Om 11 uur staat onze chauffeur Nanang klaar. Hij begint gelijk met een voorstel voor de te bezoeken dingen. We hadden zelf ook wat dingen in ons hoofd, maar zijn voorstel voor een bezoek aan de haven klonk goed, daar beginnen we mee.

Dat was weer iets totaal onverwacht. Wij zijn gewend aan geautomatiseerde containeroverslag met moderne schepen, hier zijn het hele oude boten die handmatig of met een simpel kraantje worden geladen en gelost. Ongelooflijk.

Volgende stop is het Nationaal Monument in Centraal Jakarta, het is een hele hoge spits op een enorm groot plein gebouwd als herdenking voor de strijd voor een onafhankelijk Indonesië. Je kunt op drie verschillende niveaus wandelen, helaas was het bovenste, de spits al volgeboekt.
Het lijkt alsof je gewoon een trap op kunt lopen via alle vier zijden van het monument, maar die zijn allemaal afgezet. Het blijkt dat je op enige afstand een verdieping naar beneden moet, kaartje kopen en dan onderlangs naar de kern en daar kun je weer naar boven.
In de kern van het monument zit een museum, op de vier muren wordt in stappen de historie van Indonesië afgebeeld. Op de bijgaande teksten komen de Nederlanders er niet echt op hun best uit, je voelt je nederig worden tussen de Indonesiërs hier. Wat hebben we jullie vroeger aangedaan?

Volgende bezoek is aan de Istiqlal moskee, de grootste moskee van zuid-oost Azië. Het is inderdaad een indrukwekkend groot gebouw waar we wel even in willen kijken. We zien mensen ergens hun schoenen uittrekken en inleveren, als wij dat ook doen worden we gevraagd of we moslim zijn. Nee. Oh, dan moet je een andere ingang hebben.
Daar aangekomen worden we een klein kamertje ingeleid en moeten we ons registreren. We krijgen blijkbaar een tour, vooruit dan maar. We moeten een gewaad aan omdat onze in knieën bloot zijn, daarna mogen we naar binnen. Het is echt een mooi, groot indrukwekkend gebouw.

De moskee is gebouwd naast een twee-puntige katholieke kerk, dit om te symboliseren dat meerdere religies naast elkaar kunnen bestaan. De koepel van de moskee heeft een diameter van 45 meter, dat is het jaartal (1945) waarin Indonesië de onafhankelijkheid uitriep.
We zijn nog naar de kerk gelopen, maar omdat de Amerikaanse ambassade op bezoek was mochten we niet naar binnen.

Als laatste vragen we Nanang ons naar de buurt Kemang te brengen in het zuiden van Jakarta (ons hotel is in het noorden). ik had gelezen dat Kemang een trendy buurt is met leuke uitgaansgelegenheden, maar dat viel wat tegen. We zijn misschien niet ver genoeg de buurt in gegaan, maar dan hadden we nog verder moeten rijden. En verkeer in Jakarta schiet niet echt op.

Mihoen ontbijten, koffers inpakken en onderweg naar Bandung, onze tijd in Jakarta zit erop. Bandung ligt ten zuidoosten van Jakarta op twee en een half uur rijden. Chauffeur Nanang woont daar en is blij met de temperatuur daar. Het is er 27 graden tegen 33 in Jakarta.

Het duurt lang voor we Jakarta echt achter ons laten, het hele stadsgebied heeft dan ook ruim 30 miljoen inwoners. Bandung is een stuk kleiner, slechts zo’n 10 miljoen mensen. De stad is wat weidser opgebouwd maar verder net zo druk en vol uitlaatgassen als Jakarta. Het is inderdaad minder warm, ’s avonds zakt de temperatuur naar 20 graden.

We zitten in een hotel uit het begin van de 20e eeuw, Grand Hotel Preanger, en we hebben een gigantische kamer: woonkamer slaapkamer, ruimte met een bad, aparte ruimte met douche en een aparte wc. Hier blijven we twee nachten.

