De Reno Airraces zijn een begrip onder piloten. Het zijn wedstrijden waarbij het er simpelweg om gaat wie het snelst kan vliegen,
het circuit is een beetje een vreemde cirkel in de lucht en natuurlijk laag zodat het publiek alles goed kan zien.
Ik wilde al lange tijd naar een dergelijk vliegfeest in Amerika en in het begin van het jaar besloten John, Marcel en ik om er dit jaar naar toe te gaan.
Uiteindelijk haakte John af, dus vertrokken Marcel en ik vandaag samen richting Amerika.

We vertrokken rond 8 ’s ochtends uur vanaf Schiphol naar Londen, drie kwartier te laat. Zoals zovaak moesten we cirkelen boven Londen,
uiteindelijk kwamen we een uur te laat aan. We hadden vier en een half uur speling voor de volgende vlucht, dus dat was geen punt.

Om 12 uur Engelse tijd stegen we op richting San Francisco; de vlucht verliep erg voorspoedig, mede door een staartwind van ruim honderd kilometer per uur waardoor de grondsnelheid regelmatig boven de duizend kilometer per uur uit kwam. We gaan met de tijd mee, dus twee uur ’s middags lokale tijd, nog steeds vandaag, landen we in San Fransisco.
Voor mij was het nog even spannend of ik Amerika wel in zou kunnen komen; twee jaar geleden zijn Vincent en ik naar Canada op vakantie geweest en zijn toen een dagje door Amerika gereden. Bij het weer terug keren naar Canada hebben we toen niet ons groen visum kaartje ingeleverd wat in het paspoort geniet was; daardoor waren we Amerika dus eigenlijk nooit uit gegaan en konden we problemen krijgen als we ooit Amerika weer in wilden. Om dit op te lossen hebben we een jaar geleden een brief gestuurd naar Amerika met bewijsmateriaal dat we wel degelijk het land uit waren, maar het is onmogelijk om te verifieren of dat bewijs aangekomen en geaccepteerd is.
Nu stond ik dus bij de paspoortcontrole in San Francisco; zou ik eruit gepikt worden? Maar nee, er was niets aan de hand, ik mocht
gewoon het land in.

Huurauto ophalen, en naar het hotel, wel 8 kilometer verderop.
Nog even San Francisco zien; dus op naar de Lombard street en Fishermens Dwarf, en daar hebben we heerlijk genoten van een krab maaltijd. De krab was in knoflook gebakken, er zat knoflook op het knoflookbrood en we hadden knoflook patatjes. Gelukkig geen vergadering morgen.

Om negen uur naar bed, ik was ondertussen 27 uur op…

Om negen uur naar bed gisteravond, vanochtend om negen uur wakker; heerlijk 12 uur geslapen. Niet dat dat de bedoeling was, ik had de wekker gezet op 8 uur, tenminste dat dacht ik. Om negen uur werd ik door de schoonmaakster wakker gemaakt, de wekker bleek op 20:00 uur te staan. Nou ja, het zij zo.
Vandaag gaan we op naar de stad Reno; de af te leggen afstand is 390 kilometer en volgens de TomTom van Marcel gaat dat iets meer dan 4 uur duren. Ik mag niet autorijden, ben helaas mijn rijbewijs vergeten. De start van de rit gaat over de Golden Gate Brigde, maar helaas hangt die in een dikke mist; ergens halverwege eten we even op zijn amerikaans bij de Burger King en rond vier uur zijn we ter plekke.
We hebben grote stukken zonder TomTom gereden, er kwam geen stroom uit de sigaretaansteker; misschien een zekering kapot.

Na aankomst zijn we nog even naar het vliegveld van Reno gereden waar de dag eigenlijk al voorbij was. Het leuke was wel dat je nu overal gratis naar binnen kon, en zelfs bij vliegtuigen kon komen die anders alleen vanaf grotere afstand te zien zijn.

Na een vreselijk sober ontbijt in het hotel (plastic borden en bestek, alleen serial en vieze witte bolletjes brood met jam) gaan we vroeg
naar het veld; eerst kaartjes kopen voor drie dagen, inclusief pits kaartjes, en daarna genieten! Op de grote tribunes zijn we gaan
kijken naar de races en de aerobatic shows die gegeven werden. Rond het middaguur was de opening (die elke dag gedaan wordt) waarbij op zijn amerikaans veel doden herdacht worden. Daarna, na het verplichte ophemelen van de amerikaanse strijdkrachten, een schitterende show van de Thunderbirds in hun F16 straaljagers en later op de dag nog een indrukwekkende show van de stealth straaljager F-22 Raptor.
Laten de foto’s (die later komen) voor zich spreken!

Marcel wilde graag een nieuwe headset kopen; tijdens de wandeling door de pits ontdekte Marcel de headset die hij graag wilde hebben, dus die werd gekocht.

De hele dag sta, zit of loop je in de zon, dat is zo goed als onvermijdelijk. We hebben beide een hoed gekocht om de zon in ieder geval uit het hoofd en uit de nek te houden, en dat werkt uitstekend. Daarnaast smeer ik me regelmatig in met factor 20, het is zonde om op de eerste van de drie dagen te verbranden en vervolgens niet meer buiten te kunnen zijn.

