Twee broers besluiten uit geldnood een overval te plegen. Zorgvuldig voorbereid gaan ze ervan uit dat alles goed gaat. Geen geweld, geen doden en dus geen slachtoffers. Maar als een van hen zich niet aan afspraak houdt, valt het hele plan in het water en moet er haastig een nieuwe uitweg bedacht worden.
Before The Devil Knows You’re Dead vond ik een leuke film – tot het einde weet je niet hoe het af gaat lopen.
Fotograaf Bob verliest zijn vriendin, Jara, bij een terroristische aanslag in Afghanistan. Ruim een jaar later maakt hij op Texel een fotoreportage. Op het strand ontmoet hij Kathleen, een beeldschone geschiedenisstudente, die in de plaatselijke disco werkt voor een louche, oude man, met de bijnaam ‘De Mummie’. Een man die ook op het eiland vertoeft, een zekere Frederico Federici , waarschuwt Bob voor de Mummie en voor Kathleen.Vanaf het eerste moment dat Bob haar ontmoet is hij in de ban van deze mysterieuze, vrijgevochten vrouw. Ze is ontwapenend en ongrijpbaar tegelijkertijd.
Onopvallend probeert Bob haar te volgen. Is zij net als hij – ook verliefd? Of gebruikt ze hem alleen maar voor haar duistere praktijken met de ongure maffia types die op het eiland rondhangen? Is dit ware liefde of is het een nachtmerrie?
Ik vond Zomerhitte een leuke film, al kreeg ik de indruk dat anderen het maar niks vonden. Wat mij betreft wel een 7 waard.
I’M NOT THERE is een reis door het leven van Bob Dylan.
Zes acteurs incarneren Bob Dylan als een caleidoscoop van wisselende personages en samen vormen ze een beeld van dit Amerikaanse Icoon. Dylan is te zien als dichter, profeet, misdadiger, bedrieger, acteur en muzikant. De verschillende identiteiten vormen samen een intrigerend levensverhaal, dat net zo bewogen is als het tijdperk dat het geïnspireerd heeft.
Ik ben geen echte Bob Dylan fan, en de film was, zeker in het begin, nogal chaotisch – als je van deze muziek houdt zal I’m Not There wel een leuke film zijn.
Er zijn wat wilde plannen om met drie man een eigen vliegtuig te kopen; het idee is dat het een combinatie van een reisvliegtuig en aerobatics vliegtuig zou moeten zijn.
Grote kans dat dat uit komt op een staartwiel vliegtuig, en om alvast een beetje gevoel hiervoor te krijgen ben ik begonnen met het oefenen van landingen met een staartwiel kist. Dit was de eerste vlucht met de PH-UCI.
En dat viel absoluut niet mee, staartwiel kisten reageren heel anders dan neuswiel kisten. Alleen al het taxien is iets speciaals, je moet steeds nadenken over waar de wind vandaan komt, en je moet continu corrigeren anders gaat het vliegtuig een heel andere kant op dan jij wilt. Ook bij opstijgen en landen moet je er continu goed bij zijn, het vliegtuig heeft duidelijk een eigen wil.
Het was een zeer leuke ervaring, maar ik zal nog wel een flink aantal lessen nodig hebben voor ik het volledig onder de knie heb.
Het is de 15e Trance Energy en de organisatie heeft groot uitgepakt – veel grote namen. Mijndert, Vincent en ik gaan er naar toe, dit keer wat mij betreft vooral voor Marco V. en Tiesto die na elkaar draaiden op Mainstage. Eigenlijk was ik niet zo blij met deze volgorde, Marco V draait altijd stevige dansbare muziek terwijl Tiesto wat melodieuzer is; ik was bang dat tiesto tegen zou vallen na het geweld van Marco V.
En dat gebeurde ook, het begin van Tiesto vond ik echt niet bijzonder. Maar na een uur lagen de klanken van Marco V. genoeg in het verleden om lekker te kunnen genieten van Tiesto.