Nadat ik in bijna 3 kwartier voor 3 euro geknipt ben (de kapper in Nederland doet er maar een kwartier over) maken we een wandelingetje en zien veel Nederlandse invloeden, zoals je kunt zien op de foto’s. Vroeger werd Bandung het ‘Paradijs van Java’ genoemd, maar door de grote drukte van tegenwoordig klopt dat niet meer.

Chauffeur Nanang wilde om 8 uur met ons op stap, dat is ons te vroeg en na enig onderhandelen komen we op 10 uur. Eerst naar een vulkaan 30km ten noorden van Bandung, dan een theefabriek bezoeken en daarna nog zwemmen in heet bronwater.

Het is een rit van bijna anderhalf uur, eerst door de stad waarbij we nog allerlei Nederlandse huizen uit de koloniale tijd zien. Ook wordt de omgeving wat vriendelijker, veel meer (grote) bomen langs de wegen. Desondanks blijft het verkeer een chaos, het is een wonder dat we nergens ongelukken zien.

De vulkaan Tangkuban Parahu is zo nu en dan nog actief, het laatst nog in 2019. Je mag nu ook niet meer de krater in omdat er nog altijd giftige gassen ontsnappen. Ook bovenlangs ruikt je de stank, en je ziet de rookpluimen. Het is een bijzonder gezicht.
Wat minder leuk is de opdringerigheid van de verkopers en gidsen, het is lastig ze van je af te krijgen.

Anderhalve kilometer verderop is een stuk vulkanisch gebied waar je kunt pootje baaien in het hete modderige water. Dat hebben we gedaan maar ook steeds belaagd door mannen die je graag een modder massage willen geven.
Na het baaien terug naar Nanang die ons op staat te wachten.

Volgende stop is het bekijken van theeplantages en een bezoek aan de theefabriek. Maar dan gaat het mis, Nanang zet ons ergens uit de auto om een stukje te gaan wandelen. 20 minuten zei hij. Wij waren in de veronderstelling dat we 20 minuten moesten lopen om bij die fabriek te komen. We hebben steile wegen afgedaald en beklommen maar geen theefabriek gezien.
Toen bleek dat we even van het uitzicht hadden moeten genieten en na 20 minuten terug moesten zijn. We zijn een klein uur onderweg geweest.

Vervolgens werd duidelijk waarom Nanang ons om 8 uur op wilde halen: de werktijden in de theefabriek zijn van 8 ’s ochtends tot 2 ’s middags, en wij kwamen om 2 uur aanzakken. Dat bezoek ging dus niet door, en ach zo erg is dat nou ook weer niet. Bovendien zaten we wat krap in het geld, het bezoek aan de vulkaan had best veel geld gekost, zeker voor Indonesische begrippen. En ook hier bij de fabriek moest weer flink betaald worden.

Door naar het hete bronwater bad. Dat viel niet mee, de ingang die Nanang probeerde was gesloten. Toen via een bungalowpark er naar toe, het toeristenbad bleek gesloten. Er was ook nog een bad voor locals, of we dat erg vinden. Natuurlijk niet, liever naar het locals bad zelfs. Nanang praat even met wat mensen en regelt dat wij voor 6 euro per persoon in bad mogen èn een lunch krijgen. Dat is een prima deal.
Na het bad van 40 graden bezocht te hebben bestellen we saté, blijk je 10 stokjes per persoon te krijgen.

Terug in het hotel moeten we gelijk aan het werk: koffer inpakken en aan Nanang meegeven. Hij rijdt vannacht met de auto en onze koffers naar Yogyakarta, wij volgen morgen met de trein.

Net als gisteren lopen we naar de winkelstraat Braga om geld te halen en wat te drinken en te eten. Om een of andere reden (celebration day) mag dat niet buiten, we moeten binnen zitten. Het zij zo.

De dag begint vroeg, 5:15 de wekker want we worden om 6 uur opgehaald door een vriend van onze chauffeur Nanang. Nanang zelf is allang met onze koffers onderweg. Kwart over zes staan we op het station even later hebben we onze kaartjes. Nanang had ons daar gisteren vouchers voor gegeven en die moesten we inwisselen. De trein vertrekt 7:40, we zijn dus veel te vroeg.

