Vandaag is DE dag, we gaan zelf-vliegend naar de Bahamas! Het plan was dat we van Kissimmee zouden vertrekken maar het toestel dat we toegewezen hadden gekregen heeft enige tijd geleden schade opgelopen en is nog niet gerepareerd. Ter vervanging krijgen we een ander toestel, alleen staat die niet op KISM (vliegveld van Kissimmee) maar op KDAB (vliegveld van Daytona Beach), dat is anderhalf uur rijden. Dus op tijd op, hotel uitchecken (we blijven een nacht op de Bahamas), en onderweg!

We vliegen eerst naar vliegveld KPBI (West Palm Beach International) om daar douane te doen en van piloot te wisselen. Toen we van tevoren belden met de douane om onze komst aan te kondigen kregen we te horen dat we helemaal niet langs hoefden te komen, het invullen van een zogenaamde eAPIS via een website was voldoende en dat hadden we gedaan. Maar we gaan toch naar KPBI om daar van piloot te wisselen.

We hebben uiteraard van tevoren de kaartjes van het vliegveld KDAB bestudeerd, maar ik wil ook nog graag even op de radio meeluisteren hoe het werkt op het veld. Op de website LiveATC.com kun je live meeluisteren, dat heb ik onderweg even zitten doen. Blijkt het toch iets anders te werken op dit vliegveld dan verwacht. Meestal heb je te maken met een Ground frequentie (voor taxiën) en een Tower voor opstijgen en landen. Hier op KDAB hebben ze 2 Tower frequenties (wat niet op de kaartjes vermeld staat) en nog een extra frequentie: Clearance. Het is de bedoeling dat je eerst Clearance oproept en meldt wat je van plan bent (in ons geval een vlucht naar West Palm Beach). Je krijgt een squawk code voor de transponder zodat je op de radar goed zichtbaar bent, en je krijgt een approach frequentie die je moet oproepen als je eenmaal opgestegen bent.

Die gegevens noteer je allemaal, daarna schakel je over naar Ground. Je vraagt aan Ground ‘request taxi to the active’. KDAB beschikt over twee paralelle banen voor opstijgen en landen die beide gebruikt worden, nu kom je erachter welke van de twee je gaat krijgen. En Ground geeft je instructies hoe je daar komt. Dat kan best lastig zijn vanwege de meerdere landingsbanen en vele taxi routes. Goed opletten dus.

Als je dan bij de baan aankomt waar je wilt opstijgen moet je overschakelen naar Tower. In Europa vertelt Ground naar welke frequentie je moet schakelen – hier niet, dat moet je zelf van tevoren uitgezocht hebben.

Goed om dit nog even gehoord te hebben tijdens de autorit.

Aangekomen bij Daytona moeten we even wachten bij een vliegschool, er is vóór onze vlucht nog een les gepland. Zodra ze terug komen krijgen we de spullen en loopt de instructeur nog even met ons mee om te vertellen hoe een en ander werkt op dit vliegveld. We moeten nog tanken bijvoorbeeld. Ook neemt hij een stuk of 5 flessen olie mee, beetje overdreven veel, maar goed.

Tanken, en daarna instappen. We voelen de zenuwen, nu moeten we echt aan het werk. Marcel is wat beter met de radio dan ik omdat hij het vaak beter verstaat dan ik, dus dat laat ik graag aan hem over. Ook vliegt hij het eerste stuk naar West Palm Beach.

Marcel roept Clearance op en het gaat op de manier zoals we ontdekt hadden in de auto. Yes, stap 1 ok. Ground oproepen en we krijgen een klaring voor runway 25L. Dat is fijn, eenvoudige taxi instructies. Daar roept Marcel de toren op (op de juiste frequentie) en even later hangen we! Overschakelen naar de Approach frequentie die we van Clearance hadden gekregen en zijn we echt onderweg naar KPBI.

Onderweg worden we meerdere keren overgezet op approach frequenties van Daytona, Orlando en Palm Beach. Dan wordt het weer spannend. KPBI (vliegveld van West Palm Beach International) heeft ook twee parallelle banen en we weten ondertussen via de ATIS (frequentie voor vliegveld informatie) dat we de zuidelijke baan moeten hebben. We komen uit het noorden – hoe komen we aan de zuidkant van het veld? Het wordt voor ons opgelost, we krijgen van approach een richting die we moeten sturen en die blijkt recht over het veld te gaan. Yes! Altijd leuk om laag dwars over een groot veld heen te vliegen. Daarna is het niet moeilijk meer, je moet er alleen goed op letten dat je op de zuidelijke baan gaat landen. Na een dikke 2 uur vliegen staan we aan de grond.

