We doen het rustig aan vandaag, zelfs zo rustig dat we een telefoontje van roomservice krijgen: of we nog van plan zijn onze kamer te verlaten zodat men de kamer kan schoonmaken.
Vooruit dan maar.
Hierbij een fotoimpressie van het stadje La Rochelle.
Een bijzondere brug: hij rolt als het ware achterover op de weg, geen bewegende delen onder het wegdek. Deze constructie kende ik nog niet.
Vincent kijkt in de middag live Tour de France via de Ziggo app
De lucht is strak blauw – het ziet er naar uit dat we vandaag gewoon kunnen vertrekken naar een volgende bestemming. Het wordt La Rochelle, een leuk plaatsje aan de kust, met als tussenstop Ancenis.
Eigenlijk was een tussenstop op Montague gepland, maar toen ik belde naar het veld of we welkom waren kreeg ik een zeer vreemd telefoongesprek. Een mevrouw nam op en ik vroeg of we langs konden komen op het vliegveld. Vliegveld? Dan moet u naar Nantes. Nee, mevrouw, Montague heeft een eigen veld. Nou, zegt ze, ik ben van de gemeente, en er is hier geen vliegveld. Ik vraag het voor de zekerheid nog even na. Nee, er is hier geen veld. Mevrouw, ik weet het zeker, er is in Montague een vliegveld. We zijn er niet uit gekomen, dus uiteindelijk maar besloten een ander veld te kiezen.
Telefonisch contact met Ancenis lukte niet, maar ik zag geen reden om niet naar dat veld te gaan, dus op weg!
Na takeoff van het veld Dinard konden we de kust prachtig zien liggen; eergister was de kust verdwenen onder een mistlaag. Ik vraag de toren of ik een rondje om Saint Malo mag maken, met enige aarzeling krijg ik toestemming. Leuk!
De vlucht van Dinard naar Ancenis verloopt voorspoedig, we worden keurig van frequentie naar frequentie overgezet, en men heeft steeds alle informatie aan elkaar overgedragen. Dat doen ze hier goed – pluim voor de Franse begeleiding in de lucht.
Ancenis is een typisch do-it-yourself veldje. Er zit niemand op de toren, radio is air-to-air, en alleen in het Frans. Je wordt geacht over het veld heen te vliegen, naar de windzak te kijken en zelf te bepalen welke baan je kiest. Bij het uitluisteren van de frequentie hoorden we een vliegtuig landen op baan 07, daar kiezen wij dan ook maar voor. Dat wat ik weet in het Frans zeg ik in het Frans op de radio, zodat anderen kunnen horen wat mijn bedoeling is. Daar waar ik de Franse woorden niet voor ken zeg ik het maar in het Engels, elke piloot mag je toch wel van verwachten dat ze de typische vliegtermen in het Engels ook wel kennen.
In een clubgebouw mogen we een blikje drinken uit een koelkast pakken, als we dan maar 1 euro per blikje doneren in een geldbakje. Geen probleem natuurlijk. Als we vragen waar we de landing kunnen betalen kijkt men ons hulpeloos aan – er is niemand om het landingsgeld aan te betalen, dus laat maar. Wel graag even een formuliertje invullen, en onder de deur door schuiven van het kantoortje van het veld.
We bereiden ons voor op La Rochelle, een veld met een aantal reporting points. Dus maar weer goed voorbereiden – welke opdrachten zou je van de toren kunnen krijgen?
We gaan weer onderweg en in de buurt van La Rochelle roepen we Approach op. Dat gaat prima, en hij stuurt ons inderdaad naar reporting point N. Daar aangekomen worden we overgezet op de frequentie van Tower. Ik roep op maar geen antwoord, waarschijnlijk waren twee vliegtuigen tegelijk aan het zenden. Tweede poging – ook geen antwoord. En plotseling toch antwoord: ‘PH-MBW please hold your position at N due to a lot of traffic in the control zone’. Ok, ik maak een 360 (een rondje). Ondertussen meldt een tweede kist zich die N nadert.
Vervolgens krijg ik de opdracht op om langs de kust te gaan vliegen en me te melden op right-hand downwind 27. Ik maak me een beetje zorgen om de kist achter mij, dat is een Piper en die vliegt een stuk sneller dan ik kan met mijn Fuji. De toren meldt de kist achter mij meerdere keren dat hij achter mij moet blijven (en dat doet hij ook).
