Reno Air Races: Dag 1

De Reno Airraces zijn een begrip onder piloten. Het zijn wedstrijden waarbij het er simpelweg om gaat wie het snelst kan vliegen,
het circuit is een beetje een vreemde cirkel in de lucht en natuurlijk laag zodat het publiek alles goed kan zien.
Ik wilde al lange tijd naar een dergelijk vliegfeest in Amerika en in het begin van het jaar besloten John, Marcel en ik om er dit jaar naar toe te gaan.
Uiteindelijk haakte John af, dus vertrokken Marcel en ik vandaag samen richting Amerika.

We vertrokken rond 8 ’s ochtends uur vanaf Schiphol naar Londen, drie kwartier te laat. Zoals zovaak moesten we cirkelen boven Londen,
uiteindelijk kwamen we een uur te laat aan. We hadden vier en een half uur speling voor de volgende vlucht, dus dat was geen punt.

Om 12 uur Engelse tijd stegen we op richting San Francisco; de vlucht verliep erg voorspoedig, mede door een staartwind van ruim honderd kilometer per uur waardoor de grondsnelheid regelmatig boven de duizend kilometer per uur uit kwam. We gaan met de tijd mee, dus twee uur ’s middags lokale tijd, nog steeds vandaag, landen we in San Fransisco.
Voor mij was het nog even spannend of ik Amerika wel in zou kunnen komen; twee jaar geleden zijn Vincent en ik naar Canada op vakantie geweest en zijn toen een dagje door Amerika gereden. Bij het weer terug keren naar Canada hebben we toen niet ons groen visum kaartje ingeleverd wat in het paspoort geniet was; daardoor waren we Amerika dus eigenlijk nooit uit gegaan en konden we problemen krijgen als we ooit Amerika weer in wilden. Om dit op te lossen hebben we een jaar geleden een brief gestuurd naar Amerika met bewijsmateriaal dat we wel degelijk het land uit waren, maar het is onmogelijk om te verifieren of dat bewijs aangekomen en geaccepteerd is.
Nu stond ik dus bij de paspoortcontrole in San Francisco; zou ik eruit gepikt worden? Maar nee, er was niets aan de hand, ik mocht
gewoon het land in.

Huurauto ophalen, en naar het hotel, wel 8 kilometer verderop.
Nog even San Francisco zien; dus op naar de Lombard street en Fishermens Dwarf, en daar hebben we heerlijk genoten van een krab maaltijd. De krab was in knoflook gebakken, er zat knoflook op het knoflookbrood en we hadden knoflook patatjes. Gelukkig geen vergadering morgen.

Om negen uur naar bed, ik was ondertussen 27 uur op…

Sneak Preview: 3:10 to Yuma

De door droogte geteisterde arme rancher Dan Evans is samen met zijn beide zoons getuige van een zeer gewelddadige overval op een postkoets met de salarissen voor het personeel van de Southern Pacific Railroads door de beruchte outlaw Ben Wade en zijn bende. Wade wordt echter gearresteerd. Dan Evans begeleidt vervolgens tegen een beloning van $200 Wade van Bisbee naar Contention, van waar hij Wade met de trein van tien over drie naar de gevangenis in Yuma moet brengen. Vanaf het vertrek uit Bisbee blijkt de reis niet zonder gevaren te zijn en een psychologische kat en muis spel tussen Evans en Wade begint.

3:10 to Yuma is een western; normaal ben ik daar niet zo gek op, maar deze vond ik wel leuk. Leuke sfeerbeelden maar niet te langzaam. Ondanks een niet al te sterk einde toch een aanrader.

Sneak Preview: Grace Is Gone

Stanley Phillips , een patriot en vader van twee kinderen, hoort zijn leven instorten als hij verneemt dat zijn vrouw Grace is omgekomen in de oorlog in Irak. Hij beseft dat hij sterk moet zijn voor zijn kinderen en dat het leven gewoon doorgaat, maar als hij probeert zijn verdriet in de sleur van het dagelijks leven kwijt te raken, gaat alles fout.

Grace Is Gone was wel aardig; de film gaat niet erg snel maar uiteindelijk een positieve uitslag.

nepal-2008: Dag 21

En zo werd onze vakantie dus met 1 dag verlengd; na een nacht in het luxe hotel van vliegveld Munchen gaan we naar de bali van Lufthansa om de boarding passes te bemachtigen voor onze vlucht naar Schiphol.
Dat ging hiet helemaal vlekkeloos, we hadden gisteravond een soort ticket meegekregen waarop ook hotelinformatie stond. Het hotel wilde dat ticket graag houden voor hun administratie, maar het bleek achteraf dus ook het ticket voor de vlucht te zijn. Na wat heen en weer gesjouw naar balies met een uiterst vriendelijke mevrouw van Lufthansa kregen we uiteindelijk toch onze boarding passes zonder een ticket te overhandigen.

Half acht ’s ochtends de lucht in, half negen in Nederland en nog voor tien uur thuis.
Nou zit het er echt op.

nepal-2008: Dag 20

De eerste vlucht van de dag begint goed, net als op de eerste vakantiedag. Eerst met de taxi naar het vliegveld, inchecken, boarden, alles verloopt volgens plan.
We waren dus mooi op tijd in Doha waar we een paar uur moesten wachten op de aansluitende vlucht naar Munchen. Plotseling stond op de borden dat onze vlucht naar Munchen een uur vertraagd was – geen paniek, dat halen we nog wel in Munchen.
Maar een uur later werd twee uur later, en uiteindelijk vertrokken we twee uur en drie kwartier na geplande vertrektijd terwijl we maar anderhalf uur over hadden in Munchen. Het toestel bleek kapot te zijn en er werd een ander ingezet; dat kost tijd.
Weer pech dus.

In Munchen aangekomen bleek Qatar Airways de boel al voor ons geregeld te hebben, we zouden vanavond nog naar Munchen maar dat wordt nu de eerste vlucht morgenochtend. Ook is er een kamer voor ons gereserveerd in het hotel op de luchthaven van Munchen. Wat dat betreft een pluim voor Qatar Airways!