Het is traditie sinds 2005 dat we elk jaar rond kerst en/of jaarwisseling een tripje maken. Dit jaar staat Wenen op het programma – vandaag, tweede kerstdag, heen, in de nacht van zondag op maandag weer naar huis zodat we oudjaarsdag weer in Utrecht zijn.

We gaan dit keer met de trein. Om half negen stappen we op de trein in Utrecht Centraal en gaan in twee etappes naar de eindbestemming, we hebben een overstap in Frankfurt. De overstaptijd die we daar hebben is 12 minuten; als alles op tijd rijdt is dat geen probleem.

Maar dat is dus wel een probleem. De trein mag tussen Keulen en Frankfurt niet op volle snelheid rijden; dat merken we niet echt, er staat regelmatig 200 km/uur op de teller. Kennelijk kan hij nog sneller.

Vlak voor Frankfurt wordt omgeroepen dat we wat later zullen arriveren; de verwachting is wel dat onze aansluitende trein naar Wenen op ons zal wachten. Gelukkig. Maar de trein mag het station nog niet in, en na enkele minuten wordt omgeroepen dat de trein naar Wenen alsnog vertrokken is – zonder ons dus! Het wordt allemaal nog ingewikkelder want we zouden overstappen op Frankfurt Flughaven, maar de volgende trein naar Wenen stopt hier niet, we zullen naar Frankfurt Hauptbahnhof moeten. Als we vandaag al verder kunnen.

Eenmaal aangekomen op Frankfurt Flughaven zoeken we de informatie balie. De beste man achter de balie begrijpt uiteindelijk ons probleem en gaat op zijn gemak in de computer lopen spitten. Dat duurt even, óf de beste man is niet zo bedreven in computers, óf het systeem is gewoon zeer traag. Maar het lukt hem een en ander te vinden; de volgende trein naar Wenen komt om 14:15, met als gevolg dat onze totale vertraging op 120 minuten uit komt. En dat is precies genoeg om een schadevergoeding te kunnen krijgen: we krijgen 50% van de trip terug. De beste man neemt zijn tijd om de benodigde formulieren uit de computer en uit de printer te krijgen; met die papieren kunnen we bij de NS die 50% van de reissom terug krijgen (van de heenreis neem ik aan) zodra we weer terug zijn in Nederland.

De volgende trein naar Wenen vertrekt dus 14:15, maar dan wel van Frankfurt Hauptbahnhof. We kunnen met een soort boemeltje naar dat station toe, we hoeven daarvoor niks bij te betalen.
Op het Hauptbahnhof moeten we plassen; dat is een dure grap hier – 1 euro voor een plasje! Je kunt het plaskaartje daarna wel gebruiken om 50 cent korting te krijgen bij een aantal eettentjes; we nemen dan maar een Frankfurter worst, je moet toch wat als je in Frankfurt bent…

Verder verloopt de reis prima; om 9 uur ’s avonds rijden we het station Westbahnhof binnen in Wenen. Ons hotel MotelOne zit aan het station vast gebouwd, dus snel inchecken en weer naar buiten voor een hapje eten.
Het wordt een Wiener Schnitzel.

Als we naar bed gaan blijkt het hotel erg gehorig te zijn, we horen van alles op de gang. Hopen dat we desondanks goed kunnen slapen.

Als we wakker zijn en de deur uit willen voor ontbijt, wordt duidelijk waarom we zoveel last van geluid van de gang hadden: de deur stond gewoon een stukje open. Lekker handig.

Na het ontbijt in het hotel gaan we wandelen richting de oude stad; de route loopt via de Mariahilfer Strasse richting de oude stad. Aan het einde van de straat vinden we een Konditorei, een cafeetje met heerlijke koffie en taartjes, dat is genieten.

Vervolgens leggen we met tramlijn 2 een heel stuk van de ring om de oude binnenstad af; zodra we water zien stappen we uit en wandelen langs het water – naar ons idee moet dit de Donau zijn, maar het blijkt een afsplitsing van de echte grote rivier te zijn. Daar kwamen we achter toen we eens goed keken waar we gelopen hebben, zie het kaartje. Linksonder is het station waar ook ons hotel is; helemaal rechts zie je de Donau; zo ver zijn we dus nog lang niet geweest.
Volgende keer beter.

