Zoals het veel digitale spiegelreflexcamerabezitters overkomt ben ik gestaag een lenzenverzameling aan het aanleggen. Toen ik mijn Sony Alpha 350 kocht had ik maar 1 lens: de 18-250mm. Dat is een flink bereik, van relatief wijd (18mm) naar flink ingezoomd (250mm). In de tussentijd heb ik nog twee lenzen gekocht voor slecht-licht omstandigheden (28mm F2.8 en 50mm F1.4), bijvoorbeeld als ik foto’s wil maken van Vincent met een van zijn koren in een slecht verlichte kerk of zo.

Toen ik vorig jaar in Reno, Amerika was bij de airraces bleek dat 250mm niet lang genoeg was; ik kon niet ver genoeg inzoomen. Door collega Michiel werd ik gewezen op een lens die op Marktplaats werd aangeboden: de Minolta 100-400APO. Ik heb een bod uitgebracht, en gister de lens gekocht en opgehaald. Hij is dus tweedehands, maar ziet er nog uitstekend uit.

Minolta is de voorloper van de Sony Alpha reeks, de lenzen van Minolta passen nog gewoon op de Sony’s. 400mm ingezoomd is wel een heel eind, en dat betekent dat je ook erg gevoelig bent voor bewegingen; het is wel wennen om met deze lens foto’s te maken. Maar ze worden wel mooi! Kijk maar eens op deze galerij met foto’s die ik op de vliegclub gemaakt heb.

Al zo’n 4 jaar lang maak ik foto’s met de Sony T1 en daar was ik erg tevreden over.
Maar de laatste tijd kreeg ik toch het gevoel dat ik meer wil dan wat de Sony T1 kan leveren. Na de laatste vakantie naar Madrid was ik echt ontevreden over de kwaliteit van de foto’s.

Ik begon te zoeken op internet naar een mogelijke vervanger van mij T1. Er moest een keus komen – OF een vervanger in broekzak model zoals de T1, OF een groot toestel met veel kwaliteit en mogelijkheden. De keus ging steeds meer richting een groot toestel, een DSLR (digitale spiegelreflex camera); twee toestellen dongen om mijn gunst: een nog uit te brengen Canon 450D, of een net uitgebrachte Sony A350. Canon heeft de reputatie, Sony heeft de features; uiteindelijk heeft de Sony gewonnen, en wel om de volgende redenen:
– Sony heeft beeldstabilisatie in de camera, Canon in de lens. Dat betekent dat je bij elke lens die je koopt opnieuw beeldstabilisatie moet kopen (en dus duurder is);
– De sony live preview (dat je op je scherm kan zien wat je gaat fotograferen) is technisch veel geavanceerder dan die van Canon
– Het scherm (en dus de live preview) is uitklapbaar bij Sony
– Sony heeft meer pixels (al is dit niet altijd een voordeel).

En verder was de Sony wat eerder op de markt dan de Canon, en er is een moment dat je niet meer kunt wachten. Het werd dus de Sony A350.
En dan komen de eerste foto’s; en dat viel me eerlijk gezegd niet mee. Ik heb totaal geen verstand van DSLR camera’s, en heb hem dus volledig automatisch ingesteld. Dat levert dus niet de meest optimale plaatjes op, je moet het toestel leren kennen om er de mooiste foto’s mee te maken. Het moet kunnen, uit mijn vooronderzoek in allerlei forums blijkt ook dat je prachtige foto’s met deze camera kunt maken, zolang je hem maar niet altijd op automatisch zet.

Er moet ook een lens op de camera. De zogenaamde kit-lens (een lens die je samen met de camera voor een lage prijs kunt kopen) komt erg slecht uit de testen, en kan niet erg ver inzoomen. Ik heb gekozen voor de Sony SAL18250, een zoomlens die zo’n 14x kan inzoomen. Er zijn niet veel officiele reviews van deze lens, maar uit forums blijkt dat deze lens erg goed zou moeten zijn. Ik heb uiteindelijk dus de Sony A350 body (dus zonder lens) gekocht, en daarnaast de SAL18250 lens.

En nou maar hopen dat ik het echt leuk ga vinden om foto’s te maken…