Als ik eenmaal op downwind zit meldt de kist achter mij zich ook op downwind; verder is er nog een kist op final, maar daar maak ik me geen zorgen om. En dan komt er nog een Boeing 737 van Ryan Air aan, en die krijgt voorrang op mij. De toren geeft mij de opdracht om downwind te extenden – ofwel nog even niet landen maar parallel aan de baan doorvliegen. En inderdaad zien we enige tijd later de Ryan Air rechts voor ons tegemoet komen.
De kist achter ons krijgt van de toren de opdracht om een 360 linksom te gaan maken; gelukkig, die zit mij niet meer op de hielen.
Als de kist ons voorbij is mogen wij rechts indraaien richting de baan, we zijn ondertussen alweer ruim 7 nm (ongeveer 13 km) van de baan verwijderd, we hebben ruim 4 minuten nodig om terug te viegen naar de baan.
Volgende punt is dat de Ryan Air voor ons dan wel geland is, hij moet nog wel van de baan af. De kist heeft de hele baan gebruikt, moet aan het eind van de baan omkeren en terugrijden. De toren geeft de Ryan Air opdracht om dat zo snel mogelijk te doen zodat ik geen go-around hoef te maken. Dat lukt, een halve minuut voor mijn landing is de boeing van de baan af.
De kist achter mij is ondertussen ook met de laatste loodjes van de landing bezig, en landt ook vlak nadat ik van de baan af ben.
Nou nog even parkeren ergens in het gras, en nu even bijkomen. Er is veel gebeurd in de laatste paar minuten en ik heb even tijd nodig om dat te verwerken. Dan inpakken, en naar de aankomst/vertrek hal om een biertje te scoren, en om Vincent een hotelletje te laten zoeken.
Als we staan te wachten op een taxi, komt er een bus aanrijden. Die gaat naar het centrum van La Rochelle, die nemen we maar. In de stad nog een stukje lopen en dan zit het erop!
Na het inchecken maken we nog een wandelingetje door de stad en eindigen we op het strand voor nog meer bier. Dan nog lekker eten in een vis-restaurant met een fles wijn en zit deze dag erop. Wat zal ik lekker slapen vannacht.
Route Dinard – Ancenis; klik op de kaart voor een interaktieve Google Maps kaart.
Route Ancenis – La Rochelle. Duidelijk zichtbaar zijn de 360 en de extended downwind.
Klik op de kaart voor een interaktieve Google Maps kaart.
Geparkeerd op La Rochelle, op de achtergrond de Ryan Air
Verdiend biertje op het strand
Als ik wakker word ben ik benieuwd hoe het zit met de mist. Niet goed, als ik naar buiten kijk zie ik de toren van de kerk bij ons in de buurt niet. Nou ja, we hoeven vandaag toch niet weg.
Saint Malo is een klein stadje aan de kust; het is volledig ommuurd, je kunt over die muur de hele stad rond. In de binnenstad heb je drukke en rustige gebieden; de drukke gebieden zijn de straatjes met winkeltjes, hotels en veel restaurants en bars. Op andere plekken is het juist onverwacht rustig. Het erg leuk om zo van gebied naar gebied te wandelen.
De mist bleef hangen tot een uur of 6 ’s avonds. In de avond zijn we een pier op gelopen zodat we konden genieten van het zicht op de stad. Nou ja, eigenlijk was dat bijzaak, we gingen de pier op om een geocache te vinden…
Er ligt ook een eilandje vlakbij het stadje. Bij vloed is de weg er naar toe overstroomd, maar bij eb kun je de oversteek maken. En dat was ’s avonds, dus na het bezoek aan de pier ook nog even het eiland op geweest – en een cache gevonden.
De haven
Typisch straatje in Malo
Saint Malo vanaf de pier
Saint Malo gezien vanaf het eiland. Let op het weggetje rechts, dat staat bij vloed onder water.
Het stadje in de avondzon
Calais spreekt ons niet echt aan; vooral langs de kust is de boel erg in verval en de binnenstad is ook niet echt bijzonder. De grote boten die af en aan varen zijn wel leuk.
Dus maar op zoek naar een nieuwe plek. De kaart komt tevoorschijn en zoeken maar.
