Marrakesh 2019 – dag 5

De must-sees zijn op, we laten ons vandaag leiden door de grijze Ingress portals die we de afgelopen dagen hebben laten liggen.
Maar eerst ontbijt. Zoals elke dag krijgen we de vraag of we een omelet willen, als je dan vraagt of ze ook wat anders hebben dan is het antwoord ‘nee’. Vincent slaat een keer over, ik geef aan dat ik wel wil. Pech – ik krijg ook geen omelet.
Mocht je je afvragen hoe je met Marokkanen communiceert – ze spreken allemaal Frans omdat Frankrijk van 1912 tot 1956 heerste over Marokko. Allerlei teksten zijn tweetalig – Arabisch en Frans. Daarnaast spreken veel Marokkanen ook wel een woordje Engels, je kunt je altijd verstaanbaar maken.

Eenmaal buiten lopen we eerst weer richting Koutoubia om vervolgens westelijk te gaan lopen. Daar lijken grote parken te liggen met nog wat grijze portals. Het begint goed, maar dan zijn er drie portals waar er niet bij kunnen. Volgens de kaart van Ingress ligt er wel een rotonde in de buurt maar daarvoor moeten er wel een stuk omlopen. Proberen maar.
Blijkt het een groot hotel te zijn, Palace Es Saadi. Bij de oprit staat bewaking, het lijkt erop dat we er niet zomaar naar toe kunnen. Ik vraag toch maar even of we mogen kijken en warempel we mogen doorlopen. De portals zijn nog niet te bereiken, daarvoor moeten we door het hotel heen naar de achtertuin. Er staat weer een bewaker bij de ingang van het hotel inclusief een detectiepoort waar je doorheen moet. Het lijkt erop dat we hier stranden.
Maar nee, als ik vraag of we even binnen mogen kijken krijg ik een brede glimlach, natuurlijk mag dat. De detectiepoort piept als een gek als we met meerdere telefoons en batterijen er doorheen lopen, maar de bewaker blijft glimlachen: geen probleem gewoon doorlopen. Dat laatste was niet nieuw voor ons, we zijn wel vaker door hels piepende poortjes gelopen waarbij de bewaker glimlachend ‘dankjewel’ zei en ons verder liet. Het voelt eerlijk gezegd erg raar als een poortje piept en de bewaker aangeeft dat alles prima in orde is.

Het hotel ziet er zeer luxe uit, in de tuin zie ik meerdere zwembaden met veel mensen eromheen op ligbedden met drankjes bij zich. Een enorm contrast met hoe wij de stad kennen met de smalle stinkende straatjes.
We pakken de portals en lopen vervolgens het complex weer uit. Buiten staat een oerwoud aan brommers, zo te zien is dit hotel goed voor de werkgelegenheid.
Ik vraag mij af hoe duur dit hotel is, ’s avonds kijk ik op booking.com en ben verrast door de prijs: 127 euro per nacht voor 2 personen. Gezien de luxe is dat 3x niks.

Iets verderop ligt een groot terrein met een hele brede weg er doorheen. Aan de oostkant liggen sportvelden, de westkant wordt hard aan gewerkt, dat moet een groot park worden waar je je in de toekomst moet kunnen vermaken. Aan de grote weg ligt een nieuw luxe winkelcentrum, Menara Mall, dat erg westers aan doet. Dit zal ongetwijfeld een uitbreiding worden van de stad voor de rijken en toeristen.
In het winkelcentrum krijgen we een ijsje en daarna wandelen we in noordwestelijke richting langs de brede weg. Aan deze weg staan moderne gebouwen van allerlei banken. Modern in Marokkaanse stijl, ofwel allemaal in een lichtrode kleur.

Het eind van de middag nadert, ik heb wel zin in een biertje. Op dag twee hebben we onderweg koffie gehad bij La Boucherie Marrakech en dat is niet ver van waar we nu zijn.
Na het bier omkleden in het hotel en op naar een Marokkaans restaurant voor een laatste couscous maaltijd. Vincent had al een restaurant op het oog, toen we daar aan kwamen bleek er nog precies één tafel vrij te zijn, en dat is genoeg voor ons. Onverwacht blijken ze ook alcohol te schenken, we moeten even rekenen of we dat nog kunnen betalen met de cash die we nog hebben. Ja dat kan net, al wordt het dan geen toetje.

Onderweg naar huis halen we in een leuk aangekleed zaakje nog een kop koffie van ons laatste geld en dan zit de vakantie er min of meer op. Morgen om 12 uur vliegen we weer richting Nederland.