Het ontbijt in het hotel in St. Michaelsdonn is net zo goed als het diner gisteravond, als dit standaard is in Sleeswijk-Holstein dan moeten we hier zeker nog een keer terug komen.

Gister had ik vliegmaatje en mede-eigenaar van het vliegtuig, John, aan de telefoon – hij stelt voor dat Vincent en ik de kist direct naar Lelystad vliegen omdat het vliegtuig na onze Zweden-tocht toe is aan een 50-uurs beurt. Hij gaat ons dan van Lelystad halen en naar Hilversum brengen waar mijn auto nog staat.

Per taxi terug naar het vliegveld, inpakken, tanken, betalen en op weg naar vliegveld Leer-Papenburg. Het ligt op de route naar Lelystad, we hoeven dan niet twee uur in 1x te vliegen en we kunnen nog even alle boeken bijwerken voor we in Lelystad de kist afleveren voor onderhoud.
In Leer-Papenburg bel ik de Duitse instantie waar ik een vliegplan kan indienen. Dat is nodig omdat we bij de volgende vlucht de grens over gaan, dan is een vliegplan verplicht. De dame aan de andere kant van de lijn doet erg lastig, normaal dreun je de gegevens op voor een vliegplan, maar zij doet erg lastig, neemt ongeveer alles wat ik haar opgeef in twijfel en zorgt ervoor dat ik een hekel aan haar krijg. Maar het lukt, het vliegplan is ingediend, en om drie uur mogen we opstijgen.
Vincent doet al het schrijfwerk in het vliegtuiglogboek zodat dat klaar is voor de onderhoudsbeurt.

En dan eindelijk de laatste vlucht van de vakantie, in iets minder dan een uur staan we op Lelystad en is het grote avontuur voorbij. John staat inderdaad voor ons klaar net als onze monteur Luuk van Wings over Holland, hij gaat de komende dagen de kist onder handen nemen.

Wat mij betreft is zo’n vakantie absoluut voor herhaling vatbaar!

De route van St. Michaelsdonn naar Leer:

De route van Leer naar Lelystad:

Voor de degenen die het interesseert: ik heb al die tijd rondgesleept met mijn fotospullen, een tas vol. Maar ik heb het niet een keer gebruikt, alle foto’s die je gezien hebt zijn gemaakt met mijn iPhone…

St. Michaelsdonn

Vreemde kist op Leer die parachutisten naar boven bracht

Als we wakker worden is het eerste natuurlijk kijken naar het weer. De afgelopen dagen werd voor vandaag goed weer verwacht, maar nu op de dag zelf worden toch op veel plekken buien verwacht. Ook komt een buiengebied van Kopenhagen richting Malmö, gaan we er problemen mee krijgen of niet? Ziedaar het eerste waterprobleem van vandaag, hoe gaat het weer zich ontwikkelen.

We trekken er ons niks van aan en gaan na het ontbijt richting Centraal Station van Kopenhagen voor de treinreis naar Malmö, vertrek 10:22. Die verloopt voorspoedig, om 11:12 staan we in Malmö. We lopen naar de bus die ons naar het vliegveld moet brengen en je houdt het niet voor mogelijk, Vincent en ik zijn de enige passagiers, en hij vertrekt zodra we ingestapt zijn. Om 12 uur zijn we al op het vliegveld.
De landing plus overnachtingen blijken ongeveer 120 euro gekost te hebben, niet goedkoop maar ach, als je het uitmiddelt met alle gratis landingen en vliegtuigovernachtingen die we op andere velden gehad hebben dan vind ik het wel prima. Het wordt lastig als de vrouw achter de balie zegt dat de landingsbaan tot vanmiddag tegen vier uur dicht is! Inderdaad – als ik de NOTAM’s erbij haal blijkt de grote baan tot eind van de middag gesloten te zijn, de kleine baan is wel open en die is voor mij lang genoeg. Dat wordt hem dus.
Vliegplan indienen met als vertrektijd half twee, en op naar het vliegtuig.