Het doel wordt uiteindelijk het veld Dinard-St Malo. Het stadje Saint Malo schijnt bijzonder te zijn omdat het een vestingstadje is; een stadje binnen een grote muur. Laten we het maar eens bekijken.
Op de route ligt Deauville – daar willen we een tussentop maken voor een ijsje.
Op Calais gaan we eerst tanken. Dat duurt even, vlak voordat wij per taxi terug waren op het veld, landden een lading engelsen die onderweg waren naar Essen. En ze moesten allemaal tanken. En daarna afrekenen – dat duurde zo mogelijk nog langer.
Overigens is afrekenen hier geen straf – de brandstof is hier 80 cent goedkoper dan in Nederland, dat vertaalt zich in bijna 25 euro per vlieguur, een aanzienlijk verschil.
Tijdens het wachten zitten we in het gras de laatste voorbereidingen te doen, lijnen op de kaart, bellen naar Deauville om te kijken of we welkom zijn, departure en arrival prodecures bestuderen.
Uiteindelijk vertrekken we tegen twee uur, weer op zijn do-it-yourself’s, bedenk een baan waar je van wilt vertrekken en meld het op de radio. Een andere Nederlander zit in de lucht en wil landen, we melden elkaar wat onze intenties zijn, uiteindelijk zelfs maar gewoon in het Nederlands.
Net als gister zitten er veel vogels op de baan, en net als gister mis ik ze gelukkig allemaal. Onderweg naar Deauville!
Vincent ontpopt zich als een uitstekende co-piloot, hij ontfermt zich over de kaarten, trekt lijnen, zoekt informatie uit de Jeppesen voor me bij elkaar, luistert goed mee op de radio, regelt voor mij de frequenties op de radio en regelt de transponder. Heerlijk.
Deauville is en gecontroleerd veld, en er zit zowaar iemand op de toren. We moeten ons eerst bij Deauville Info melden, die stuurt ons richting reporting point NG en zet ons over naar Deauville Tower; die stuurt ons naar punt ED; daar vandaan mogen we direct ‘left hand base 30, call me on final’. Ik denk: dat klopt niet; vanuit punt ED, ten noordoosten van de baan, moet het een ‘right hand base’ zijn; ik herhaal wat hij zegt, maar vraag daarna nogmaals: ‘did you say left hand?’. Gelukkig, hij komt terug met ‘Oh sorry, sorry, you are coming from the north, so right hand base’. Daarna was het een fluitje van een cent en stonden we even later aan de grond.
Deauville Airport is redelijk groot, er landen ook lijntoestellen, en dat betekent verhoogde security. Als we een ijsje willen moeten we van airside naar landside, en als we dan terug willen naar het vliegtuig moet ik mijn brevet laten zien. Gelukkig werd me dat op tijd verteld zodat ik nog even mijn brevet uit de kist kon halen voordat we door de controle gingen.
Na het ijsje werd inderdaad mijn brevet gevraagd, en moesten we door de metaaldetector poortjes. Ik had geen mes ofzo bij me, maar wat zou er gebeurd zijn als ik die wel bij me had?
En al die explosieven die ik in de kist zou kunnen hebben? Ik vind het nogal een wassen neus.
We hadden een beetje moeite de toren te begrijpen toen we weer weg wilden, dan maar een paar keer vragen en de man op de toren was herhaalde rustig zijn opdrachten. Eerst mocht een groot toestel opstijgen, een kleine kist nog landen, daarna mochten wij de baan op. Na het opstijgen maak ik een bocht naar links waarna de toren zegt ‘left turn approved’. Oeps, ik had eigenlijk toestemming moeten vragen…
Ook Dinard is een gecontroleerd veld met allerlei reporting points, maar daar doet men hier niet moeilijk over. Al bij het eerste radiocontact zegt hij gelijk ‘call me when field insight’. Hoezo reporting points. We krijgen right-hand baan 35; even goed uitkijken dat we niet per ongeluk baan 30 pakken.
We mogen in het gras parkeren; hier kan de kist mooi 2 nachten blijven staan, hebben wij de tijd om het vestingstadje St. Malo goed te bekijken.