Vanaf het water lopen we de stad in en beklimmen een kerktoren. Met een winters zonnetje over de stad genieten we van het uitzicht.
Als we weer beneden staan is het rond half vier, en het begint nu al te schemeren. Wenen ligt duidelijk een stuk oostelijker dan Utrecht, vandaar dat het eerder donker wordt. We worden nog wel getrakteerd op een prachtige zonsondergang, torens die boven de laagbouw van de stad uitsteken worden prachtig verlicht.

Terwijl we ergens staan te wachten worden we aangesproken door een man die nog enkele kaartjes heeft voor een concert/ballet. Hij vertelt ons een heel verhaal, maar uiteindelijk zeggen we nee – we gaan niet op het eerste aanbod in dat we tegen komen. De muziek die gespeeld wordt is ons ook iets te populair, we hoeven geen nieuwjaarsconcert muziek hier in Wenen, liever iets anders.
We lopen naar de Wiener Staatsoper, dé plek in Wenen om een concert bij te wonen. Bij de kaartverkoop worden we weer door vele mannen belaagd die ons allerlei kaartjes willen verkopen, maar we weerstaan ze en gaan bij het officiële kantoortje naar binnen. Vanavond speelt de Notenkraker, maar daar hebben we niet zoveel zin in – en het is bovendien uitverkocht (behalve bij de mannetjes buiten de deur). Zaterdagavond wordt Ariadne auf Naxos van Richard Strauss uitgevoerd en daar zijn nog kaarten voor.

Alleen zitten we dan heel erg ver uit elkaar, niet echt geweldig. Maar zegt de man, er zijn nog een paar kaartjes retour gekomen, kaartjes voor stoelen midden in de zaal, de betere plekken. Of we daar belangstelling voor hebben; wel cash betalen. We willen wel, maar moeten dan eerst weer op zoek naar een pin automaat; de man belooft de kaartjes 10 minuten vast te houden.
Even later staan we weer binnen, en mogen we voordringen om de kaartjes te kopen. We hebben ze! De plannen voor zaterdagavond liggen in ieder geval vast – rij 11 stoelen 9 en 10.

Onderweg pikken we nog een paar caches mee, Vincent blijkt er een wonderbaarlijk gevoel voor te hebben en vindt de een na de ander. Als ik er één probeer blijkt die pas vindbaar na 5 uur ’s middags, wij waren er een stuk eerder, helaas voor mij.

’s Avonds wandelen we naar een buurt waar veel homo-leven is, Vincent heeft een restaurantje in die buurt uitgezocht en daar hebben we lekker gegeten. De bedoelde kroegentocht daarna viel een beetje tegen, veel kroegen vonden we niet, en als we er al een zagen dan werd er flink gerookt.
Het blijft bij een biertje in de Mango bar.

We hadden het gister al gezien, het zou vanmorgen gaan regenen. En inderdaad, een blik achter de gordijnen laat een nat raam en een nat Wenen zien. Op het programma staat vandaag een bezoek aan het Prater en dat vraagt natuurlijk wel om droog weer; we blijven lekker tutten in het hotel tot het in het begin van de middag droog wordt.
Met de metro op naar het Prater. De wolken breken, en al snel komt de blauwe lucht tevoorschijn. Maar het bezoek aan het Prater op zich valt erg tegen, het is er doodstil en het grootste deel van de attracties is gesloten. Degenen die wel open zijn liggen er doods bij, slechts een enkele keer zien we wat bewegen.

Ik had eigenlijk wel verwacht dat men iets leuks winters van het park zou maken, maar dat is dus niet zo.

In een restaurantje nemen we koffie met een gebakje, helaas weer een zaak waar gerookt mag worden. Eén bediende doet zijn best en loopt continu heen en weer om de aanwezige mensen van eten en drinken te voorzien; de andere bediende staat vooral met zijn peuk in zijn mond bij zijn asbak en blikje redbull. We hadden koffie besteld maar er verder niks bij gezegd in de verwachting dat we zwarte koffie zouden krijgen, het werd koffie met melk.
Bij het betalen krijgen we een rekening met alleen de gebakjes erop, terwijl we wel het bedrag inclusief de koffie moeten betalen; erg vreemd allemaal – zou het geld voor de koffie in een speciaal belastingvrij potje belanden? Ik weet het niet…

We lopen nog wat rond op het stille Prater en besluiten dan in het reuzenrad te gaan. Hier staan wel wat mensen, dat geeft toch een beetje gezelligheid. Met het zonnetje erbij wordt krijgen we toch nog een prachtig uitzicht over de stad en het pretpark.