In Nederland heb ik geprobeerd te regelen dat we op maandag en dinsdag hier nog wat kunnen vliegen met een watervliegtuig, en een
cessna met een ‘glass cockpit’. Dat heb ik niet volledig rond kunnen krijgen in Nederland, maar na een paar telefoontjes vanmiddag
is alles nu geregeld – maandagochtend watervliegen en dinsdagochtend in de cessna met glass cockpit.

Maar eerst nog twee dagen vliegfeest in Reno!

Vandaag weer vroeg op en nog voor achten onderweg naar het vliegveld. Het was trouwens de eerste dag (eergister) wel even verwarrend waar we moesten zijn, op de kaart en op de TomTom staat maar een vliegveld van Reno, en dat is niet het veld waar de wedstrijden gehouden worden; na enig zoeken en gokken op de TomTom vonden we de vorm van een ander vliegveld in de buurt. Dat bleek het dus te zijn.
Net als gister rijden we er Vandaag probleemloos naar toe.

De wedstrijden waren al begonnen, al vanaf acht uur ’s ochtends wordt er geraced. Het parcours ligt aan de andere kant van de startbaan dan waar de tribunes opgesteld staan, vanaf de tribunes heb je dus een perfect zicht op de wedstrijden. Er wordt gevlogen in verschillende klassen, en per klasse is een parcours uitgezet. Elk parcours loopt in ieder geval vlak voor de tribune langs, het is min of meer circelvormig, en de grootte van de circel hangt van de klasse af – hoe sneller hoe groter de cirkel.

De wedstrijden worden afgewisseld met shows: met name aerobatics en militaire demonstraties. De dag verloopt, net als gister, ongeveer als volgt: wedstrijden van wat lichtere klasses, een aerobatics show, wedstrijden van zwaardere klasses, dan de officiele opening, dan de Thunderbirds, dan weer een paar wedstrijden, dan weer aerobatics, gevolgd door een militaire demonstratie van de F-22 Raptor en aan het eind de wedstrijden van de zwaarste klasses.

De dag is redelijk goed georganiseerd, geen grote gaten tussen de verschillende onderdelen. De wedstrijden zijn soms spannend, maar ook vaak is van begin af al duidelijk hoe het gaat eindigen. Regelmatig wordt een mayday uitgeroepen, een vliegtuig met bijvoorbeeld een oververhitte motor. Zo’n vliegtuig gaat de race uit en gaat zo snel mogelijk landen.
De aerobatics demonstraties zijn adembenemend, de piloten halen kunsten met hun vliegtuigen uit die naar mijn idee onmogelijk zijn. Prachtig om te zien!
Rond het middaguur is de opening, er landen parachutisten voor de tribunes, het volkslied klinkt en chauvinistische teksten klinken uit de luidsprekers – het is heel erg amerikaans.
Na de opening komen de Thunderbirds in aktie. De thunderbirds is een demo-team van de amerikaanse luchtmacht die show vliegen met zes F-16 straaljagers. Het komt een beetje traag op gang, weer met allerlei typisch amerikaanse teksten die het leger in het algemeen en de luchtmacht in het bijzonder erg ophemelen (we have the right to attack to protect your freedom!). Maar toen de kisten eenmaal in de lucht waren gaven ze een prachtige show die bijna geen moment rust kende.
Vervolgens komen weer wat wedstrijden en dan weer militair vertoon met de F-22 Raptor – wat een geweldige straaljager is dat toch. Net als gister hebben we vandaag weer tientallen foto’s gemaakt van dit wonderbaarlijke vliegtuig. Het is mooi, het gaat hard, en het maakt veel lawaai.
De dag eindigt een aantal wedstrijden in de snelste klasse.

Tja, alles is al gezegd, deze laatste dag is zeer vergelijkbaar met de vorige twee dagen met dat verschil dat de Thunderbirds gister vertrokken zijn en vandaag dus niet in het programma zitten.

Rond drie uur vertrekken we uit Reno, op naar ons volgend avontuur: watervliegen!
Omdat de internetverbinding bij ons hotel in Reno ons regelmatig in de steek liet lukte het niet om al een hotel te vinden bij het veld waar we gaan watervliegen; ik heb Vincent gebeld en gevraagd of hij iets voor ons kon vinden in de buurt van het vliegveld en dat lukte uitstekend. Om zeven uur ’s avonds kwamen we aan in het plaatsje San Andreas, dit keer konden we de TomTom continu aanhouden omdat we uitgevonden wat het probleem was met de niet-werkende sigarettenaansteker: de zekering was kapot. Zoiets hadden we al verwacht, en een paar dagen geleden hebben we gebeld met de verhuurmaatschappij om te vragen waar de zekeringen zitten, en welke van de aansteker is. Het duurde even, maar we kregen antwoord en dat bleek te kloppen (zekeringdoosje in de kofferbak aan de bestuurderszijde, zekeringnummer 20). Nieuwe zekering kopen, vervangen en werken!

In dit hotel hebben we eindelijk een uitstekende internetverbinding. Dus email doen, blog bijwerken, foto’s bewerken en uploaden…