, welkom zijn. Voor de zekerheid bel ik nog maar even maar geen gehoor. Dus maar veldjes gaan bellen die niet al te ver liggen in de hoop dat we daar kunnen tanken. Het lukt uitendelijk contact te krijgen met het veldje Smålandstenar, een klein uur vliegen verderop; dat lukt nog makkelijk met onze hoeveelheid brandstof.
Het blijft raar dat in deze vakantieperiode zoveel veldjes gesloten zijn; gesloten als in: je mag er wel landen maar er zijn geen diensten zoals tanken beschikbaar omdat er geen personeel is. Heel juli en augustus ligt de vliegwereld op zijn gat in Zweden.

Afwassen, huisje schoonmaken, vliegtuig inpakken en wegwezen.
Na een uurtje hobbelen in de lucht komen we bij het veldje Smålandstenar en er komt inderdaad een mannetje naar de pomp lopen. Hij is speciaal voor ons opgetrommeld om ons te helpen – geweldig. Het veldje is in handen van een privé-persoon, zoals heel veel kleine veldjes in Zweden; dit veldje is niet al te geweldig onderhouden, met name het weggetje naar de benzinepomp is erg slecht, bulten en gaten, ik moet regelmatig aan de propeller denken – als die maar vrij van de grond blijft!

Na het tanken bel ik het vliegveld van Malmö – onze volgende doel. We zijn van harte welkom tot zes uur ’s avonds, daarna gaat het veld dicht. Ik vind het weer ongelofelijk, één van de grotere velden van Zweden zo vroeg al dicht.
Als we op de buienradar kijken zien we een buienlijntje boven Malmö langs trekken, gaan we daar last van krijgen? Ik bel de Meteo van Zweden, zij weten me te vertellen dat het niks voorstelt en dat ik er eenvoudig doorheen kan vliegen.

Dus stijgen we op voor een uur vliegen naar Malmö. De meteo zat er wel naast blijkt onderweg, er komt een gigantische bui vanuit Denemarken het vasteland van Zweden op drijven; gelukkig kunnen we er nog op tijd voorbij komen, maar het ziet er vreselijk dreigend uit. Even later vlak voor Malmö nog een buitje dat we ook nog net kunnen missen.
De landing gaat voorspoedig en we moeten taxiën via Bravo, Yankee en Delta naar onze pakeerplek 15 Charlie. Daar worden we met een autootje opgehaald en naar de aankomsthal gebracht.
Dan kom ik erachter dat ik vergeten ben de stuurpen te plaatsen (tegen het klapperen van de roeren in de wind) en moet dus nog een keer terug. Ik moet mijn zakken leeghalen en door een detectiepoortje heen, daarna word ik weer met een busje naar de kist gebracht. Snel de stuurpen erin, en weer naar de aankomsthal.

We bijven niet in Malmö, we gaan naar Kopenhagen. Eerst met de bus van het vliegveld naar het Centraal Station van Malmö, vervolgens met de trein naar Kopenhagen. Ter plekke zoekt Vincent een hotel, het blijkt pal aan het station te liggen; lekker makkelijk.

De eerste indruk van Kopenhhagen is verschrikkelijk, een enorme bouwput. Gelukkig komen we ’s avonds op wat leukere plekken uit, maar ik geloof dat dit jaar niet een van de beste is van Kopenhagen, wat een werkzaamheden overal.

De route van het eiland naar de tankstop:

Route van de tankstop naar Malmö:

Aankomst op Malmö

Van Malmö naar Kopenhagen met de trein

Stukje bouwput van Kopenhagen

Kopenhagen

De kist staat in Zweden, Malmö, en wij zitten in Kopenhagen. Moet kunnen toch?
Gisteren, woensdag, hebben we een beetje rondgewandeld in de stad, veters gekocht voor Vincent, een nieuw vest voor mij, een torentje beklommen en de zeemeermin gezien. Het was officieel de eerste droge dag van onze vakantie – dan tel ik de bui niet mee die kwam toen we ’s avonds al terug waren in het hotel. Overdag hebben we voor het eerst geen regen gehad.

Vandaag, donderdag, begint weer met flink veel regen, maar op het moment dat wij naar buiten willen klaart het op. Twee plannen vandaag: de hippiestad bekijken en naar het pretpark Tivoli.

Onderweg naar de hippiestad komen we langs een kerk met een zeer opvallende toren: aan de buitenkant loopt een wenteltrap naar de top. Daar moeten we natuurlijk in, het is de Vor Frelsers Kirke waar nog druk aan gerenoveerd wordt. Als we eenmaal bij de wenteltrap rond de toren zijn, gaat het natuurlijk weer regenen – maar na een korte pauze kunnen we dan toch weer genieten van prachtige uitzichten over Kopenhagen.
De hippiestad is erg verbazingwekkend; het heet Christiana en is een soort vrijstad in de stad Kopenhagen; het is in 1971 opgezet door een stel hippies, hier wonen en leven ze op hun eigen manier. Drugs wordt hier gewoon in het openbaar uitgestald, verkocht en gebruikt, je ziet de vreemdste types op straat lopen en het aantal verslaafden met een zeer wazige blik in de ogen is niet te tellen. Dat mag hier allemaal zomaar. Niet dat Kopenhagen er blij mee is, maar weg krijgen ze het kennelijk ook niet.

Na Christiana ga ik naar Tivoli, een pretpark in de stad vlakbij ons hotel en het centraal station. Vincent wil eerst wielrennen kijken en komt wat later.
Ik vermaak met uitstekend met een zeer hoge draaimolen, een snelle achtbaan, een vrije val, en een 5G trekkende ronddraaiende slinger. Ik ben overal meerdere keren in geweest.
Als Vincent er is gaan we in het park wat eten. Iets langer dan gepland want het begint weer eens ongelofelijk te regenen; dan maar een uurtje Wordfeud spelen – je moet toch wat.

Zowel in Stockholm als in Kopenhagen was ik nog nooit geweest; als je me vraagt welke stad vind je leuker, dan zeg ik Stockholm. Maar mijn mening is nogal beïnvloed door de vele, vele werkzaamheden in Kopenhagen, misschien moet ik over een aantal jaren nog maar eens terug komen.

Terug in het hotel wordt het tijd om na te gaan denken over de terugtocht naar Nederland, vrijdag willen we naar een plaatsje in Duitsland vliegen en zaterdag weer terug komen op Hilversum.

Foto’s van woensdag
Het torentje dat we beklommen hebben

Onderweg naar boven

Onderweg naar boven

Uitzicht

Uitzicht met op de achtergrond de brug naar Malmö

De zeemeermin

Zeer verschillende architecturen in de stad

Foto’s van donderdag

Het te beklimmen torentje

De wenteltrap

Uitzicht weer met de brug naar Malmö

Uitzicht

Vrijstad Christiana