Volgens het weerbericht zijn er vandaag regen- en onweersbuien in Barcelona, dat hadden we gister al gezien en we besloten daarom twee nachten in Madrid te blijven. Wat te doen? Enkele jaren geleden waren we ook al in Madrid rond de kerstdagen dus we moeten iets verzinnen wat we toen nog niet gedaan hadden.

Toen we gister met de trein aan kwamen zag ik een hoge toren, misschien kunnen we daar wel in en van het uitzicht over de stad genieten. Na enig googelen blijkt het de ‘Faro de Madrid’ te zijn, de 92 meter hoge vuurtoren van Madrid. Het ligt bij metrohalte Moncloa, dus daar gaan we naar toe.

Maar eerst naar treinstation Atocha om zitplaatsen te reserveren voor de trein morgen naar Barcelona, onderweg genieten we op een terrasje van een heerlijk Spaans ontbijt: een spaanse omelet en een broodje met een soort tomatenspread en rauwe ham. Het reserveren van de kaartjes duurt lang, als je vandaag wilt reizen kun je gewoon in de rij gaan staan voor een balie maar voor reserveringen voor andere dagen moet je een nummertje trekken. Er blijken nog ruim honderd wachtenden voor ons! Maar na bijna een uur zijn we aan de beurt en reserveren we kaartjes voor de trein van morgen half een.

Eenmaal bij Moncloa aangekomen blijkt dat de Faro de Madrid gesloten is, op internet had ik al gelezen dat hij regelmatig voor onderhoud gesloten is, en dat is nu dus ook het geval. Jammer. Dan maar ter plekke een plan B bedenken; het wordt een bezoek aan het beroemde Prado museum, dat heeft ook als voordeel dat het binnen en dus niet zo heet is; ook goed voor mijn verbrande plekken. Het Prado is niet helemaal wat ik er van gehoopt had, er hangen heel veel schilderijen van Spaanse en Vlaamse schilders uit de zestiende en zeventiende eeuw, ik had op meer diversiteit gehoopt. Wel leuk om in dit beroemde museum geweest te zijn.

Als we aan het eind van de middag buiten komen is het een stuk warmer geworden, dit is het heetste deel van de dag. Onderweg terug naar het hotel krijgen we ons dagelijks ijsje en doen we nog even een gezellig terrasje aan voor een biertje.

Volgens Spaans gebruik gaan we lekker laat eten, het is erg druk in de stad. Het is zaterdagavond, dat zal ermee te maken hebben. Zelfs als we naar het hostal terug lopen is het zeer druk in de stad, op onze kamer horen we heel veel geluid van terrasjes; het duurt tot na 6 uur ’s ochtends voordat het helemaal stil is in de straat.

We gaan Marbella verlaten. Het uiteindelijke doel is Barcelona, maar goede directe treinen zijn er niet, alles loopt via Madrid. Madrid ligt in het midden van een netwerk hogesnelheidstreinen, Malaga en Barcelona zijn onderdeel van dit netwerk. Vanuit Malaga ben je in twee en een half uur in Madrid.

Eerst moeten we op het juiste treinstation in Malaga zien te komen. Het handigste blijkt eerst met de bus van ons hotel naar het grote busstation aan de autosnelweg. Daarna met de bus naar het vliegveld van Malaga en vandaar met de trein naar het station met de hogesnelheidstreinen. Voor de bus naar het vliegveld zijn we samen nog geen 10 euro per persoon kwijt – wel wat anders dan de bijna 80 euro met de taxi.

De trein vanaf het vliegveld hoeven we niet te betalen, dat is onderdeel van de interrail kaartjes die we hebben. Voor de hogesnelheidstrein moeten we een tientje per persoon bijbetalen – geen geld.

De reis verloopt vlot, de snelheid ligt steeds tussen de 200 en 300 kilometer per uur en er is over de hele afstand maar één tussenstop in Cordoba. Je kunt het mooi volgen op de displays in de trein. Ook de buitentemperatuur zie je en loopt op, tot zo’n 38 graden.

Na nog geen twee en een half uur staan we in Madrid, station Atocha, en we reizen per trein door naar halte Sol; daarvandaan is het een minuut of tien lopen naar ons hostal. Vincent heeft in de trein met behulp van de Spartacus een hostal uitgezocht en telefonisch gereserveerd – zo dynamisch kan het gaan. We hadden niet eerder een hotel in Madrid geboekt, simpelweg omdat we niet eerder wisten of we wel aan zouden komen. Wie weet was er helemaal geen plek meer in de hogesnelheidstrein.
Uiteindelijk hebben we zo’n 7 uur gereisd, het had een uur korter gekund als we de trein van tevoren hadden geboekt, we moesten op station Malaga een uur wachten omdat de eerstvolgende trein vol was.

Het hostal dat Vincent geregeld heeft is prima; het is een klein hotelletje op de vierde verdieping van een gebouw aan de Calle Santa Cruz. De kamer is niet al te groot, en de badkamer is helemaal volgepropt; ontbijt moet je buiten de deur regelen. De prijs is er ook naar: 55 euro per nacht voor twee personen; prima!

’s avonds zitten we op een terrasje wat te drinken. Op de vier hoeken van het terras staan ventilatoren met watersproeiers om het een beetje dragelijk te maken, het is erg warm in Madrid. Eten doe je hier laat; als we tegen half tien een restaurantje zoeken zijn ze nog bijna allemaal leeg, sommigen zijn pas na 9 uur open. We passen ons graag aan.

Het gezellige avondje wreekt zich, veel teveel drank en mijn hoofd en maag protesteren. De dag komt dus voor mij erg langzaam op gang.

