Leve de pijnstillers!
Voor vertrek heb ik twee pijnstillers genomen in de hoop dat de tocht van vandaag, die erg naar beneden gaat, te doen zou zijn. En dat bleek het geval te zijn.
Vincent is eerst nog even met de gids Robin en drager Bubarish een stukje naar boven gelopen in de hoop de Mount Everest te zien, maar helaas die was niet zichtbaar. Vervolgens dus de afdaling, en vijf en een half uur later waren we op onze bestemming: Green Villige House waar we ook de eerste nacht doorgebracht hebben. Onderweg ben ik redelijk verbrand zonder dat ik het door had, mogelijk door de pijnstillers. In het laatste uur tilde ik mijn voeten niet meer genoeg op zodat ik vaak bleef haken achter stenen, ook dat wijt ik aan de pijnstillers – ongemerkt ben ik over grenzen heen gegaan.

De mensen hier in de bergen zijn ontzettend aardig, kijken je vriendelijk aan en groeten je altijd terug. Het is hier een zwaar leven, om zes uur begint men te werken en dat kan tot 6 of 7 uur ’s avonds doorgaan. Her en de zie je mannen de hele dag rotsblokken bikken om ze mooi vierkant te maken om een huis mee te kunnen bouwen. De was doe je vooroverstaand in een teiltje en met een borstel, vaak mij een openbare kraan. Daar was je je haar ook. Water kook je op een houtgrestookt vuurtje. Veel eten verbouwt men zelf, het is te duur om alles in te laten vliegen via Lukla, en vervolgens te laten sjouwen. Het leuke is wel dat als je eten met groente bestelt, iemand eerst naar buiten loopt en vervolgens de groente uit de tuin haalt.

En sjouwen, sjouwen, sjouwen.

Lees verder →

Qua wandeling geen zware dag, na twee en een half uur waren we in Lukla. Morgen ochtend vroeg met het vliegtuig weer naar Kathmandu. Als…. de weergoden meewerken. Het is erg grijs hier en er wordt al 2 dagen niet gevlogen; sommige mensen zitten hier al 2 dagen vast. Hopelijk is het morgen beter weer.

Wat bezielt een mens om hier naar toe te gaan? Er zijn veel ontberingen zoals harde bedden, nauwelijks of sanitair, lichamelijke inspanning, ’s avonds koude hotels… Het is een stuk avontuur, prachtige omgeving, schitterende uitzichten. Veel mensen trekken naar Base Camp, de laatste post voor de daadwerkelijke beklimming van de Mount Everest; de meeste toeristen die we tegen gekomen zijn hebben dat uiteindelijk ook gehaald, wij zijn al veel eerder omgekeerd omdat we niet genoeg tijd hadden en omdat mijn knieen het niet aan konden. Wij hadden 8 dagen voor heen en terug terwijl je moet rekenen op minstens 10 dagen om bij Base Camp te komen; daar zit dan een aantal rustdagen bij om aan de hoogte te wennen. Reken minimaal 5 dagen voor de terug tocht.
Toch zijn er velen die het sneller doen, sommigen lukt het, anderen niet. In Tengboche zagen we 4 amerikanen die in 9 dagen heen en terug wilden – gekkenwerk. Grote kans dat ze het niet zullen halen en eerder terug keren.

We hebben veel plezier aan de tocht beleefd, ooit willen we Base Camp nog een keer proberen te bereiken.

Lees verder →

God zij dank, of misschien beter: boedda zij dank!
Toen we om 4:30 wakker werden regende het pijpestelen en was het grijs buiten. Toen we later aan de thee zaten begon het buiten plotseling op te klaren, bergen werden zichtbaar; om half zeven was het plotseling helder weer, het kan hier snel omslaan.

We vertrokken met de vierde vlucht om 7:20; het gaat allemaal heel snel: het vliegtuig komt aan vanuit Kathmandu, uitladen en mensen eruit, inladen en mensen erin, en vertrekken. En dat in 10 minuten.
Om acht uur zaten we in een taxi en twintig over acht waren we bij Monique (de vriendin van Vincent). We weten gelijk weer dat we terug zijn: veel haast en getoeter, wat een verschil met de bergen.