De tassen worden door de scanner gehaald, onze zakken moeten leeg en wij moeten door de beroemde metaaldetectorpoortjes. Alles mag gelukkig mee waarna we per security auto naar het vliegtuig gebracht worden.
Daar roep ik de toren op met het verzoek voor brandstof, ze gaan het voor me regelen.
Ik kijk ondertussen naar de tanks, standaard procedure voor de eerste vlucht van de dag is kijken of er water in de brandstoftank zit – dat wil je niet want daar vliegt een vliegtuig niet op. En wat blijkt: in de rechtertank zit veel water. Ziedaar waterprobleem twee.
Ik haal wel vier of vijf buisjes water uit de tank, daarna lijkt het op te houden. De andere vijf drain-punten laten geen water zien, ook niet na herhaaldelijk proberen; alleen zo nu en dan nog een paar druppels uit de rechtertank.
De tankauto komt langs, en voorziet ons van 60 liter brandstof. Weer kijken of er water in de tank zit, het blijft bij enkele druppels.
Ik besluit dat het nu goed moet zijn, en durf het aan om de tocht te beginnen.

Na het starten van de motor weer een probleem: de GPS van het vliegtuig is niet te lezen want de schermverlichting staat helemaal donker. Dat heb ik vaker meegemaakt maar ik weet niet meer wat de oplossing was. Ergens in de menu’s is een optie om de verlichting aan te passen maar die is niet te vinden omdat het scherm totaal niet te lezen is. Ondertussen staat een volgauto voor me klaar die voor me uit wil rijden om me naar de korte baan te loodsen, ik mag niet op eigen houtje taxiën vanwege de werkzaamheden aan de grote baan.
Wat te doen met de GPS? Ik wil echt niet zonder dat ding vliegen. Dan krijg ik een helder idee, ik gebruik mijn iPhone als zaklantaarn – dan is met enige moeite het menu op de GPS te lezen, en krijg ik de helderheid weer zoals het hoort!

Al die tijd heeft de motor op de rechter tank gedraaid en is niet afgeslagen, veel water komt er kennelijk niet meer uit. Toch besluit ik op de linker tank te starten voor alle zekerheid. Daarnaast moeten we 3x een grote watervlakte oversteken (zie route hieronder) en water is geen goede plek voor een noodlanding (ziedaar waterprobleem drie), mocht er zich toch een probleem voordoen. Dus takeoff op de linker tank, en die blijft daar tot ver na de eerste wateroppervlakte.
Toch moet ik er een keer aan geloven, en ruim voor de tweede watervlakte draai ik de tank op rechts – en nu afwachten…
Er gebeurt niks bijzonders, de motor blijft gewoon draaien. Toch zet ik voor de tweede en derde watervlakte de tank op links, ik wil geen risico lopen.
Onderweg zien we veel regenbuien, maar we hebben geluk: ze liggen niet op onze route. Wel een paar keer nattigheid op de voorruit, maar het had veel erger gekund.

De eerste vlucht van vandaag brengt ons naar Sønderborg, behoorlijk westelijk in Denemarken; de vlucht duurt mede door de tegenwind bijna 2 uur. Het is een onverwacht groot veld, maar we blijven er niet lang. Natuurlijk is er geen restaurant, de lunch bestaat weer eens uit een paar koekjes.
Hiervandaan willen we naar Itzehoe in Duitsland vliegen, maar als ik het veld bel wordt er niet opgenomen. Ik haal de NOTAM’s erbij en wat blijkt: het veld is enkele dagen gesloten in verband met een evenement! Dan maar een ander veld zoeken, de tweede vlucht brengt ons naar St. Michaelisdonn. Vliegplan indienen en wegwezen.

Tegen half zes staan we op St. Michaelsdonn, traditiegetrouw binden we de kist aan de grond vast en lopen naar de toren. De havenmeester is er niet maar er zijn wel wat andere mensen. Ik vertel dat we een nachtje blijven en een hotel zoeken. Zegt een van de aanwezigen dat hij zo weg gaat van het veld en dat hij ons wel naar een hotel wil brengen. Ideaal. Betalen doen we morgen wel als de havenmeester weer tijd voor ons heeft.

