Toen ik het gordijn open deed en de lucht in keek zag ik een wolkendek; het leek me hoog genoeg en geen probleem, maar Marcel zei dat de regels hier wat strikter zijn qua bewolking dan in Nederland. Rond half tien waren we bij de vliegschool en ontmoetten we Jim, onze instructeur (die OOK de eigenaar bleek te zijn). Hij zag het vliegen absoluut niet zitten, de bewolking zat te laag. Maar na wat rondhangen en praten leek het iets beter en zouden we touch en go’s gaan doen zodat we in ieder geval iets zouden kunnen zien bewegen op de grote schermen in de cockpit.
Maar tegen de tijd dat we klaar waren om dat te gaan doen was het weer dusdanig verbeterd dat we het originele plan konden uitvoeren: ik vlieg naar een veldje ten noorden van San Francisco, en Marcel vliegt terug.

De kist ziet er schitterend uit, het is relatief nieuw en wordt perfect onderhouden (na de vlucht moeten we met een spuitbus en lappen de kist schoonmaken en van de gevangen vliegen ontdoen); van binnen is het helemaal schitterend met de twee grote schermen: de Garmin 1000. De Garmin 1000 heeft ontzettend veel mogelijkheden en Jim heeft er ook nog wel eens wat moeite mee. Je ziet op de schermen alle informatie over de motor,
over vliegvelden, over routes, andere vliegtuigen die in de buurt vliegen, en nog veel meer. Tijdens de vlucht laat Jim veel schermen zien van de Garmin 1000. Het vliegtuig zelf, een Cessna 172 S, vliegt heerlijk en binnen de kortste keren zijn we weer geland en is de beurt aan Marcel.
Marcel vliegt ons langs de Golden Gate Bridge, Alcatraz en downtown San Francisco terug naar Oakland. Daarna moest de kist nog getankt worden, en dat was ook pure luxe: uitstappen, een gebouw binnen lopen, koffie drinken en koekje eten terwijl het vliegtuig getankt wordt, betalen en wegwezen. Daar kunnen ze op Hilversum nog wat van leren!

Voor mij zit het er nu op; Marcel brengt me naar San Francisco International airport waarvandaan ik vertrek richting Londen.