Eindelijk weer een heerlijke douche en schoon sanitair; verder de dag rustig aangedaan; een wandeling in de buurt van het huis van Monique, tassen en slaapzakken teruggebracht naar het reisburo en afscheid genomen van onze tourguide Robin (die nog even langs was gekomen).
Tegelijk hebben we een trip naar Chitwan geboekt, zondag vertrekken en dinsdag weer terug naar Kathmandu.

’s avonds lekker uit eten met Monique. John hebben we nog steeds niet gezien, die heeft pech: hij is op bezoek in een ander deel van Nepal maar kan niet terug komen door slecht weer.

Lees verder →

Heerlijk rustig opstaan en de was klaar leggen, de huishuidelijk hulp komt langs en die kan wat van de stinkende bergshirts wassen.
Monique en John wonen in de plaats Patan die tegen Kathmandu aan ligt. We zijn naar het centrum gewandeld en hebben daar het leven aanschouwd. Het is allemaal iets gemoedelijker dan in Kathmandu, desondanks is er veel getoeter.
In Durbar Square hebben we een en ander bekeken (met name tempels) en via een grote winkelstraat naar de enige dierentuin van Nepal gelopen; we zijn niet naar binnen geweest maar zijn via een omweg terug gelopen naar Durbar om wat te drinken.
Eenmmaal terug bij onze logeerplaats hebben we de opening van de olympische spelen gezien, het grappige is dat we vorig jaar precies op deze dag in Peking waren.

De huishoudster had een heerlijke lasagne voorbereid; een kwestie van in de magnetron en eten maar!

Lees verder →

Het is vandaag zaterdag en Monique heeft een vrije dag; John zit nog steeds vast op een vliegveld elders in Nepal en het is onduidelijk of hij vandaag thuis zal komen.
Monique neemt ons eerst mee naar Pashupatinath, een staatstempelcomplex. Veel Nepalezen bezoeken deze heilige plaats en op de weg ernaartoe staat het dan ook vol met allerlei stalletjes met wat wij prullaria zouden noemen, en vele tentjes met hapjes eten. Het echte heilige gedeelte mogen wij niet in – hindu’s only. Desondanks was er genoeg te zien; er loopt een rivier door het dorpje waarin veel gezwommen werd door kinderen. Tijdens onze wandeling werden we aangeklampt door een jongen van elf die graag een praatje met ons wilde maken. Dit gebeurt wel vaker en meestal draait het erop uit dat zo iemand geld van ons wil, maar deze keer niet. Hij was uiterst vriendelijk en bleek buitenlands geld te sparen; hij mistte nog een 50 eurocent munt en toen ik hem een gaf wilde hij mij drie keer 20 cent terug geven – dat hoefde uiteraard niet.
Het is trouwens opvallend hoeveel kinderen van Nederland weten, ze kennen bijvoorbeeld vaak Maxima en haar drie kinderen, de hoofdstad, de politieke hoofdstad en ze weten hoe hoog het hoogste punt van Nederland is.

Vervolgens zijn we naar de tempel Bouda gewandeld, een mooie grote tempel in de buurt. Het leuke van op stap met Monique is dat je ook veel achtergronden te weten komt, niet alleen over tempels enzo maar ook dingen uit het normale leven van Nepal. Zo is er een chronisch gebrek aan brandstof, soms zien we een enorme rij brommers en motoren staan, dat betekent dat een tankauto onderweg is en dat binnenkort getankt kan worden – zolang de voorraad strekt.
Stroom wordt op vaste tijden uitgeschakeld per gebied omdat niet alle gebieden tegelijk van stroom kunnen worden voorzien. Water is er enkele uren per week, dan is het zaak om zoveel mogelijk water uit het net te ‘zuigen’ met pompen om je eigen waterreservoirs aan te vullen om de rest van de tijd te overbruggen.

John blijkt inderdaad eind van de middag thuis te komen; na een hartelijk ontvangst en een geplande stroomuitval zijn we ergens lekker gaan uit eten; het kostte wel 15 euro per persoon inclusief alles; voor ons een schijntje, voor Nepalezen een kapitaal.
Onderweg naar huis regende het pijpestelen, wegen waren veranderd in rivieren; gelukkig bracht een taxichauffeur ons keurig en veilig thuis, hij komt ons morgen om zes uur ook weer ophalen voor onze trip naar Chitwan.

Lees verder →