Op de vliegkaartjes van de velden aan de Franse kust staat vaak de waarschuwing ‘Aerodrome likely to be covered by sea haze in a few minutes’, en we zagen het gewoon gebeuren op de landtong waarop Saint Malo ligt. Langs de kust hingen laaghangende wolken en mist over het land. Het veld zelf was nog helemaal buiten de mistlaag, geen probleem voor ons dus.
In de taxi naar Saint Malo reden we dus inderdaad van prachtig zonnig weer een dikke laag mist in; het was gelijk ook een stuk kouder. Heel apart.
Vincent had op zijn iphone op het vliegveld een leuk hotelletje uitgezocht. Na het inchecken hebben we een kleine wandeling door het stadje en over de muur om het stadje gemaakt; het is inderdaad een erg leuk plaatsje, ik hoop wel dat morgen de mist weg is.
Calais – Deauville
IJsje halen op Deauville
Deauville – Dinard/St. Malo
Ryan Air vertrekt op Dinard/St. Malo
Vincent en ik gaan weer zelf-vliegend op vakantie. Vorig jaar zijn we naar Zweden gevlogen en wat mij daarvan vooral is bijgebleven is de regen – we hebben geen enkele vlucht zonder neerslag gehad.
Daar heb ik dit jaar geen zin in, het statement van dit jaar is dan ook: we vliegen daar naar toe waar de zon schijnt. Ik heb alle Franse vliegkaarten en alle westelijke kaarten van Duitsland, ergens schijnt vast wel de zon.
Sterker, de zon schijnt volgens mij overal, en dat lijkt de de komende twee weken zo te blijven.
Tijdens het bijwerken van de boeken met alle vliegvelden van onder ander Frankrijk kwam ik een veld tegen dat mij wel erg bijzonder bijzonder in de oren klonk: Condom, dat hebben we dus maar als een soort van doel gesteld. Onder de voorwaarde dat de zon schijnt. Het veld ligt behoorlijk zuidelijk, in de buurt van de Pyreneeën.
Vandaag is het vertrek; in tegenstelling tot vorig jaar kunnen we gewoon op de geplande dag weg (vorig jaar hebben we tot maandagavond moeten wachten) – het enige is dat er wat laaghangende bewolking eerst moest oplossen; dat gebeurde uiteindelijk in het begin van de middag.
Vincent wil graag op de reis richting zuiden via de Franse kust, daarom wordt doel van vandaag gezet op Calais. Onderweg staat een stop gepland op Midden-Zeeland voor een ijsje, en het indienen van het vliegplan voor het oversteken van de Belgische en Franse grenzen.
We vertrekken rond kwart over twee vanaf Hilversum, en landen rond half zeven op Calais.
Het veld Calais Dunkerque is uitgestorven, het is gesloten voor grote luchtvaart van zondag t/m woensdag en verandert daarmee in een typisch Frans do-it-yourself vliegveld: niemand op de toren, de vliegtuigen melden wat hun intenties zijn om andere vliegtuigen te informeren, en daar moet je het mee doen. Gelukkig heb ik het vaker meegemaakt en is dat verder geen probleem.
Na de landing (en uitstappen) vragen we of we het vliegtuig in het gras mogen zetten zodat we het kunnen verankeren; dat mag.
De taxi richting Calais laat even op zich wachten, dus kunnen we nog een biertje nemen op het veld. Ongelofelijk – een behoorlijk groot veld, een fastoenlijke bar, en wij als enige gasten.
De chauffeur meldt ons dat vanavond groot vuurwerk is aan het strand. Oh ja, het is 14 juli!
Als we ’s avonds zitten te eten horen zien we drommen met mensen richting strand lopen. Het begint om 23:00 en we zijn precies op tijd. Dat doen de Fransen goed: een prachtige vuurwerk show! Ik verbaas me erg over de muziekkeuze, eerder op de avond hoorden we allerlei franse chansons uit de luidsprekers schallen, maar tijdens het vuurwerk is het vooral Amerikaanse muziek. Ok, soms met een twist zoals bij het Star Wars thema: ‘Je suis ton père’.
De eerste dag zit erop; nog geen idee waar we morgen zijn.
Midden-Zeeland – Calais Dunkuerque
Het is hier uitgestorven
uitpakken en wegwezen
biertje nog opp het veld
Calais
Calais
Mosselen eten (voorgerecht was slakken)
Boten varen af en aan
Boten varen af en aan
Voorbereidingen voor het vuurwerk
