We hebben weer een dag vrij, kan de spanning van de afgelopen dagen weer helemaal wegzakken.
Net als vorig jaar brengen we in de middag een bezoek aan Fantasy of Flight, kijk voor foto’s van toen op mijn verslag van vorig jaar (grappig detail: ik had dit jaar kennelijk hetzelfde t-shirt aan als bij het bezoek vorig jaar). 

Marcel is mij een nieuwe hobby aan het aanpraten: geocaching. Geocaching is een bezigheid waarbij je dingen probeert te vinden die door anderen verstopt zijn. De plaats waar het ding ligt wordt op internet bekend gemaakt via de website geocaching.com waarna anderen die (al dan niet toevallig) in de buurt zijn het ding kunnen vinden. Het idee is dan dat je je naam opschrijft op een briefje dat in het ding zit, en dat je op internet aangeeft dat je het ding gevonden hebt.
Wat is nou zo’n ding? Dat is heel wisselend, het is aan degene die het ding verstopt. Het kan een doosje zijn, een kistje, of een heel klein rond magnetisch knopje. Je zult, als je op de juiste plek bent aangekomen, in ieder geval moeten zoeken om het het te vinden.

Wat is daar nou de lol van? Tja, het is leuk als je iets verstopt, en later via internet een bericht krijgt dat iemand je cache (het verborgen ding) gevonden heeft. Sommigen zijn al honderden keren gevonden, anderen veel minder.
Wat je ook kunt doen is een zogenaamde ’trackable’ in een cache stoppen, en erbij aangeven wat je doel met de trackable is. Een trackable kan bijvoorbeeld een soort sleutelhanger zijn, en je kunt als doel bijvoorbeeld meegeven dat je wilt dat de trackable een wereldreis maakt, of bijvoorbeeld elke provincie van Nederland moet aandoen. Als vinder van zo’n trackable kun je die meenemen, en ergens anders op de wereld weer in de cache stoppen. De eigenaar van de trackable krijgt elke keer bericht als zijn ding verplaatst wordt, zo kun je als eigenaar dus leuk volgen of je trackable inderdaad doet wat je wilt.

Vandaag hebben we drie caches gezocht en gevonden; de eerste cache was een plastic bak dat bij de voet van een paal aan het eind van een doodlopende weg was verstopt; de tweede was een legergroen kistje dat in een bos onder een stel takken was verstopt, en de derde was een klein metalen kokertje dat aan een kettinkje hing; het kettinkje hing met een ring aan de tak van een boom.
In de eerste cache zat een trackable en die heb ik meegenomen, in Europa ga ik hem ergens in een cache stoppen. 

Als ik op de website van geocache.com zoek naar caches in de stad Utrecht dan zie ik dat er enkele tientallen zijn – ik kan mijn lol de komende tijd wel op met het vinden van die caches.

We hebben een nacht geslapen in het hotel La Concha Key West, het grappige is dat we dit hotel niet bewust geboekt hebben. Vanuit Orlando wilden we een hotelreservering in Key West, maar de prijzen die je op de websites van de hotels vindt zijn erg hoog, al gauw meer dan 300 dollar per nacht. We kregen een tip van iemand; je kunt via een speciale website bieden op hotelkamers waarbij je dan vaak een kamer kunt krijgen ver onder de prijs die op de websites van de hotels staan. Dat hebben we dus gedaan, Marcel heeft een bod gedaan op de website waarbij we aangaven dat we minimaal een drie-sterrenhotel zochten en maximaal 160 dollar wilden betalen. Binnen de kortste keren kwam de website met ons hotel terug, 160 dollar dus terwijl volgens de website van het hotel de minimale prijs 279 dollar is. Dat scheelt nogal!

Het vliegtuig is gehuurd tot vanmiddag 14:30, al terugrekenend betekende dat dat de wekker vanmorgen om half acht moest gaan. Na een prima ontbijt in een leuke tent in Key West, Pepe’s Cafe, laten we ons per taxi naar het vliegveld brengen. Het vliegtuig staat netjes geparkeerd, dat hebben wij niet gedaan, dat doet een bedrijf op het vliegveld voor je. Er moet weer getankt worden en dat doet dat bedrijf ook. Erg luxe allemaal – dat overkomt je in Nederland niet.
Om kwart over tien zijn we zover dat we de lucht in kunnen. Ik aan de controls, Marcel aan de knoppen en microfoon. Het eerste stukje is min of meer gelijk aan het laatste stuk van gisteren, over de eilandjes. Je moet niet te ver ten noorden van de eerste eilandjes vliegen want daar hangt een grote weerballon aan een kabel boven de zee, die wil je absoluut niet raken want die snijdt zo de vleugel van je vliegtuig.
Halverwege de Keys gaan we links af het water over richting Everglades. Het is nu even geen tijd voor een motorstoring, in het water wil je niet terecht komen want daar zijn haaien, en in de Everglades wil je niet terecht komen want daar wonen de krokodillen. Het weer valt een beetje tegen, bij de oversteek hebben we zelfs wat regen; eenmaal boven land wordt het wolkendek steeds dunner en krijgen we weer blauwe luchten.

Op de heenreis heb ik een tijdje de autopilot aan gehad; we werden er een beetje zeeziek van want die autopilot had moeite het vliegtuig recht te houden. Het vloog als het ware zichzelf steeds voorbij, te veel naar links, dan weer te veel naar rechts, te hoog, te laag, hij bleef maar corrigeren. Ik probeer het vandaag nog een keer, maar na een minuut of wat schakel ik hem maar weer uit, dat ding kan gewoon niet netjes rechtuit vliegen.
Onze checkout instructeur had het al tegen ons gezegd – vliegen over de Everglades en ten noorden daarvan is vliegen over ‘a whole lot of nothing’. Inderdaad, geen wegen, geen huizen, niks is er te doen. Maar toch wat sneller dan verwacht, zeg na dik een half uur niks, kwamen weer menselijke bouwsels in zicht en kon ik na enige tijd de kist neerzetten op het erg verlaten vliegveld Immokalee.

Tanken, van stoel wisselen, en beginnen aan het laatste been van de tocht. Zoals wel vaker deze tocht worden we op de radio regelmatig overgezet naar andere frequenties. Dit laatste stuk ging het redelijk goed, maar bij voorgaande stukken hebben we meerdere keren meegemaakt dat we werden overgezet naar een andere frequentie die ons dan niet wilden hebben en ons gelijk weer doorzetten naar een andere frequentie; kennelijk weten ze niet altijd goed van elkaar wie welk deel van het luchtruim controleert. Overigens werden we op de radio altijd goed geholpen,  we vragen elke keer ‘flight following’ wat betekent dat je bij hun op de radar staat en dat ze je waarschuwen als er een ander vliegtuig bij je in de buurt vliegt, of als bij voorbeeld een militair gebied in de buurt ‘hot’ is, of als je iets illegaals dreigt te gaan doen, bijvoorbeeld een verboden gebied invliegen.

Ook dit laatste stuk verloopt probleemloos zodat we iets na twee uur ’s middags weer op Kissimmee Airport staan, mooi op tijd dus.

De gevlogen route kun je vinden in mijn vorige blog over de heenreis.

De oude en nieuwe weg naar Key West

Oneindige stukken niks bij de Everglades

Marcel als co en fotograaf, ik als piloot

Landen op Immokalee