In het reuzenrad kun je, als je dat wilt, genieten van een romantisch dinertje, in sommige gondels die aan het reuzenrad hangen staan stoelen en tafeltjes met wijnglazen erop; ook zit er een kachel in. Dat gaan we deze vakantie niet doen, maar het lijkt me wel erg grappig.

Eenmaal aan de grond nemen we een flinke mok glühwein – lekker want de temperatuur buiten begint aardig te dalen.

We gaan terug richting ons hotel met tramlijn 5. De tram die ons meeneemt is lekker ouderwets en voor ons zeer herkenbaar: deze oude trams worden (tijdelijk) in Utrecht ingezet op de lijn Utrecht – Nieuwegein.

Halverwege de trip richting hotel roept Vincent ‘Op 200 meter hiervandaan ligt een cache’. Dus snel uitgestapt en op zoek. Vincent vindt hem weer; ik zie dat er op een paar honderd meter nog een ligt en jawel, die vind ik – eindelijk! Met enige moeite krijg ik door met mijn koude handen onze namen op de logrol.
In de buurt zit ook een cafeetje – tijd voor een plasje en een biertje.

Enkele jaren geleden is in Oostenrijk geprobeerd de horeca rookvrij te krijgen; dat is niet gelukt – Oostenrijkers zijn zeer verstokte rokers en waren dus tegen het verbod. Er is wel een anti-rookwet maar die is nogal halfslachtig; in openbare ruimtes mag niet worden gerookt en in grotere restaurants moet een rookvrij gedeelte zijn, tenzij je aan kan tonen dat dat bouwtechnisch niet mogelijk is.
Het gevolg is dat in alle kroegen de asbak gewoon op tafel staat en dat restaurants vaak met een glazen wand in tweeën gehakt zijn. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer, meestal ruik je in het rookvrije gedeelte toch nog wel het een en ander van wat achter de glazen wand vandaan komt. Zelfs de bar in een restaurant wordt hier en daar in tweeën gehakt, geen gezicht, niet effectief en niet praktisch.
Wat ben ik blij met het rookverbod in de horeca in Nederland, nu ontdek je weer hoe het stinkt in etablissementen waar roken toegestaan is.

’s Avonds gaan we met de metro naar de halte Herrengasse. Als we boven de grond komen blijken we in een buurt met prachtige grote gebouwen en smalle straatjes uitgekomen te zijn. In een restaurantje eten we wat; tot nu toe hebben we hier in Wenen nog niet een echt culinair hoogstandje gehad, maar het is verder wel prima te eten. Het barst hier in Wenen wel van de Italiaanse restaurants – een pizzeria op ongeveer elke straathoek, maar we hebben er nog geen gebruik van gemaakt.
Morgen nog één kans op iets bijzonders.

Op het programma staat vandaag een museumbezoek, saunabezoek en concertbezoek.

Op verschillende plaatsen in de stad zagen we reclameborden voor een tentoonstelling over mannelijk naakt in het Leopold Museum. Dit is de poster die overal hangt:

Met de metro reizen we naar het MuseumsQuartier, een gebied met een verzameling musea. In het Leopold museum doen we eerst nog een bakje en een gebakje en vervolgens bekijken we de expositie. Het is meer bijzonder dat er zoveel mannelijk naakt bij elkaar gebracht is, dan dat het een pracht is. Ook grappig om te kijken naar al die mensen die gebiologeerd naar de schilderijen en beelden staan te kijken, waar denken ze aan?

Ook buiten het museum is het duidelijk waar de tentoonstelling over gaat:

Na het museum duiken we de sauna Kaiserbründl in. Het duurt even voor de de groene deur ontwaren tussen alle grote gebouwen om ons heen, maar dan komen we in een prachtige grote sauna terecht:

Het is er groot, je zou het absoluut niet verwachten als je buiten staat. Na drie keer rond lopen kom ik nog steeds nieuwe plekken tegen. Erg leuk en erg lekker.
Oh ja, mannelijk naakt only.

