Vandaag gaat de tocht naar Tenboche op een hoogte van 3850 meter. Het oorspronkelijke plan was om vanuit Tenboche nog een tocht te maken naar Panboche op net iets onder de vier kilometer maar gezien onze gesteldheid en tempo dat we halen besluiten we Tenboche ons eindpunt te laten zijn. Het eerste deel van de tocht is naar beneden omdat we een rivier moeten oversteken, daarna flink omhoog naar ons hotel Tashi Delek. De tocht volbrengen we in drie uur en een kwartier, en dat viel niet tegen. Onze gids had op veel uren extra gerekend gezien ons tempo. We waren erg blij dat we er waren, de knieen beginnen het te begeven.

Helaas geen uitzicht, halverwege de weg omhoog liepen we de wolken in en dat is zo gebleven. Hopelijk is het morgenochtend helder.

Alle hotels hier in de bergen lijken op elkaar. Het zijn houten gebouwen met een typisch interieur, zitbanken langs de muren en ramen, tafels voor de zitbanken. In het midden staat vaak een kachel.
De kamers zijn super eenvoudig: 2 bedden, een spaarlamp of tl-balk, een kussen en een deken. Muren en plafonds zijn niet afgewerkt. Het slot is een eenvoudig schuifslot met hangslot. Als je geluk hebt is er een ‘gewone’ wc, als je pech hebt een gat in de vloer; altijd gezamelijk. Er is geen wc papier, soms moet je doorspoelen met een emmertje water. Douches zijn sporadisch en moet je extra voor betalen. Ook heb je soms niet eens een al dan niet gezamelijke wastafel. Soms moet je betalen voor het laden van batterijen.
Als je eten bestelt kan het best gebeuren dat de kok vervolgens naar buiten loopt om boodschappen te doen.

De kamers hebben geen verwarming, alleen in de gezamelijke ruimte. Alleen hier in hotel Tashi Delek is die kachel daadwerkelijk aan geweest.

Lees verder →

Onze gids Robin had voorgesteld om al om zes uur ’s ochtends een heuvel te beklimmen in de hoop de Mount Everest te kunnen zien. Verderop op de dag lukt dat niet vanwege de bewolking en regen die in de loop van de dag altijd komen in deze tijd van het jaar.
Vincent en ik hadden beide niet goed geslapen en we vonden het dus niet zo erg dat het om zes uur ’s ochtends grijs en mistig was. Vincent was verkouden geworden en ik begin aardig last van mijn knieen te krijgen – iets meer rust vond ik wel fijn; bovendien ben ik vaak wakker geworden waarbij ik flink moest zuchten – zuurstofgebrek dus.

Om 10 uur zijn we vertrokken voor een korte tocht naar Khumjung, gewoonlijk een tocht van 2 uur. Maar al bij de eerste stappen omhoog voel ik mijn hartslag omhoog schieten en begin ik te hijgen; dit wordt wat. Vincent heeft hetzelfde probleem, de hoogte hier (3850 meter) begint ons parten te spelen.
We zijn langs het Everest View Hotel gekomen waar je, als het weer het toe laat, zicht op veel hoge pieken kunt hebben, helaas voor ons.

Uiteindelijk kwamen we om kwart voor een in ons hotel Khumjung Hill Top View aan, drie kwartier later dan normaal (mede veroorzaakt door het ommetje via het Everest View Hotel).
Zoals elke dag hier in de bergen houden we een middagdutje, daarna onderweg naar het klooster voor een kleine rondleiding.

Onze drager leert sudoku’s maken!

Lees verder →

Dit is waarschijnlijk de zwaarste wandeldag, volgens de boekjes 7 uur wandelen en omhoog van 2800 naar 3485 meter.
En dat laatste hebben we geweten, de laatste anderhalf uur is dus flink omhoog en we hebben heel wat pauzes in moeten lassen om het te halen; desondanks waren we 2 uur ’s middags ter plekke in Namche Bazar, ruim binnen de 7 uur. De drager kwam wat later, hij dacht dat we achter hem zaten en bleef lang wachten voordat hij verder ging.

Het leven is echt nog ouderwets hier, uiteraard door de onbegaanbaarheid. Alles moet gesjouwd worden, er is hier niets wat rolt, ook geen kruiwagen. Stenen voor huizen worden uit rotsen gehakt en naar de plaats van bestemming gebracht. Stroom komt uit generatoren die op rivierwater werken, water komt uit rivieren, verwarming is een houtkachel. Alleen koken gebeurt op petroleum dat ook uiteraard per rug bezorgd wordt. Kinderen moeten soms uren lopen om op school te komen.