Het stadje is een erg slaperig stadje; het hotel is keurig, heeft een uitstekend restaurant, heeft een sauna waar we nog even van genoten hebben, maar heeft als nadeel dat je maar 1 uur WiFi gratis krijgt. Daarna betalen voor WiFi – niet meer van deze tijd.

De route van Malmö naar Søndeborg:

De route van Søndeborg naar St. Michaelisdonn:

Zo laten we de kist achter

De kist staat in Zweden, Malmö, en wij zitten in Kopenhagen. Moet kunnen toch?
Gisteren, woensdag, hebben we een beetje rondgewandeld in de stad, veters gekocht voor Vincent, een nieuw vest voor mij, een torentje beklommen en de zeemeermin gezien. Het was officieel de eerste droge dag van onze vakantie – dan tel ik de bui niet mee die kwam toen we ’s avonds al terug waren in het hotel. Overdag hebben we voor het eerst geen regen gehad.

Vandaag, donderdag, begint weer met flink veel regen, maar op het moment dat wij naar buiten willen klaart het op. Twee plannen vandaag: de hippiestad bekijken en naar het pretpark Tivoli.

Onderweg naar de hippiestad komen we langs een kerk met een zeer opvallende toren: aan de buitenkant loopt een wenteltrap naar de top. Daar moeten we natuurlijk in, het is de Vor Frelsers Kirke waar nog druk aan gerenoveerd wordt. Als we eenmaal bij de wenteltrap rond de toren zijn, gaat het natuurlijk weer regenen – maar na een korte pauze kunnen we dan toch weer genieten van prachtige uitzichten over Kopenhagen.
De hippiestad is erg verbazingwekkend; het heet Christiana en is een soort vrijstad in de stad Kopenhagen; het is in 1971 opgezet door een stel hippies, hier wonen en leven ze op hun eigen manier. Drugs wordt hier gewoon in het openbaar uitgestald, verkocht en gebruikt, je ziet de vreemdste types op straat lopen en het aantal verslaafden met een zeer wazige blik in de ogen is niet te tellen. Dat mag hier allemaal zomaar. Niet dat Kopenhagen er blij mee is, maar weg krijgen ze het kennelijk ook niet.

Na Christiana ga ik naar Tivoli, een pretpark in de stad vlakbij ons hotel en het centraal station. Vincent wil eerst wielrennen kijken en komt wat later.
Ik vermaak met uitstekend met een zeer hoge draaimolen, een snelle achtbaan, een vrije val, en een 5G trekkende ronddraaiende slinger. Ik ben overal meerdere keren in geweest.
Als Vincent er is gaan we in het park wat eten. Iets langer dan gepland want het begint weer eens ongelofelijk te regenen; dan maar een uurtje Wordfeud spelen – je moet toch wat.

Zowel in Stockholm als in Kopenhagen was ik nog nooit geweest; als je me vraagt welke stad vind je leuker, dan zeg ik Stockholm. Maar mijn mening is nogal beïnvloed door de vele, vele werkzaamheden in Kopenhagen, misschien moet ik over een aantal jaren nog maar eens terug komen.

Terug in het hotel wordt het tijd om na te gaan denken over de terugtocht naar Nederland, vrijdag willen we naar een plaatsje in Duitsland vliegen en zaterdag weer terug komen op Hilversum.

Foto’s van woensdag
Het torentje dat we beklommen hebben

Onderweg naar boven

Onderweg naar boven

Uitzicht

Uitzicht met op de achtergrond de brug naar Malmö

De zeemeermin

Zeer verschillende architecturen in de stad

Foto’s van donderdag

Het te beklimmen torentje

De wenteltrap

Uitzicht weer met de brug naar Malmö

Uitzicht

Vrijstad Christiana

Koffie zetten, de gister gekochte ingrediënten voor het ontbijt op tafel, langzaam wakker worden en het lichaam weer een beetje op orde krijgen – het stapelbed van het huisje was knoerhard, al helemaal als je thuis een waterbed gewend bent. Maar de omgeving maakt veel goed, het is hier doodstil en het zonnetje komt er een beetje door.