En dan het hoogtepunt van de dag: de opera Ariadne auf Naxos van Richard Strauss beluisteren en bekijken. Eerst nog even omkleden, we moeten er op ons paas-best uit zien voor zo’n concert. Dit is het zicht rondom in de zaal – bijzonder om hier te zijn.

Gelukkig had ik me een beetje ingelezen in de opera, anders begrijp je er niet zoveel van. Grappig vond ik ook dat tijdens het concert op kleine schermpjes die aan de stoelen voor je hangen de teksten getoond worden die op dat moment gezongen worden.

De opera wordt prachtig gezongen; tot de pauze is het decor een beetje karig, maar na de pauze vind ik het prachtig. Het orkest zit er soms een nootje naast, maar de zangers en zangeressen zetten een prachtige voorstelling neer.
Ondanks het inlezen en de voorbijkomende teksten ben ik er nog niet uit hoe de opera nou eigenlijk afloopt – is Ariadne nou dood of niet?
Nog meer een keer op onderzoek uit.

We dachten om een of andere reden dat de opera om half tien afgelopen zou zijn, daarna zouden we nog even ergens gaan eten. Maar volgens het programmaboekje is het om tien uur afgelopen, wat uiteindelijk meer in de buurt van half elf werd.
Gister aan de bar in het hotel legde een aardige mevrouw ons uit waar we lekker konden gaan eten, maar omdat de opera zo laat afgelopen was, was het nog maar de vraag of we dat zouden halen. Dus snel onderweg – maar geen restaurant te vinden in de buurt die zij ons had doorgegeven. Of de aanwijzingen waren niet goed, of wij zijn de verkeerde kant op gelopen.
Hoe dan ook, op een gegeven moment kwamen we in de buurt van de Mango bar uit, waar we woensdagavond even hebben gezeten. Tegenover de Mango bar is een café-restaurant, dus daar maar even naar binnen gelopen. De kok vond het goed dat we nog wat bestelden; het laatste avondmaal in Wenen wordt dus helaas geen culinair hoogstandje, maar weer een prima schnitzel.

Het zal ons toch niet gebeuren dat we in Wenen geweest zijn en de Donau niet gezien hebben. Dus op deze laatste dag de metro in, en naar de halte DonauInsel – dat moet toch goed komen. En inderdaad, we komen op een eilandje in de Donau terecht.

Op het eiland zijn ook wat horeca gelegenheden en een heus strandje, alleen is alles potdicht. Het verbaast me echt dat men hier niks aan activiteiten organiseert in deze vakantieperiode. We wandelen dan maar over de enorme brug terug naar de vaste wal.

Zoals wel vaker op onze vakanties, reizen we naar het eindpunt van een willekeurige metro- of tramlijn. Dit keer nemen we het eindpunt van metro lijn 1, alleen is ons dat niet ver genoeg. Vanaf het metro eindpunt vertrekt nog een tram verder de stad uit – dus die pakken we ook nog maar even mee. We komen bij een kuuroord uit: Therme Wien. Dat ziet er goed uit, maar met nog anderhalf uur voordat onze trein vertrekt lijkt dat geen goed plan. Bovendien staat er een enorme rij voor de kassa.

Op de terugweg komen we langs het nieuwe centraal station van Wenen, we nemen er een kijkje. Het is enorm groot, duidelijk bedoeld voor grote hoeveelheiden reizigers, maar er zijn nog maar enkele perrons beschikbaar; het gaat nog wel enige jaren duren voor het af is.

Het is onvermijdelijk – we moeten terug naar ons hotel om de koffers op te halen, en onze trein opzoeken naar München. We gaan in twee etappes terug naar Nederland, eerst naar München dus, daarna met de slaaptrein naar Utrecht.
In München hebben we ruim 2 uur overstaptijd, we komen half negen ’s avonds aan en onze slaaptrein vertrekt tien voor elf. In München stoppen we de koffers in een kluisje en gaan even de stad in voor een maaltijd. Het valt niet mee een fatsoenlijk restaurantje in de buurt van het station te vinden, het wordt uiteindelijk het restaurant van een Best Western hotel; weer geen culinair hoogstandje.
Het eten gaat snel, en er liggen twee caches in de buurt; die nog meer even meegepikt voor we teruggaan naar het station.

De slaaptrein vertrekt op tijd en het lukt zelfs om een flink aantal uren te slapen in onze 3-persoons cabine die we met zijn tweeen moeten delen.