De tweede dag begint met een verhuizing, we gaan naar een iets kleinere maar luxere kamer. Het ontbijt in ons hotel Sarniç is niet bijzonder maar wel te doen.

Het eerste doel van vandaag is de blauwe moskee, maar dat gaat gelijk mis: er wordt gebeden en we mogen pas over anderhalf uur naar binnen. Dus maar doorgelopen naar de moskee/kerk Aya Sofya, ons eigenlijke tweede doel. Volgens de Rough Guide kent dit gebouw een rijke historie: vele malen veroverd, vernield en verbouwd. Op dit moment wordt het ook gerenoveerd omdat Istanbul volgend jaar culturele hoofdstad is. De binnenkant kan inderdaad een flinke opknapbeurt gebruiken.
Doordat het paleis vele malen veroverd en verbouwd is zie je islamitische en katholieke dingen naast elkaar – bijzonder.

Het derde doel is een ondergrondse wateropslag, de Yerebatan Sarniçi. Het is een grote ruimte met 336 pilaren die in het water staan; er zijn wandelpaden boven het water gemaakt voor de toeristen, de pilaren zijn in de donkere ruimte mooi verlicht.

Op naar ons eerste doel: de schoenen gaan in een plastic zakje mee de blauwe moskee in. Het eerste wat opvalt is dat de moskee van binnen ook niet echt blauw is: een rood tapijt op de grond en wat mozaïeken aan de muur die (inderdaad) blauwe structuren bevatten. Het is een grote ruimte, uiteraard met een apart gedeelte voor de vrouwen. Er is verder weinig te zien, niet een plek om lange tijd rond te hangen.

We willen nu per tram de Gouden Hoorn oversteken naar het stadsdeel Beyoglu. Je kunt hier met een soort OV-kaart reizen, alleen als we zo’n kaart willen kopen worden we van hot naar haar gestuurd – tevergeefs want er zijn technische problemen. Dan maar losse muntjes gekocht à 1,50 Tl (ongeveer 75 cent).
De reis gaat prima, en aan de andere kant van de brug met een kabeltrammetje naar boven alwaar we in een grote winkelstraat terecht komen. Hier drinken we ergens een cocktail die totaal anders smaakt dan zoals het hoort, Turkije is geen cocktailland.

We besluiten voor het eten naar een hamam te gaan, het wordt het badhuis GalataSaray. Bij binnenkomst moet je kiezen uit een menu: wil je gesopt worden, wel of geen schuim, wel of geen massage enz. Ik ga voor de full-service. Schoenen uit, slofjes aan, naar een kleedhokje, uitkleden en lendendoekje om. Uit het kleedhokje ga je richting de badkamer, weer andere slofjes aan. We mogen gaan liggen op een enorme verwarmde stenen tafel en na enige tijd komt er een stevige Turk op me af die me begint in te zepen en te masseren – en wel zeer hardhandig. Daarna worden we met een ruw washandje afgeboend en vervolgens ingezeept; afspoelen gebeurt met een paar flinke pannen met water.

We blijven nog even zitten en kijken met veel leedvermaak toe hoe de volgende gasten afgewerkt worden.
Na een kopje thee weer aankleden, enige dissonant was dat terwijl je je aan het aankleden bent, iemand binnen komt en alvast een tip voor de masseur komt vragen.

In deze buurt nog wat eten en drinken, met een andere kabeltram naar beneden en weer terug naar het hotel.

Lees verder →

Drie jaar geleden hebben we rond kerst een bezoek gebracht aan Parijs, twee jaar geleden aan Madrid, vorig jaar Londen en dit jaar gaan we naar Istanbul.
Ons vliegtuig vertrekt om 9:20, de grote vraag is of we wel op Schiphol komen, en of de vlucht wel door gaat: Nederland is ondergesneeuwd, treinen rijden nauwelijks en veel vluchten zijn vertraagd of geannuleerd.
We slepen onze koffers door de sneeuw richting Utrecht Centraal, maar op de borden staan geen treinen naar Schiphol. We gokken op een trein richting Duivendrecht maar als die ook niet blijkt te komen lopen we naar de taxistandplaats en laten ons zo naar Schiphol vervoeren. Ook dat valt niet mee, we komen Utrecht met moeite uit en op de snelweg schiet het ook niet op.

Desondanks komen we een uur voor vertrektijd op het vliegveld aan en lijkt ons vliegtuig op tijd te gaan vertrekken.
En inderdaad vertrekken we met weinig vertraging en komen we slechts tien minuten te laat in Istanbul aan. We worden netjes door iemand van het hotel opgehaald en even later rijden we in Instanbul.
Het is hier een uur later dan in Nederland.

Na inchecken en dergelijke gaan we wandelend de stad in. Ons hotel ligt vlakbij de blauwe moskee (die niet van buiten blauw is) en die zie je dan ook gelijk liggen. De eerste indruk van dit deel van de stad is een beetje rommelig, ik had een wat mooiere omgeving verwacht. Verder waan je je redelijk in de westerse wereld: McDonalds, Burgerking, Döner Kebap.

Al wandelend komen we in wat leukere buurten uit; je ziet veel Turken op straat die je vriendelijk aanspreken (do you remember me sir?): het zijn allemaal verkopers die je hun winkel proberen binnen te sleuren.
Op de terugweg zien we een grappig plekje, we gaan er eten. Het zit tegen de blauwe moskee aan en als we eenmaal binnen zijn zien we plotseling een zaal vol waterpijprokers. Dat is nogal verbazingwekkend want ook Turkije kent een rookverbod. De eigenaar weet ons te vertellen dat hier nicotine-vrij wordt gerookt en dat dat mag.
Veel zaken in Is\’Sanbul zijn niet gemaakt voor de kou. Her en der staan wat straalkachels, zoöok in dit eet/waterpijp-etablissement (Sultanahmet aula Serbethane). De eigenaar bestempelde ons als ‘zijn vrienden’ en wilde ons na het eten niet laten gaan, hij bleef ons drankjes van het huis aanbieden.