Tijd om te gaan bellen met Jönköping, het veldje in de buurt waar we willen tanken. Ik had ze zondag ook al gebeld, en toen werd mij verteld dat wij vandaag, dinsdag, welkom zijn. Voor de zekerheid bel ik nog maar even maar geen gehoor. Dus maar veldjes gaan bellen die niet al te ver liggen in de hoop dat we daar kunnen tanken. Het lukt uitendelijk contact te krijgen met het veldje Smålandstenar, een klein uur vliegen verderop; dat lukt nog makkelijk met onze hoeveelheid brandstof.
Het blijft raar dat in deze vakantieperiode zoveel veldjes gesloten zijn; gesloten als in: je mag er wel landen maar er zijn geen diensten zoals tanken beschikbaar omdat er geen personeel is. Heel juli en augustus ligt de vliegwereld op zijn gat in Zweden.

Afwassen, huisje schoonmaken, vliegtuig inpakken en wegwezen.
Na een uurtje hobbelen in de lucht komen we bij het veldje Smålandstenar en er komt inderdaad een mannetje naar de pomp lopen. Hij is speciaal voor ons opgetrommeld om ons te helpen – geweldig. Het veldje is in handen van een privé-persoon, zoals heel veel kleine veldjes in Zweden; dit veldje is niet al te geweldig onderhouden, met name het weggetje naar de benzinepomp is erg slecht, bulten en gaten, ik moet regelmatig aan de propeller denken – als die maar vrij van de grond blijft!

Na het tanken bel ik het vliegveld van Malmö – onze volgende doel. We zijn van harte welkom tot zes uur ’s avonds, daarna gaat het veld dicht. Ik vind het weer ongelofelijk, één van de grotere velden van Zweden zo vroeg al dicht.
Als we op de buienradar kijken zien we een buienlijntje boven Malmö langs trekken, gaan we daar last van krijgen? Ik bel de Meteo van Zweden, zij weten me te vertellen dat het niks voorstelt en dat ik er eenvoudig doorheen kan vliegen.

Dus stijgen we op voor een uur vliegen naar Malmö. De meteo zat er wel naast blijkt onderweg, er komt een gigantische bui vanuit Denemarken het vasteland van Zweden op drijven; gelukkig kunnen we er nog op tijd voorbij komen, maar het ziet er vreselijk dreigend uit. Even later vlak voor Malmö nog een buitje dat we ook nog net kunnen missen.
De landing gaat voorspoedig en we moeten taxiën via Bravo, Yankee en Delta naar onze pakeerplek 15 Charlie. Daar worden we met een autootje opgehaald en naar de aankomsthal gebracht.
Dan kom ik erachter dat ik vergeten ben de stuurpen te plaatsen (tegen het klapperen van de roeren in de wind) en moet dus nog een keer terug. Ik moet mijn zakken leeghalen en door een detectiepoortje heen, daarna word ik weer met een busje naar de kist gebracht. Snel de stuurpen erin, en weer naar de aankomsthal.

We bijven niet in Malmö, we gaan naar Kopenhagen. Eerst met de bus van het vliegveld naar het Centraal Station van Malmö, vervolgens met de trein naar Kopenhagen. Ter plekke zoekt Vincent een hotel, het blijkt pal aan het station te liggen; lekker makkelijk.

De eerste indruk van Kopenhhagen is verschrikkelijk, een enorme bouwput. Gelukkig komen we ’s avonds op wat leukere plekken uit, maar ik geloof dat dit jaar niet een van de beste is van Kopenhagen, wat een werkzaamheden overal.

De route van het eiland naar de tankstop:

Route van de tankstop naar Malmö:

Aankomst op Malmö

Van Malmö naar Kopenhagen met de trein

Stukje bouwput van Kopenhagen

Kopenhagen

Ik had het al eerder op de kaart zien liggen: een klein vliegveldje op het eiland Visingsö in het op één na grootste meer van Zweden, Vättern, hetzelfde meer waar Marchel en Henk aan wonen. Ik had er met de instructeur ook al over gesproken, en hij zei dat we daar gewoon naar toe kunnen vliegen; wel eerst even over het veld heen vliegen om de golfers van het veld te jagen, daarna pas echt gaan landen.