Station Bandung heeft ongeveer 10 sporen, maar er gaan maar weinig treinen, die vóór ons rijdt om 6:55. En dat voor een stad met 10 miljoen inwoners.

De trein vertrekt precies op tijd en na ruim 5 uur komen we in Kutoarjo aan. Het was een prettige reis in de ‘eksekutif’ klasse met airco en zeer veel beenruimte. En uiteraard genieten van het uitzicht, in een stad staan de huizen zowat op het spoor, daarbuiten de uitgestrekte rijstvelden. Enige hikje in de treinreis was dat onze internet provider Nomad er enkele uren uit lag, maar dat loste zich vanzelf op.

Onze chauffeur haalt ons op bij het station en levert ons af bij het hotel in een dorpje aan de voet van de Borobudur. In het dorp is op zich weinig te doen, maar omdat de Borobudur daar staat komen er wel veel mensen. Morgen gaan wij er naar toe.

Verder vandaag lekker rustig aan doen en ook genieten van het hotel, het mooiste hotel tot nu toe.

De wekker gaat om 7 uur, ontbijt en wandelen richting de Borobudur. Gisteren waren we al even langs gelopen maar nog geen zicht op de tempel. Ook even gekeken hoeveel geld we mee moeten nemen, maar we snappen niks van de prijzen. Veel mogelijkheden maar wat is wat? Ook de QR code bij de prijstabel leverde geen antwoorden.

Ook bij de balie vandaag duurt het lang voor we door hebben hoe het werkt, dat moet beter kunnen. We gaan eerst even zelfstandig het terrein op, en om 9:00 moeten we terug zijn bij de kassa om kaartjes te halen om de Borobudur in te mogen. En dat was wel fijn, daardoor kon ik plaatjes schieten van de tempel voordat hordes mensen in de buurt waren. het duurde even voor we de tempel zagen, overal staan Exit bordjes, maar geen enkel bordje dat richting de tempel wijst.

Om 9 uur krijgen we kaartjes en moeten we speciale slippers aan om slijtage aan de Borobudur te voorkomen. Half tien onderweg onder begeleiding van een gids en om 10 uur mogen we eindelijk de tempel betreden.

De Borobudur is gebouwd in de achtste eeuw. Het is de grootste boeddhistische tempel van de wereld. Het moet een enorme onderneming geweest zijn om het te bouwen. Het bestaat uit 10 niveaus en er staan in totaal 72 stupa’s op. Een stupa is een omgekeerde lotusbloem met daaronder een boeddha beeld.

De tempel is een aantal eeuwen uit zicht geweest en in 1814 herontdekt. Het was bedekt met modder en as, en in de jaren erna werd steeds meer van het complex uitgegraven.

Tussen 1907 en 1911 is de Borobudur voor het eerst gerestaureerd door Theodoor van Erp. Daarna volgden nog veel meer restauraties en tot op heden wordt hard gewerkt om dit indrukwekkende complex in stand te houden.

Na de rondleiding snel terug naar het hotel, het is ondertussen na elven en we moeten nog uitchecken. Nanang staat ook al klaar om ons naar Yogyakarta te brengen.

De gebruikelijke chaotische rit duurt ongeveer anderhalf uur. Het blijft ongelooflijk hoe al die auto’s, vrachtwagens en brommers om elkaar heen friemelen zonder ongelukken. Nanang zegt dat men elkaar respecteert in het verkeer, en dat is ook zo al duurt het even voordat je dat door hebt. Als je als voetganger wilt oversteken moet je gewoon gaan, ze remmen wel en geven je de ruimte.

In Yogyakarta wandelen we naar de grote winkelstraat Malioboro, er zijn veel winkels en het is er gezellig druk. We eten een ijsje, drinken een biertje en eten in een restaurantje. Het eten kostte net iets meer dan 6 euro, voor ons beiden opgeteld…

Het was weer een zeer geslaagde dag.