We zouden eerst naar de douane gaan, maar dat hoeft dus niet. Dan moeten we naar een FBO (een bedrijf dat vluchtafhandeling doet), daar worden we geparkeerd op een plek met allemaal jets om ons heen. Prachtig!

Even bijkomen, wat eten en drinken en we gaan weer. Ik vlieg het stuk naar de Bahamas. Het gaat nu lekker soepel, Clearance – Ground – Tower en na opstijgen Approach. Opstijgen gaat richting zee, we kunnen gewoon rechtuit blijven vliegen, zij het dat Approach graag wil dat we eerst wat bochten maken, ongetwijfeld in verband met ander verkeer.

We klimmen naar 7500 voet (zo’n 2.5 kilometer) en beginnen aan de oversteek. We vliegen ongeveer een half uur boven water voordat we boven eerste eiland uitkomen. We genieten van de kleuren op het eiland en in de zee. Tijdens de oversteek zitten we op meerdere frequenties van Miami Center tot we in de buurt van het tweede eiland zijn. Op het tweede eiland ligt Marsh Harbour, ons einddoel.

Zo veel frequenties als we in Florida hadden, zo weinig zitten er in dit deel van de Bahamas. Om precies te zijn: 1 frequentie voor alle vliegvelden. Geen enkel vliegveld in deze buurt heeft een toren of eigen frequentie, piloten praten er onderling met elkaar via de Unicom frequentie 122.8. Je hoort allerlei piloten vertellen wat ze bij welk vliegveld van plan zijn. Marcel doet uiteraard mee en doet allerlei meldingen over onze positie en intenties.

Dan krijgen we MYAM (vliegveld van Marsh Harbour) in zicht, niet veel later staan we aan de grond. De vlucht heeft ongeveer 2 uur geduurd. Bij de ’terminal’, een klein gebouwtje, kunnen we ons vliegtuig parkeren. Ook hier staan her en der jets geparkeerd, we horen er gewoon bij. We laten het vliegtuig alvast vol tanken voor de terugreis.

Bij het gebouw krijgen we de vraag of we van Florida komen. Ja, o, dan moeten we de linker deur in. Daar zitten twee vrouwen, de eerste doet douane waar we een greencard moeten invullen. De andere dame is security en wil allerlei informatie over het vliegtuig. Daarna mogen we naar het andere deel van het gebouw. betalen voor de benzine en afhandeling hoeft nog niet, mag morgen voor vertrek.

We vragen of we een taxi kunnen krijgen naar onze B&B. Er staat al een taxichauffeur te wachten op klanten, we kunnen gelijk mee. Een kwartier later staan we bij ons huisje aan de zee. Het is prachtig!

Er is verder niemand, en de B van Breakfast kunnen we vergeten. Dus straks even wat boodschappen doen, maar eerst bier! Volgens Google zit iets verderop een bar aan zee, dat klopt. Hier genieten we na van ons avontuur. Het is gelukt! We zijn op de Bahamas!

We wandelen een stukje van zee af in de hoop een restaurant te vinden. Onderweg zien we een winkeltje waar we noodle soep kopen voor ontbijt morgenochtend. En wat snacks voor onderweg.

Uiteindelijk vinden we een bar waar ook een afhaalrestaurant aan vast zit. Kunnen we hier een biertje drinken en eten bestellen? Ja hoor, en enige tijd later zitten we een broodje hamburger te eten uit een afhaaldoos van 5 meter verderop. Een bordje in plaats van en afhaaloos had ook gemogen. De burger smaakte prima.

Tijdens het eten kwam er snoeiharde muziek van buiten, je voelde het gewoon trillen. Toen we naar buiten liepen bleek het een VW Kever te zijn waar een enorme muziekinstallatie ingebouwd was. De eigenaar zag ons kijken en we moesten zijn creatie van dichtbij bewonderen. Geweldig!

Eindelijk terug naar onze B&B en naar bed.