Gister heb ik met de eigenaar van het veld gebeld en ook hij zei dat we van harte welkom waren. Ik vroeg of we ergens konden slapen op het eiland en wat blijkt: op het veld staat een huisje dat we mogen gebruiken voor ongeveer 70 euro per nacht. Alles is er: bed, douche, enzovoorts; klinkt goed, dat gaan we doen. Ook kunnen we er fietsen huren.

Maar eerst naar Eskilstuna, gister hadden we al treinkaartjes gekocht, en om 10:48 precies vertrok de trein met onder andere ons erin. Een uurtje later stonden we op het station van Eskilstuna, daarna nog een ritje met de taxi naar het vliegveld. ’s Ochtends had ik al gebeld met de eigenaar van het vliegveld, het is groot en er staan flinke hekken omheen; hoe komen we binnen? Hij geeft ons de pincode van het hek en inderdaad, nadat de taxi ons afgeleverd heeft kunnen we zo door het hek heen het veld opwandelen.

We maken de kist los, zetten hem op het asfalt, en leggen al onze tassen weer op de achterbank. Dan blijkt iemand op de vliegclub aan te komen, we mogen naar binnen en krijgen een kopje koffie met een koekje aangeboden.
Rond kwart over een starten we dan de motor en gaan we onderweg. Het is voor de verandering een keer prachtig weer, maar dat heeft als nadeel dat het erg turbulent is in de lucht; we worden continu door elkaar geschud. En zoals het hoort tijdens deze vakantie houden we het niet droog, buien onderweg en een bui later op het eiland.

Na anderhalf uur schudden vliegen we boven het noordelijkste puntje van het eiland, daar liggen de twee grasbanen. Er is zoals gebruikelijk niemand, dus kies ik zelf een baan uit om op te landen; het wordt baan 33 – nog wel steeds met een flinke zijwind. Het zal niet mijn mooiste landing zijn, maar we staan uiteindelijk op de baan en liggen in ieder geval niet in het water.

Het huisje staat dus echt gewoon op het vliegveld, het vliegtuig zetten we pal voor de deur. Nog bij het uitpakken begint het weer te regenen – geen grote bui gelukkig, maar het is toch een trend tijdens deze vakantie.
Als de bui over getrokken is zoeken we een fiets uit. Dat valt niet mee, er staan er genoeg, maar ze zijn bijna allemaal kapot. We vinden er twee en fietsen vervolgens flink tegen de wind in naar het middengedeelte van het eiland. Het eiland is 14 kilometer lang en 3 kilometer breed, we moeten 8 kilometer fietsen tot we bij het middengedeelte en de haven zijn; vanaf de haven is er elk half uur een pontje naar het vasteland.
Een biertje drinken gaat nog net, maar uit eten – dat wordt niks. Bars en restaurants gaan om 5 uur of om 6 uur dicht; dan is het voor ons nog lang geen tijd om te eten. Onderweg zagen we een soort buurtsuper staan, dus daar maar even langs en wat eten meenemen voor in de magnetron die in ons huisje staat. Ook maar een paar blikjes bier meegenomen, het wordt stil vanavond want er is verder niemand op de kop van het eiland bij het vliegveld.

We vinden het een geweldige belevenis – eten, drinken en slapen op het vliegveld met je vliegtuig voor de deur.

De route van vandaag:

Ons huisje

De onvermijdelijke vakantiebui

De veerboot

Ruine op het eiland

Rollen hooi naast de landingbaan

Leuke plek voor een cache?

Hier aan het eind van de baan kun je je kist parkeren en betalen; hoef je niet helemaal naar de andere kant van het veld te rijden.

De landingsbaan ligt tegen de golfbaan, je ziet de vlaggetjes

En toen werd het stil en donker