Doel voor vandaag is een bezoek aan een naaktstrand zo’n 12 kilometer verderop. Buslijn 220 komt erlangs en eenmaal bij de bushalte aangekomen blijkt dat de bus elk moment langs kan komen. Goed geregeld. Het spannendst is waar je uit moet stappen, de chauffeur helpt ons daar een handje bij. Reizen met de bus is niet duur, deze trip kost enkele reis 1.39 euro per persoon.

Nu nog het naaktstrand vinden. Dat lukt ook na een kleine omweg; er is een strandtentje met ligbedden en parasols, lijkt mij een prima plan. Aan het eind van de dag voel ik de zon een beetje branden, tijd om me in te smeren. Maar dit was blijkbaar toch een beetje aan de late kant, in de loop van de avond begin ik echt op een kreeft te lijken. Met name borst, buik en benen zijn erg gevoelig. Beetje dom van mij, het is altijd al zo geweest dat ik in de loop van de avond veel roder wordt, ik had me veel eerder in moeten smeren – parasol of niet.

’s avonds zwerven we weer door het oude stadje op zoek naar een restaurant. Het lukt niet echt en we komen uiteindelijk terecht bij Garum, het café-restaurant waar Lei op gezette tijden zingt met Carin, het Carly duo (maar niet vanavond). Prima eten en drinken aan de boulevard.

Onderweg hadden we een bar gezien met een regenboogvlag waar we na het eten nog even wat wilden drinken. Ik vroeg me af of we het ooit terug zouden kunnen vinden na alle omzwervingen, maar voor Vincent een peuleschil, we lopen er in één keer zomaar naar toe.

Het is vakantie en het enige plan van vandaag is uit eten met Lei en Robert. Dus lekker uitslapen en zeer rustig aan doen.

We verkennen de oude binnenstad een beetje en wandelen langs de kust. De drukte valt me eerlijk gezegd mee, ik dacht dat het hier hoogseizoen was maar lang niet alle stranden en terrasjes zitten vol. Wij gaan bij een strandtentje zitten om te genieten van de zon, de zee en een paar biertjes. Het is een rare gewaarwording: een strak-blauwe lucht, lang niet gezien.

Aan het eind van de dag ontmoeten we Lei en Robert, we bekijken hun penthouse op de 10e verdieping van een flatgebouw met uitzicht op zee. Het appartement is prachtig ingericht, het lijkt me hier prima wonen.

Lei heeft een tandartspraktijk in Marbella, één van de 67! Het barst ervan, als je over straat loopt zie je overal Clinica Dental staan, het is hier kennelijk hard nodig. Hier en daar zien we reclameborden van Lei op de boulevard staan.

We eten in een restaurantje in de binnenstad en drinken hier en daar nog wat, het was erg leuk om Lei en Robert weer eens te zien en om met ze uit te gaan. De hondjes Dolce, Diva en Daisy zijn ook mee; als Robert een plastic fles in zee gooit gaan twee erachteraan en brengen de fles samen terug. Later in een bar zitten ze gedrieën tussen Robert en Vincent op een bank, erg schattig.

Het is niet de vakantie geworden die we voor ogen hadden, het plan was om met het eigen vliegtuig richting Zweden te vliegen en zo twee weken rond te hobbelen van plek naar plek. Maar het mocht niet zo zijn, de kist staat nog steeds zonder propeller in de hangaar.

We besluiten naar een plek te gaan waar het vrijwel zeker goed weer is: Spanje. En dat kunnen we dan combineren met een bezoek aan Lei en Robert die vier jaar geleden naar Marbella verhuisd zijn.

Vincent maakt er weer een bijzondere vakantie van, we vliegen met een enkele reis van Eindhoven naar Malaga, en vandaar door naar Marbella. Na een paar dagen vertrekken we en gaan met de trein naar Barcelona met een interrail kaartje. Vanuit Barcelona vertrekken we dan weer met de nachttrein naar Parijs, en vandaar met de TGV naar Schiphol. Maar zover is het nog niet.

Vandaag vertrekken we per trein naar Eindhoven en vliegen vanaf Eindhoven Airport met Transavia naar Malaga. Met drie kwartier vertraging staan we uiteindelijk klaar voor vertrek; de startbaan is voor de deur bij de terminals, dus geen verloren taxitijd. Maar dat heeft ook een nadeel, de safety demonstratie is niet op tijd klaar, dus we staan al op de baan om te vertrekken maar we gaan nog niet omdat de erg langzaam pratende purser het verhaaltje nog niet af heeft.

En dan begint de horror: schreeuwende kinderen! En niet zomaar eventjes, nee de hele vlucht van twee en een half uur. Misschien is het wel vijf minuten stil geweest, verder schreeuwde er minimaal 1 kind maar meestal meerdere tegelijk. Later horen we van Lei dat andere mensen op deze vlucht zich ook geërgerd hadden aan het enorme geschreeuw.

Vanaf Malaga kun je met de bus naar Marbella, maar die gaat ’s avonds om 10 uur en kwart voor twaalf terwijl wij half elf bij de bushalte staan. Dan maar met de taxi, 78 euro inclusief 6 euro tol.

Ons hotel, hotel Central, is uitstekend ondanks dat het maar een 2-sterren hotel is, het ligt in het oude stadje van Marbella en niet tussen alle mega-hotels. Om half twaalf lopen we de stad nog even in om wat te eten en te drinken, en we zijn niet eens de laatsten – Spanjaarden eten meestal laat. De ober van het restaurant waar we zijn gaan zitten beveelt ons een gegrillde vis aan voor twee personen – en dat was een uitstekende tip, we krijgen beide een kant van een heerlijke vis.

Kinderen gaan hier kennelijk ook laat naar bed, als wij om half twee richting hotel lopen zien we nog altijd kinderen spelen.