Het is een hele ervaring om hier te zijn.

Lees verder →

Om vijf uur stond de gids klaar; nadat we met de taxi naar het vliegveld waren gebracht was het wachten tot het vliegveld open ging. Het was de terminal voor binnenlandse vluchten, een zeer primitieve toestand. Er was een scanner voor de bagage maar desondanks werden we meerdere keren gefouilleerd en moesten de tassen open.

In het vliegtuig kunnen ongeveer 20 passagiers en het was bijna vol. Vlak voor vertrek kwam de stewardess langs met snoepjes en watjes voor de oren. De vlucht duurde ongeveer 3 kwartier; het echte spektakel was de landing op de korte baan van Lukla die ook nog eens stijl heuvel-op was. Lukla ligt op een hoogte van 2840 meter.
In lukla hebben we ontbeten en vervolgens wandelen!
Deze eerste dag is een opwarmertje, slechts 3 uur wandelen tot het het plaatsje Phakding; het is officieel een tocht van vier uur, wij hebben het in drie gedaan. Onderweg hebben we genoten van de prachtige bergomgeving; het meest opvallende is hier toch wel het compleet ontbreken van wegen. Alles gaat hier per voet, alles wat verplaatst moet worden wordt door ‘porters’ versjouwd. ’s ochtends lopen ze veelal naar het vliegveld waar goederen gebracht zijn, daarna lopen ze terug met soms wel 80 tot 120 kilo op hun rug. Het gewicht dragen ze in manden die deels met banden over de schouders gedragen worden en deels met een band over hun hoofd, onvoorstelbaar.

Onze drager heeft onze bergtassen aan elkaar gebonden en draagt ze op zijn rug met een band over zijn hoofd.

We waren al om kwart over elf in het hotel Green Village House, de rest van de dag moet je je zien te vermaken. We hebben wat geslapen, gepuzzeld, gewandeld, gelezen en onze gids en drager leren tellen in het Nederlands. Vincent kan tellen in het Nepalees.

Om 10 uur lagen we in bed.

Lees verder →

Na het ontbijt met pannenkoeken in het hotel zijn we op zoek gegaan naar een taxi die ons naar Bhaktapur zou willen brengen. Nou, dat wil iedere taxichauffeur wel; eest een vaste prijs afspreken (wij kwamen uit op 6 euro voor de rit die drie kwartier duurde) en daarna meedoen in de chaos die verkeer heet.
Bhaktapur is een oase van rust vergeleken bij Kathmandu, bijna geen verkeer in de oude binnenstad; veel oude mannetjes die spelletjes zitten te doen. Alleen moet je hier, net als in Kathmandu, continu tourguides van je af slaan, de ergsten blijven je heel lang achtervolgen en vertellen je alvast wat; daarna worden ze aggressiever (you came a long way and don’t want to spend 2 dollar?) en persoonlijk (I need the money for my study); het enige wat wij wilden is lekker op ons gemak door het stadje slenteren – en dat lukte uiteindelijk.

Na een paar uur hebben we weer een taxi genomen richting ons reisburo waar we de gids zouden ontmoeten. Deze taxichauffeur ging als een dolle door het verkeer en haalde van alles en nogwat toeterend in – tot we bij een roadblock kwamen: demonstranten die de weg afgezet hadden. Roadblocks zijn schering en inslag hier, als men wil demonstreren dan is dit een standaard middel.
Gelukkig had onze chauffeur het op tijd in de gaten en heeft hij een andere route gekozen, daarbij ook op de rechter weghelft rijdend (standaard rijdt men links) om een file voorbij te komen, en daarbij een verstopping aan de andere kant veroorzakend.

Bij het reisburo hebben we de gids gesproken, en tassen en slaapzakken meegekregen voor de trekking. Na een maaltijd bij een koreaan op naar het hotel, en spullen uitzoeken voor de trekking. De koffers met de rest van de spullen brengen we per taxi naar Monique; als we terug komen van de trekking blijven we daar slapen.
Het viel overigens niet mee om het huis van Monique te vinden, straatnamen, huisnummers en TomTom moeten hier nog hun intrede doen. Monique had ons ongeveer uitgelegd waar we moesten zijn, maar uiteindelijk zijn we gestopt en heeft de taxichauffeur Monique gebeld; daarna ging het redelijk goed.

Morgen de wekker op 4 uur…

Lees verder →