Het was weer vroeg repetitietijd voor de koorleden, ik ben lekker blijven liggen tot 12 uur ’s middags, en kon dus tegen enen gelijk aanschuiven bij de gezamelijke warme lunch in een restaurantje vlakbij het centrale plein van Wroclaw.
Vervolgens zijn we met zijn allen naar de sociale werkplaats en het gehandicaptencentrum Celestyn geweest en hebben we gezien waar in de werkplaats bloemstukken en aardewerk gemaakt worden, en waar gehandicapte kinderen worden opgevangen.
Wat deze opvang betreft loopt Polen ver achter bij wat wij in het westen hebben, voor Guido is het een uitdaging om de opvang in Polen binnen het budget wat hij heeft op een hoger peil te brengen. Daarnaast probeert hij de ouders anders met hun kinderen om te laten gaan – minder fysiotherapie maar meer zelf hun kind in beweging brengen met oefeningen thuis.
Een zware missie.

We konden niet al te lang blijven want het volgende concert in de Nicolaaskerk stond eraan te komen. Om half acht begon Panchanter aan hun optreden, onderbroken door een kort optreden van het Wroclaw’s studentenkoor.
De kerk zat tegen de verwachting in helemaal vol – een heerlijk gevoel voor de koorleden. Een groot applaus viel hun wederom ten deel, vooral voor het nummer Blackbird van The Beatles.

Het studentenkoor had Panchanter uitgenodigd voor een maaltijd na het optreden, dus gingen we na het optreden per bus naar het studentencomplex. Het bier smaakte prima, het eten was lekker, er werd spontaan gezongen, en het was vooral gezellig.

Een aantal leden van het koor wandelde terug naar het hotel, het grootste deel ging met de bus, en een paar, waaronder wij, met de taxi. In het hotel hebben we uiteraard weer van de kruidige vodka Zoladkowa genoten; de busgangers en wandelaars kwamen net na enen het hotel binnen, maar de barman was niet te vermurwen: 1 uur gaat de bar dicht, niet 2 minuten over 1. Helaas.

Vincent en de andere koorleden moesten op tijd opstaan voor de eerste repetitie, ik ben lekker nog even blijven liggen.
Om tien uur had ik een afspraak met Eric (ook aanhang dus) om samen naar het centrum van Wroclaw te wandelen, en zo gezegd zo gedaan.

Eenmaal aangekomen op het plein in het centrum van de stad was ik verrast door de kleuren van de gebouwen en de vele terrasjes aan het plein. Het weer was bovendien prachtig.
Dus snel naar een terrasje voor een kop koffie waar even later Ingrid en Christine (nog meer aanhang) ons zagen zitten en er ook even bij kwamen.

Om half een ’s middags was er een gezamelijke warme lunch in het hotel, gevolgd door een rondleiding door de stad. Ik was er dus ’s ochtends al geweest, maar de rondleidster Anna liet nog wel dingen zien die ik eerder gemist had, zoals dwergen die her en der in de stad staan.

Na de tweede wereldoorlog zijn de grenzen van Polen verschoven – het land is zo’n 200 km naar het westen ‘verlegd’. De stad waar we nu zijn, Wroclaw, was voor de oorlog dus een Duitse stad: Breslau; na de oorlog zijn alle Duitsers uit het nieuwe polen verhuisd naar het toen nieuwe Oost-Duitsland, en zijn oekrainse polen uit het oosten verhuisd naar dit nieuwe gebied.
In de oorlog is Breslau helemaal plat gebombardeerd; na de oorlog is de wederopbouw begonnen onder de naam Wroclaw in de stijl van voor de oorlog.

Na de rondleiding (enigszins verstoord door wat regen) hebben we met een ploegje een biertje gedronken waarna de koorleden richting de Filharmonie moesten voor het inzingen.

In de buurt van Wroclaw staat een opvang- en opleidingscentrum voor gehandicapten: Celestyn. Guido, de broer van Veronique en Reinilde, is getrouwd met de oprichtster van het opvangcentrum, en hij werkt daar ook. De optredens van Panchanter in Polen worden opgedragen aan dit centrum.
Voorafgaand aan het optreden van Panchanter was er een voorstelling van gehandicapte kinderen van Celestyn. Het optreden van de kinderen was erg ontroerend; was mij betreft was het hoogtepunt het dansoptreden van Michal, het zoontje van Guido.
Vervolgens zong Panchanter voor een niet erg volle zaal – maar dat kwam ook doordat de zaal erg groot was. Wel kregen de zangers en de dirigent een groot applaus voor een uitstekend optreden.

Na het optreden zijn we nog wat in het centrum gaan eten – het smaakte prima. Hoogtepunt was toch de ‘mad dog‘ – vodka met frambozensap en… tabasco!

Terug in het hotel hebben we nog genoten van nog meer vodka’s, vooral de gele vodka die een beetje smaakt naar het Utrechtse kruidenbitter baliekluiver.

Een van de koren waar Vincent in zingt is Panchanter. Het koor bestaat dit jaar 25 jaar en dat wordt gevierd met 3 concerten in Wroclaw in Polen, op donderdag (hemelvaart), vrijdag en zaterdag. Aanhang mag mee met de reis, en dat laat ik uiteraard niet schieten.

Vandaag is een reisdag – we reizen met de auto van Reinilde; ook de zus van Reinilde, Veronique, rijdt mee, dus ik zit met 3 zo nu en dan zingende koorleden in de auto.

Veronique was gisteravond al bij ons aangekomen. Reinilde stond tegen achten voor de deur, en na een kopje koffie zaten we om twintig over acht in de auto voor de tocht van zo’n 1000 kilometer.
Na twee tussenstops in Duitsland (waar we prompt andere koorleden tegen het lijf liepen) kwamen we in Polen aan, en was er nog 200 kilometer te gaan tot aan Wroclaw over een vreselijke hobbelweg. Tweederde van dat traject is ondertussen (met europees geld) opgeknapt, de rest wordt aan gewerkt; het moet toch echt een drama geweest zijn toen over de hele lengte die hobbelweg genomen moest worden.

Om kwart voor acht ’s avonds waren we in ons hotel Orbis Wroclaw. Tot ieders verrassing, ook de organisatie, was er eten geregeld in het restaurant van het hotel.

Na het eten, wat Zloty’s uit de muur trekken, en een paar vodka’s was het bedtijd.